تندروهای داخلی منتظر دوپینگ خارجی

مذاکرات اخیر گروه 1+5 و ایران در شهر وین اتریش برخلاف گذشته بدون پیشرفت و توافق مشخص به پایان رسید و دو طرف برای انجام مرحله جدید مذاکرات در آینده توافق کردند. گرچه مذاکرات در این مرحله از دیدارها کاملا جدی بود اما دو طرف درباره عمق و شدت اختلافات هم سخن گفتند.

با این حال برخی طرف  های داخلی و به طور مشخص مخالفان تندروی دولت روحانی، از بی نتیجه بدون مذاکرات اخیر هسته ای، زبان به شادی گشودند و از فرح و خوشحالی از عدم پیشرفت مذاکرات سخن به میان آوردند و امید خود به شکست گفتگوها را نزدیک به واقعیت دیده اند.

اما چرا اینگونه است؟ چرا مخالفان تندرو تا این حد خواهان شکست مذاکرات هستند و از چنین نتیجه ای ذوق زده می شوند؟ دلایل این موضوع را باید در نکات زیر جست:

مخالفان رئیس جمهور روحانی معتقدند در صورت پیروزی دولت یازدهم در مذاکرات هسته ای، این موفقیت برای دولت ثبت خواهد شد و دولت می تواند از امتیازات سیاسی اقتصادی این موفقیت در صحنه داخلی و خارجی استفاده کند. آنها نمی خواهند چنین نمره مثبتی در این کارنامه نوشته شود.

بخش اعظم امید مخالفان تندروی روحانی به یاران و همتایان (و نه الزاما همفکران) تندرو خارجی خود در اسرائیل، اروپا و آمریکاست.

آنها در ابتدا انتظار داشتند با عدم توافق هسته ای، تحریم ها به مانند گذشته روز به روز افزایش یابد و در نتیجه شرایط اقتصادی کشور به مانند قبل روز به روز بدتر و بدتر شود و در نتیجه این شرایط، تمامی تدابیر و اقدامات دولتمردان برای بهبود شرایط سیاسی - اقتصادی کشور ناکام ماند.

در صورت عدم توافق هسته ای موقت 6 ماهه ایران و 1+5 در ژنو و ادامه تحریم های فزاینده اقتصادی به ویژه در بخش نفت و انتقال کالا و پول، هر آنچه مسؤولان جدید در داخل کشور بکار می گرفتند و تدبیر می کردند قطعا اثر نمی کرد و شرایط اقتصادی ایران به مانند گذشته روز به روز بدتر می شد. نرخ تورم و بیکاری بالا و بالاتر و رشد اقتصادی پایین و پایین تر از صفر در مرحله منفی به پیش می رفت.

قطعا در چنین وضعیتی هیچ یک از وعده ها و برنامه های دولت روحانی امکان تحقق نمی یافت و در این شرایط، اعتماد عمومی به دولت جدید رخت بر می بست و مخالفان به راحتی می توانستد حملات خود را مستند و ناکارآمدی دولت را به رخ بکشند و غلط بودن نتیجه انتخابات بهار 92 را به مردم یادآور شوند و در فکر و اندیشه ریاست دوباره یک اصولگرای تندرو آرام بگیرند.

اما همه این برنامه ها نقش بر آب شد. توانایی دولت در استفاده از پتانسیل ها و ظرفیت های داخلی در کسب موافقت قدرت های خارجی و در راس آنها آمریکا برای غنی سازی اورانیوم ایران منجر به توافق موقت ژنو شد.

مهم ترین و تاثیرگذارترین بخش تحریم های گذشته یعنی کاهش مستمر صادرات نفت خام ایران، ادامه نیافت و ایران توانست به صادرات یک میلیون بشکه در روز نفت خام خود ادامه دهد.

بخشی از تحریم های بانکی تعلیق شد و ایران توانست پول های بلوکه شده خود را به دست آورد. علاوه بر این پول نفت صادراتی اش را هم به ارز های اصلی و جهان رو دریافت کند تا بتواند نیازهای اصلی کشور را تامین تامین کند.

این نکته حائز اهمیت است که از زمان انتخاب حسن روحانی به ریاست جمهوری ایران در خرداد92 تاکنون کشورهای اروپایی و آمریکا هیچ تحریم جدیدی علیه ایران اعمال نکرده اند و ماشین تحریم آنها فعلا و تا اطلاع بعدی، از پیشروی به سمت ایران خودداری می کند گرچه همچنان در جای خود ایستاده و موتور آن همچنان روشن است و هر روز آسیب های اقتصادی فراوانی را به بدنه اقتصاد ایران وارد می کند اما چون پیشروی نمی کند ثبات نسبی در اقتصاد ایران پدیدار شده است.

پس می توان نتیجه گرفت با توافق ژنو برنامه های مخالفان تندوری دولت یازدهم برای کوفتن بر سر دولت و زمین گیر کردنش با استفاده از تاثیرات تحریم های اقتصادی محقق نشده است.

آنها هم اکنون امیدوارند با شکست مذاکرات قدرت های غربی و آمریکایی دوباره به تحریم های فزآینده و فلج کننده علیه تهران روی بیاورند تا به این وسیله، اوضاع اقتصادی دوباره وخیم شود و زمینه به شکست کشاندن دولت را در صحنه داخلی و خارجی فراهم کنند.

مخلص کلام آن که مخالفان تندرو  داخلی منتظر کمک و یاری تندروی خارجی هستند. مخالفان تندرو داخلی گرچه شب و روز علیه آمریکا، اروپا و اسرائیل شعار می دهند اما در عمل به اقدامات خصمانه و تحریم های آنها علیه ایران چشم امید و انتظار دوخته اند تا بلکه با استفاده از این دوپینگ خارجی بر تدبیر و امید غلبه کنند. آنها ترجیح می دهند وضعیت فوق العاده باشد. چون قواعد این بازی را بلدند. وضعیت عادی ( غیر تحریمی) قواعد و بازیگران دیگری می طلبد و اینان نمی خواهند بازیگری غیر خود را در صحنه ببینند.