توریسم؛ فقیرترین صنعت آمریکا

این مطالعه که در نشریه «توریسم منیجمنت» (مدیریت گردشگری) چاپ شده است، با بررسی دستمزدهای صنایع مختلف در سطح کشور به این نتیجه رسیده است که کارکنان شاغل در صنعت گردشگری در مقایسه با کارکنان سایر صنایع آمریکا از پایینترین میزان درآمد برخوردارند. تارک دوگرو، استادیار دانشگاه ایالتی فلوریدا ضمن اعلام این یافتههای مطالعه افزود که چنین نتیجهای برایشان شوکهکننده بوده است. وی گفت: «در سطح کشوری، دستمزدها در همه صنایع دیگر افزایشی بیش از افزایش در صنعت گردشگری داشتهاند.» بهعنوان مثال به ازای هر یک دلار افزایش دستمزد در دیگر صنایع، صنعت گردشگری شاهد افزایش ۸۱ سنتی در سطح دستمزدها بوده است. بنا بر اظهارات این استادیار دانشگاه، شکاف دستمزدها موجب از دست رفتن مزیت رقابتی صنعت گردشگری شده و باعث میشود این صنعت برای جذب و احیای کارکنان خود با مشکل مواجه شود. دوگرو میگوید: «صنعت گردشگری با چنین سطح پایینی از دستمزدها، برای یافتن فرصتهای شغلی جای جذابی نیست. کارکنان این بخش، شغل خود را بهعنوان جایی برای پرش به دیگر فرصتهای شغلی تلقی میکنند و آن را یک شغل درازمدت نمیدانند. آنها میگویند تا زمانی که شغل دیگری بیابم آن را ادامه خواهم داد.» در این مطالعه برای مقایسه سطح دستمزدها دادههای مربوط به دستمزدهای حدود ۱۲ صنعت بین سالهای ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۸ مورد بررسی قرار گرفته است. در نهایت مشخص شد که میانگین هفتگی دستمزدها در سطح کل آمریکا ۷۱۰ دلار بوده است اما در صنعت مهمانداری و تفریحات این رقم تنها ۳۱۱ دلار بوده است. کارکنان بخش خدمات بازرگانی و حرفهای نیز از بالاترین میانگین هفتگی دستمزدها با رقم ۱،۱۶۲ دلار برخوردار بودهاند. بر این اساس، یکی از تبعات این شکاف دستمزدها این است که کارکنان صنعت مهمانداری این کمبود را با اخذ انعام از گردشگران بهویژه در رستورانها جبران میکنند. از آنجا که هیچ داده مشخصی در رابطه با میزان سطح انعامها موجود نیست، در این مطالعه درآمد واقعی کارکنان بخش گردشگری، شامل دستمزد به اضافه انعام، مورد بررسی قرار نگرفته است. پرداخت انعام جزئی از فرهنگ آمریکایی محسوب میشود. بهتازگی برخی از رستورانهای آمریکایی نیز پرداخت انعام به کارکنانشان را ممنوع کردهاند اما در عوض برای کارکنانشان مزایای مشاغل تماموقت را در نظر میگیرند. به عقیده این استادیار دانشگاه وقتی که کسب و کارها قادر به انجام چنین کاری باشند، منافع آن در اقتصاد کشور به شراکت گذارده میشود و موجب رفاه کارکنان خواهد شد چون آنها دیگر نگران اینکه چقدر پول بهدست میآورند نخواهند بود. به علاوه با چنین تدابیری امکان جذب استعدادهای بهتر و حفظ آنها در چنین مشاغلی میسر خواهد شد.