برنامه‌های حمایتی آمریکا از بخش کشاورزی/سیاست‌های بخش لبنیات

به دلیل نقش مؤثر بخش کشاورزی در متغیرهای کلان - اقتصادی و همچنین امنیت غذایی و اشتغال معمولا همه کشورهای جهان با سیاستهای حمایتی متنوع در صدد حمایت از این بخش بوده و هستند.

گرچه این سیاست در کشورهای مختلف دارای نقاط مشترک هستند، اما بدون تردید تفاوت در ساختارهای اقتصادی سیاسی و اجتماعی کشورها موجب شده تا در سیاستهای حمایتی در بخش کشاورزی، نقاط افتراق و تنوع زیادی قابل مشاهده و ردیابی باشد.

نتایج پژوهشهای مختلف نشان از سطوح حمایتی بالاتر در کشورهای توسعه یافته در مقایسه با کشورهای در حال توسعه دارد.

در رابطه با این موضوع به بررسی سیاستهای حمایتی در بخش کشاورزی آمریکا میپردازیم.

آمریکا یکی از بزرگترین تولیدکنندگان، مصرفکنندگان، صادرکنندگان و واردکنندگان محصولات کشاورزی در جهان است. بنابراین سیاستهای حمایتی در این کشور میتواند بازار جهان را تحت تاثیر قرار دهد. بسیاری از سیاستهای مرتبط با کالاهای کشاورزی از بحران شدید در دهه 1930 نشأت میگیرد.

قوانین و سیاستهای مختلف کشاورزی اگرچه امتیازات زیادی را به درآمد کشاورزی و سیاست حمایتی قیمت کالاها میدهد، اما دامنه وسیعتری از حمایتهای بخش را شامل میشود که عبارتند از تجارت کشاورزی و کمک غذایی، حفاظت از محیط زیست، جنگلداری، کمکهای غذایی داخلی، اعتبارات کشاورزی، توسعه روستایی، آموزش و تحقیقات کشاورزی و بازاریابی.

در اصل برنامههای کالایی برای تثبیت و افزایش درآمد کشاورزی از طریق حمایتهای قیمتی و درآمدی (برای کالاهای خاص) برای کمک و مساعدت به اصلاحات اقتصادی و توسعه در طی رکود اقتصادی و نواحی پس از جنگ طراحی شده است.

از آن به بعد سیاستهای کشاورزی برای رسیدن به اهداف مشخصی اصلاح شدند. با گذشت زمان افزایش مواردی در ارتباط با کسری بودجه باعث افزایش فشار برای اصلاحات سیاست کشاورزی شد.

ویژگیهای اساسی قوانین کشاورزی

قانون کشاورزی 1985

*کاهش قیمتهای هدف

*تثبیت برنامه پرداخت به محصولات

*استفاده از قیمتهای گذشته بازار برای محاسبه نرخ بهره

*کاهش بیشتر نرخ بهره وام اعطایی به گندمکاران و ذرتکاران با صلاحدید آرا

*برآورد موجودی ذخایر برای محاسبه برنامههای کاهش سطح زیر کشت

*ایجاد وامهای بازاریابی برای برنج و پنبه

*وضع برنامه افزایش صادرات و برنامه مشوق صادرات لبنیات

*وضع برنامههای محافظت و نگهداری از منابع طبیعی

قانون کشاورزی 1990

*توسعه یا افزایش وام بازاریابی برای دانههای روغنی در سال 1991 و برای گندم و حبوبات در سال 1993

*اجازه کشت دانههای روغنی و محصولات جایگزین بدون از دست دادن پرداختها

*استفاده از ذخایر برای محاسبه برنامههای کاهشی در منطقه

قانون کشاورزی 1996

*جایگزینی پرداختهای جبرانی برای محصولات و قیمتهای هدف با پرداختهای جداگانه از قیمتهای جاری و سطح تولید

* حفظ پرداختهای ثابت برای محصولات

*حذف اکثر محدودیتهای کشت

*تثبیت و کاهش پرداختهای حمایت درآمدی در طی زمان

*حفظ مقررات وام بازاریابی

*کاهش اعتبار برای وامهای اضافی

*توقف تدریجی قیمتهای حمایتی لبنیات

*به تعویق انداختن سهمیه بازاریابی شکر

*ادغام کردن برنامههای اعطای یارانه و کمکهای فنی برای تولیدکنندگان محصولات کشاورزی _ دامی در جهت توسعه برنامه حفظ و افزایش کیفی محیط زیست

*توسعه اعتبارات برنامه حفاظت منابع طبیعی

قانون کشاورزی 2002

*ادامه برنامه وامهای کمکی بازاریابی

*جایگزین کردن پرداختهای انعطافپذیر برای تولید با پرداختهای مستقیم برای محصولات

*ایجاد یک برنامه جدید پرداختهای ادواری

*حذف کنترلهای عرضه برای بادام زمینی

قانون کشاورزی 2008

*حفظ پرداختهای مستقیم، پرداختهای ضد ادواری و وامهای کمک به بازاریابی

*ایجاد یک برنامه جدید حمایت از درآمد

*ایجاد برخی تغییرات در برنامه حمایت قیمتی از لبنیات

*افزایش حمایتهای قیمتی (مانند نرخ بهره و قیمتهای هدف) برای تعدادی از محصولات و شکر

*ایجاد یک برنامه جدید برای تبدیل شکر به اتانول و افزایش سرمایهگذاری برای تحقیقات در زمینه سوخت گیاهی

*افزایش سرمایهگذاری برای برنامههای کمک غذایی داخلی

*پایان دادن به برنامه افزایش صادرات

برنامههای طراحی شده برای کشاورزان طوری طراحی شده است که 30 درصد بودجه را دریافت کنند، به طوری که حدود 15 درصد شامل برنامههای حمایتی، بیش از 7 درصد بیمه محصولات و 9 درصد از حمایتها برای حفاظت محیط زیست میباشد.

- سیر تکاملی حمایتهای کشاورزی

انتقال به تولیدکنندگان

این گزارش میافزاید: اگرچه سطح حمایتهای کشاورزی در آمریکا در طی زمان و برای کالاهای مختلف بوده است. اما شاخص حمایت از تولیدکننده (PSE) و دیگر شاخصهای حمایتی مربوط به کشاورزی از سال 1986 کاهش داشتهاند.

کاهش در شاخص حمایت تولیدکننده بین سالهای 1988_ 1986، 2009، 2007 به علت کاهش حمایت قیمت بازاری است.

از طرف دیگر، حمایتهای بودجهای اندکی افزایش یافته است؛ که دلیل اصلی آن افزایش در پرداختهایی است که مبتنی بر تولید نیست و دلیل دیگر آن به علت افزایش در پرداخت بر مبنای میزان استفاده از نهاده میباشد.

به طور کل در طی دوره 2009 _ 1986 الگوی اصلی حمایت بر اساس محصولات بوده است؛ اگرچه این نوع حمایت نیز از سال 2006 کاهش یافته است.

سهم ترکیبی از سیاستهای مختل کننده (سیاستهای مربوط به محصولات و استفاده نامحدود از نهادههای متغیر) در شاخص حمایت از تولیدکننده از 52 درصد در دوره 1988_ 1986 به 31 درصد در دوره 2009 _ 2007 کاهش یافته است. از طرف دیگر حداقل سهم حمایتهای مختل کننده در تجارت و تولید (پرداخت بدون نیاز به تولید)، بعد از ده برابر شدن، به حدود 30 درصد در دوره 2009_ 2007، رسیده است.

اکثر پرداختهای حمایتی بر اساس شرایط طرحریزی میشوند که در درجه اول شرایط زیست محیطی میباشد. در سالهای 1988_ 1986 پرداختها بر مبنای محدودیت استفاده از نهاده شامل 24 درصد کل حمایت تولیدکننده بود و اساسا حمایتها بر مبنای پارامترهای تولیدی مانند سطح میزان تولید، استفاده از نهاده، سطح زمین یا تعداد دام بود. در سال 2009_ 2007 این پرداختها نیمی از کل حمایت تولیدکننده را شامل شده و دیگر مبتنی بر میزان تولید محصول نبود.

بالاترین قیمت کالاها در سال 2007 و 2008 باعث کمترین سطح حمایت در این سالها شد. در سال 2009_ 2007، آمریکا بعد از کشورهای نیوزیلند و استرالیا، دارای کمترین حمایت در بین کشورهای IECD میباشد. درصد حمایت از تولیدکنندگان از 22 درصد در سالهای 1988_ 1986 به 9 درصد در سالهای 2009 _ 2007 کاهش یافته است.

همچنین سطح حمایت بازاری از تولیدکنندگان که توسط شاخص حمایت اسمی تولیدکننده (PNPC) اندازهگیری میشود، در طی زمان کاهش یافته است. در سالهای 1988_ 1986 قیمتهای دریافتی توسط کشاورزان در آمریکا 13 درصد بیشتر از قیمتهای جهانی بود و در سالهای 2009 _ 2007 میزان دریافتی آنها تنها 2 درصد بالاتر از قیمتهای جهانی بوده است.

ضریب کمک اسمی (NAC) که نشاندهنده نسبت درآمد کل مزرعه، شامل حمایتها، به ارزش تولید مزرعه در قیمتهای جهانی است، اگرچه روند کاهش آن از میانگین کشورهای OECD کمتر است؛ اما مقدار مطلق آن همچنان از میانگین این شاخص در کشورهای OECD کمتر میباشد. در سالهای 2009_ 2007 در آمریکا دریافتیهای خالص تولیدکنندگان 1.11 برابر بیشتر از بازارهای جهانی بود؛ در حالی که این رقم در کشورهای OECD، 28/1 برابر بود.

انتقال به مصرفکنندگان

پرداختها به مصرفکنندگان در ارتباط با سیاستهای کشاورزی که به وسیله میزان حمایت از مصرفکننده (CSE) اندازهگیری میشود، الگوی متفاوتی از دیگر کشورهای OECD دارد. این امر نشاندهنده آن است که شاخص حمایت از مصرفکننده در آمریکا که شامل یارانههای ضمنی میباشد، بیشتر از مالیات است.

اصولا این امر به دلیل کمکهای مصرفی غذائی در داخل و برنامه کمک غذایی از طرف دولت به نیازمندان است. از سال 2000 در آمریکا این شاخص رو به افزایش بوده و در کشورهای OECD نیز این شاخص اگرچه منفی بوده ولی از روند منفی بودن آن کاسته شده است.

حمایتهای عمومی از بخش کشاورزی

حمایتهای مربوط به کل بخش، به وسیله شاخص حمایت از خدمات عمومی (GSSE) اندازهگیری میشود. در آمریکا حمایتهای عمومی از بخش کشاورزی در طی زمان افزایش یافته است. در طی سالهای 2009_ 2007 خدمات عمومی بخش کشاورزی شامل 45 درصد از کل حمایتهای بخش کشاورزی در مقایسه با 27 درصد طی سالهای 1999 _ 1986 بوده است.

هزینه عمده خدمات عمومی بخش کشاورزی جهت بازاریابی و توسعه بوده است که حدود 34 درصد از کل هزینه خدمات عمومی بخش در سالهای 2009 _ 2007 را شامل شده است.

حمایت کل از بخش کشاورزی

حمایتهای کلی از بخش کشاورزی به وسیله شاخص حمایت کل (TSE) اندازهگیری میشود. شاخص حمایت کل مجموع شاخص حمایت از تولیدکننده، شاخص حمایت از خدمات عمومی بخش کشاورزی و هزینه پرداختکنندگان مالیات برای یارانههای مصرفی منهای دریافتیهای ناشی از تعرفه وارداتی میباشد.

درصد حمایت کلی از بخش کشاورزی که سهم حمایت کل از بخش را در تولید ناخالص داخلی نشان میدهد، کمتر از میانگین کشورهای OECD بوده و در طی زمان روندی کاهشی داشته است. در سالهای 2009 _ 2007 حمایت کل از بخش کشاورزی 8/0 درصد تولید ناخالص داخلی بوده که این رقم در سال 1988 _ 1986، 1 درصد بوده است.

روند توزیع حمایتهای کالایی

بر اساس این گزارش: تخصیص پرداختهای دولتی بستگی به عواملی چون اندازه مزرعه، موقعیت و نوع محصولات تولیدی دارد. با توجه به برآورد مدیریت منابع کشاورزی در سال 2009، حدود 40 درصد از مزارع آمریکا (تعداد 834339 مزرعه) پرداختهای دولتی را دریافت کردهاند. تعداد زیادی از مزارع پرداختهای دولتی را دریافت نکردهاند و مستقیما به وسیله برنامه پرداختها تحت تاثیر قرار نگرفتهاند.

اگرچه این مزارع و خانوارهایی که این مزارع را اداره میکنند به طور غیرمستقیم از تاثیر پرداختهای دولتی بر ارزش زمینهای کشاورزی و بازار محصولات متاثر میشوند. میزان پرداختها با میزان تولید و سطح مزارع افزایش مییابد. بنابراین پرداختهای بالاتر به خانوارهایی که مزارع بزرگتر را اداره میکنند تعلق میگیرد؛ نه به زارعینی که درآمد بالاتری دارند.

میزان پرداختهای دولت با سطح فروش مزارع متغیر است. در سال 2007، 57 درصد از مزارعی که پرداختهای دولتی را دریافت کردهاند کمتر از 50000 دلار فروش داشتهاند. این گروه 19 درصد کل پرداختهای دولتی به کشاورزان را شامل میشدند.

به طور میانگین پرداختها به مزارعی با سطح فروشی کمتر از 10000 دلار، 2040 دلار بوده است. میانگین پرداختها به مزارع همراه با افزایش سطح فروش، افزایش مییابد. مزارعی که بیش از یک میلیون دلار فروش دارند، به طور میانگین 75601 دلار دریافت میکنند. اکثر پرداختها به وسیله مزارع بزرگت دریافت شدهاند.

به طوری که مزارع تجاری نیمی از پرداختهای دولت را در سال 2007 دریافت کردهاند، این مزارع تنها 18 درصد مزارعی هستند که پرداختهای دولتی را دریافت کردهاند و میانگین درآمد خانوارهایی که این مزارع را اداره میکنند تقریبا سه برابر میانگین درآمد خانوار در آمریکا میباشد. بزرگترین مزارع تجاری (با فروش خالص سالانه 500000 دلار یا بیشتر) 4/15 درصد پرداختهای دولتی را دریافت کردهاند.

اگرچه این مزارع 3/4 مزارعی بودند که پرداختهای دولتی را دریافت کردهاند. تمرکز پرداختهای دولتی به خانوارهای با درآمد بالاتر در طی زمان افزایش یافته است.

در سال 1989، نیمی از پرداختها به خانوارهای میانگین درآمدی 45808 دلار، یک چهارم به خانوارهای با میانگین درآمدی 94784 و 10 درصد به خانوارهایی با میانگین درآمدی 189149 دلار بوده است. در سال 2003، نیمی از پرداختهای دولتی به خانوارهایی با میانگین درآمدی 75772 دلار 25% به خانوارهایی با میانگین درآمدی 142، 160 دلار و 10 درصد پرداختها به خانوارهایی که بیش از 342918 دلار دریافت میکردهاند، بوده است.

همچنین در سال 2007، 17 درصد مزارع پرداختهای محافظت از محیط زیست را دریافت کردهاند. این پرداختها به طور میانگین برای هر مزرعه 5613 دلار بوده که شامل 7 درصد درآمد خالص مزارع و 49 درصد کل پرداختهای دولت بوده است.

اکثر مزارعی که پرداختهای محافظت از محیط زیست را دریافت کردهاند، پرداختهای مربوط به کالا و دیگر اشکال حمایتهای دولتی را دریافت کردهاند. پرداختهای حفاظت از محیط زیست و پرداختهای مربوط به محصولات به مزارع مختلفی تعلق میگیرند. هنگامی که پرداختهای حمایتی درآمد و قیمتی متوجه مزارع بزرگت هستند، مزارع که در روستاها واقع شدهاند، بیشتر وابسته به پرداختهای حفاظت از محیط زیست به عنوان یک منبع اصلی درآمد میباشند.

در سال 2007، 59  درصد مزارعی که پرداختهای حفاظت از محیط زیست را دریافت کردهاند، در روستا واقع شده بودند و آنها 50 درصد کل این پرداختها را دریافت کردهاند. مزارع تجاری 17 درصد مزارعی بودند که این نوع پرداختها را دریافت کرده بودند و 27 درصد کل پرداختهای حفاظت از منابع طبیعی را دریافت کردهاند.

حدود 15 درصد از مزارعی که در مناطق روستایی واقع شدهاند و 15 درصد از مزارع متوسط، به طور میانگین 5620 و 9887 دلار در سال 2007 پرداختهای محافظت از منابع طبیعی را دریافت کردهاند.

در مقایسه با مزارع مناطق روستایی و مزارع متوسط، درصد بیشتری از مزارع تجاری پرداختهای محافظت از منابع طبیعی را دریافت کردهاند؛ اما این پرداختها سهم کمتری از کل پرداختیهای دولتی و درآمد ناخالص بوده است. در سال 2007، 26 درصد مزارع تجاری پرداختهای محافظت از محیط زیست را دریافت کردهاند.

میانگین پرداختهای محافظت از محیط زیست برای مزارع تجاری 8984 دلار برای هر مزرعه بوده که این پرداختها 27 درصد کل پرداختیهای دولتی و تنها 1 درصد درآمد ناخالص میباشد.

84 درصد کل پرداختیهای دولتی و 23 درصد درآمد ناخالص برای پرداختهای محافظت از محیط زیست برای مزارعی که در روستاها واقع شدهاند، 35 درصد کل پرداختیهای دولتی برای مزارع متوسط و 13 درصد درآمد ناخالص برای پرداختهای محافظت از محیط زیست برای این مزارع میباشد.

سیاستهای مربوط به محصولات

پرداختهای مستقیم، پرداختهای ضد ادواری و وامهایی جهت کمک به بازاریابی سه برنامه اصلی حمایت درآمدی و قیمتی میباشند.

پرداختهای مستقیم

پرداختهای مستقیم ثابت بوده و با میزان تولید محصول یا سطح قیمتها تغییر نمیکنند. پرداختهای مستقیم پرداختهای سالانهای هستند که به تولیدکنندگان بر مبنای سابقه کشت مزرعه، عملکرد و نرخ پرداخت ملی، تعلق میگیرد.

نرخ پرداختها بر اساس نوع محصول متفاوت میباشد. بر اساس قانون کشاورزی 2002، نرخ پرداختها طی دوره 2007 _ 2002 ثابت بوده است. اما در قانون کشاورزی 2008، نرخ پرداختهای مستقیم محصولات واجد شرایط (گندم، جو، ذرت، جو دو سر، پنبه، برنج، سویا و دیگر دانههای روغنی و بادام زمینی) بر مبنای 85 درصد سطح زیر کشت در سال زراعی 2008 و 2012 در نظر گرفته شده است. برای سال زراعی 2011 _ 2009 پرداختها بر مبنای 83.3درصد سطح زیر کشت بوده است.

پرداختهای ضد ادواری

پرداختهای ادواری اختلاف بین قیمت هدف و نرخ پرداخت مستقیم و قیمت موثر بازار را جبران میکند. هنگامی که قیمت موثر بازار از قیمت هدف بیشتر میشود، هیچ پرداختی صورت نمیگیرد. همانند پرداختهای مستقیم، پرداخت ضد ادواری بر مبنای سطح زیر کشت و عملکرد محصولات میباشند.

اما نرخ پرداخت ضد ادواری به طور معکوس با قیمت جاری بازار تغییر میکند. مانند پرداخت مستقیم کشاورز ملزم به تولید محصولات برای دریافت حمایتها نیست. پرداختهای ضد ادواری به طور همزمان بر مبنای عملکرد و سطح زیر کشت بوده اما به میزان تولید جاری بستگی ندارد.

پرداختهای ضد ادواری در قانون کشاورزی 2008 اجرا میشوند. اما قیمتهای هدف تعدیل شده و برخی محصولات اساسی را شامل میشود. میزان حمایتها در پرداختهای ضد ادواری تعدیل میشوند، به طوری که حمایت بسیاری از محصولات افزایش مییابد، اما حمایت از پنبه اندکی کاهش یافته است.

در قانون کشاورزی 2008 قیمتهای هدف در سطوح قبلی خود برای سالهای 2009_ 2008 در نظر گرفته میشوند، به جز محصول پنبه که قیمت هدف 1.6 درصد کاهش یافته است.

وام مساعدت برای بازاریابی

در برنامه وام مساعدت برای بازاریابی، تولیدکنندگان برای محصولات خاصی از دولت وام گرفته و تولید محصول به عنوان وثیقه وام در نظر گرفته میشود. هدف اولیه این برنامه تامین بودجه به صورت موقت برای تولیدکنندگان در زمان برداشت میباشد.

همچنین در زمان برداشت به کشاورزان اجازه داده میشود که محصول را ذخیره کرده و در زمان دیگر هنگامی که قیمتها افزایش مییابد، محصول را به فروش برسانند.

منفعت وام بازاریابی برای تولیدکننده زمانی خواهد بود که قیمت بازاری محصول کمتر از نرخ بهره باشد. در نتیجه نرخ بازپرداخت کمتر از ارزش اولیه وام و نرخ بهره خواهد بود.

براساس این گزارش: یک روش جایگزین برای دریافت وام موافقت با پرداخت نقدی پرداخت کسری وام در هر زمان بعد از برداشت میباشد هنگامی که نرخ بازپرداخت برای محصولات تولیدی کمتر از نرخ بهره باشد کشاورزانی که موافق با دریافت پرداخت کسری وام هستند، می توانند محصولات خود را در بازارهای آزاد به فروش برسانند.

وام مساعدت بازاریابی سررسید 9 ماهه داشته و نرخ بهره به آن تعلق میگیرد، اما اگر نرخ بازپرداخت وام کمتر از ارزش اولیه به علاوه نرخ بهره باشد نیازی به پرداخت نرخ بهره نمیباشد این وامها بدون منبع میباشند به طوری که وثیقه وام میتواند در انتها توسط موسسه وامدهنده تصرف گردد بدون اینکه جریمهای اخذ شود. حتی اگر قیمت بازاری کالا هنگام بازپرداخت کمتر از نرخ بهره باشد هم چنین بهره به جریمههای وام هم تعلق نمیگیرد.

برخلاف پرداختهای ادواری وام مساعدت بازاریابی بر مبنای تولید جاری محصولات خاصی پرداخت میشود کالاهای واجد شرایط دریافت وام بازاریابی همان کالاهای واجد شرایط برای پرداخت مستقیم و ادواری میباشند به علاوه کالاهای عمدهای چون پنبه، پشم، پارچه موهر و عسل.

برنامه انتخاب درآمد متوسط محصول

در قانون کشاورزی سال 2008 برنامه جدیدی تحت عنوان برنامه انتخاب درآمد متوسط محصول ایجاد شد برخلاف برنامههای سنتی کشاورزی این برنامه کشاورزان را در برابر کاهش درآمد برای هر محصول صرف نظر از علت آن کاهش قیمت و کاهش عملکرد یا ترکیبی از هر دو محصول حمایت کند این برنامه بر مبنای ایالت و میزان کمبود درآمد بوده و از سال زارعی 2009 برای کشاورزان قابل اجرا میباشد این برنامه به عنوان یک روش یا برنامه حمایتی آلترناتیو برای دریافت پرداختهای ادواری به علاوه کاهش 20 درصدی در پرداخت مستقیم و 30 درصد در نرخ وام برای هر محصول میباشد.

کشاورزان زمانی پرداختهای تحت این برنامه را دریافت میکنند که درآمد محصول کمتر از سطح تعیین شده از میانگین عملکرد و قیمت بازار در گذشته باشد برای واجد شرایط شده جهت دریافت ACRE دو شرط باید وجود داشته باشد:

درآمد واقعی آن ایالت برای محصول باید کمتر از میزان درآمد تضمین شده آن استان باشد.

درآمد واقعی شخص برای محصول باید کمتر از معیار درامدی مزرعه باشد.

بیمه و پرداختهایی جهت بلایای طبیعی

دولت بیمه محصولات تحت پوشش را جهت پوشش زیانهایی ناشی از بلایای طبیعی نوسان قیمت و کاهش درآمد محصول را تامین میکند تلفات مربوط به بخش دامداری به طول کل تحت پوشش بیمه قرار نمیگیرند بجز  در برخی موارد و در مناطق جغرافیایی خاص که به وسیله اژانس مدیریت ریسک تعیین میشود.

به هر حال تلفات در بخش دامدادری به علت خشکسالی و دیگر بلایای طبیعی واجد شرایط برای دریافت کمکها در وضعیت اضطراری و فوقالعاده میباشد که این امر اساسا به دلیل کمک به دامداران جهت پرداخت هزینههای خرید خوراک دام میباشد.

تحت برنامه بیمه محصول تولیدکنندگان میتوانند بین بیمه درآمد یا عملکرد یکی را انتخاب کنند تولیدکنندگان بیمهشده پرداختهای بیمهای را زمانی که عملکرد یا درآمد واقعی به مقداری کمتر از میزان مورد انتظار کاهش یابد دریافت میکنند کالاهای کشاورزی واجد شرایط بیمه محصولات مهم در کشاورزی هستند در سال 2008 برنامه مذکور بیش از 100 محصول را تحت پوشش قرار داده که این میزان بیش از سه چهارم سطح زیر کشت در امریکا میباشد.

اگر چه فهرست محصولات تحت پوشش در سالهای اخیر افزایش یافته است اما 80 درصد کل بیمه (یارانههای دولت) برای 4 محصول ذرت، سویا، گندم و پنبه میباشد کل هزینه بمیه محصولات برای دولت فدرال به طول میانگین سالانه 3.7 بیلیون دلار بین سالهای 2008-2004 بوده است. از 4.4 بیلیون دلار هزینه واقعی دولت در سال 2088 نزدیک به 84% (34 بیلوین دلار) برای یارانههای حق بیمه تولیدکنندگان و پرداختهای شرکتهای خصوصی بیمه برای اجرای برنامه مذکور و باقیمانده آن (732 بیلیون دلار) برای زیان خالص تولید کنندگان بوده است.

سیاستهای حمایتی شکر

ایالت متحده آمریکا واردکننده خالص و بزرگ شکر میباشد حمایت از محصولات شکر در آمریکا قابل توجه است شکر بیشترین سطح حمایت را در ایالت متحده به خود اختصاص داده است.

حمایت از شکر عمدتا به این صورت است که قیمت شکر در بازارهای داخلی بالاتر از قیمتهای بازار جهانی نگه داشته میشود به عبارت دیگر سطح بالای حمایت از شکر مستقیما و به وسیله مصرف کنندگان شکر تامین مالی میشود

زیرا آنها قیمتهای جهانی بسیار بالاتری از قیمت جهانی را میپردازند بر اساس محاسبات OECD برای سالهای 2006-2008 قیمتهای پرداختی توسط مصرفکنندگان به طور میانگین 65 درصد بیشتر از قیمتهای جهانی بوده است.

سیاستهای بخش دامداری

بخش دامداری و محصولات وابسته به آن تقریبا نیمی از دریافتیهای نقدی کشاورزی ویک پنجم کل صادرات کشاورزی را تشکیل میدهند ایالات متحده آمریکا در تولید مصرف و صادرات گوشت قرمز و ماکیان پیشگام در جهان میباشد.

یکپارچگی و ادغام عمودی اقدامات کلیدی برای نشان دادن سرعت تغییراتی است که در ساختار و سازماندهی تجارت بخش دامداری در طی سه دهه اخیر رخ داده است.

چندین سیاست کشاورزی حمایتهای مستقیمی را از تولیدکنندگان به جز کالاهای شیر، پشم، موهر و عسل، به عمل میآوردند به عنوان مثال دامداران محصولات وابسته به دام شامل برنامههای حمایت درآمدی و قیمت کالا نمیباشد تولید کنندگان از کمکهای خاص برای جبران زیانهای ناشی از بلایای طبیعی مانند طوفان و خشکسالی بهرهمند شدهاند هم چنین در مواردی کمکهایی جهت جبران زیان ناشی از نابودی دام برای کنترل بیماری دریافت میکنند.

با این وجود تاثیرات غیر مستقیم سیاستهای کشاورزی بر بخش دامداری قابل توجه میباشد برنامه قوانین و سیاستهای مختلف کشاورزی به صورت غیر مستقیم بر تولیدات بخش دامداری تاثیر میگذارد زیرا این سیاست ها دارای تاثیرات گستردهای در زمینههای مختلف مانند قیمت غلات، توسعه سوخت گیاهی، استفاده زمین، موارد زیست محیطی، مدیریت ریسک ساختار بازار و تجارت بینالملل دارند.

به عنوان مثال درمواردی که ذرت از بخش صنایع غذایی برای تولید اتانول مورد استفاده قرار میگیرد به طور قابل توجهی قیمت خوراک دام افزایش یافته و در نتیجه هزینههای تولید افزایش مییاید. هم چنین قبول مقررات امنیت غذایی و زیست محیطی تاثیرات مهمی بر بخش دارد به طوری که تمرکز بیشتر بر روی افزایش تولید (تولید به صورت تمرکز و فشرده) نگرانیهای در مورد تخریب و آلودگی آبهای سطحی، آبهای زیر زمینی هوا و خاک افزایش مییابد.

سیاستهای حمایتی بخش لبنیات

محصولات یا فرآوردههای لبنی تقریبا 27 درصد ارزش تولیدات و 4 درصد درآمدهای صادراتی بخش کشاورزی، را شامل میشود تغییرات تکنولوژی صرفهجویی ناشی از مقیاس و افزایش بهرهوری باعث افزایش قابل توجهی در تولیدات این بخش شده است.

5 درصد از مزارع تولید شیر ( مزارعی با بیش از 500 گاو)،60 درصد کل شیر تولیدی را در آمریکا عرضه میکنند پیشرفت در سیستم حمل و نقل و تکنیکها و تکنولوژی انبارداری یا ذخیرهسازی به طور قابل توجهی مشکلات بازاریابی را در ارتباط با خراب شدن شیر کاهش داده است.

تغییر در تقاضای مصرفی محصولات لبنی باعث تغییر در ترکیب محصول ساختار و سازماندهی بخش شده است. خرید محصولات لبنی توسط مصرفکنندگان به سمت خرید محصولات لبنی بستهبندی گرایش یافته و حمل و نقل آسان قابلیت نگهداری بیشتری را موجب شده است، لذا تجارت آنها در بازارهای جهانی رو به افزایش است.

با توجه به شاخص حمایت از تولیدکننده، بخش لبنیات حمایتهای بیشتری را نسبت به سایر بخشها دریافت کرده و بعد از شکر بیشترین دریافتیهای مزرعه را شامل شده است.

در سالهای 2009-2007، حمایتهای خاص تولیدکنندگانی لبنی 14 درصد کل شاخص حمایت تولیدکننده بوده است تقریبا تمامی حمایتهای ویژه از لبنیات ناشی از حمایت قیمتی بازار میباشد (حمایتهای قیمتی بازار از بخش لبنیات تقریبا 60 درصد حمایت بازار دیگر محصولات در آمریکا میباشد).

برنامهها و سیاستهای بخش لبنیات درطی زمان تغییر کردهاند، اما اهداف کلی این سیاستها ثابت باقی ماندهاند؛ تضمین و اطمینان از بازاررسانی منظم شیر سالم و تازه برای پاسخگویی به تقاضای مصرفکنندگان در قیمتهای منطقی و فراهم کردن درآمد کافی و مناسب برای تولیدکنندگان شیر.

سیاستهای بخش لبنیات در آمریکا در دستیابی به 3 مورد اصلی زیر ارزیابی میشوند:

1-جلوگیری از قیمتهای کم تولیدکننده

2-جلوگیری از عدم تعادل فصلی در عرضه و تقاضا به دلیل فاسد شدن شیر

3-افزایش قدرت چانهزنی ضعیف تولید کنندگان شیر در مقابل خریداران

ارکان اصلی سیاستهای لبنیات شامل سیستم تبعیض قیمت بر مبنای پارامترهای جغرافیایی و ادغام طرحها برنامه پرداختهای ادواری تولیدکننده، برنامه حمایت قیمتی اجرا شده به وسیله خریدهای دولتی محصولات لبنی (برنامه حمایت قیمت تولیدی لبنیات)، نرخ تعرفه سهمیه برای اکثر محصولات لبنی برای محدود کردن واردات (محدودیتهای واردات) و برنامه یارانه صادراتی (برنامه مشوق صادرات لبنی) برای محصولات لبنی کارخانهای در سالهای خاص میباشد.

اقدامات مربوط به واردات

به طور کامل برنامه حمایت قیمتی محصولات لبنی نقش نسبتا کمی در بالا نگه داشتن قیمت داخلی محصولات لبنی نسبت به قیمت جهانی دارد مهمترین سیاستهای مربوط به لبنیات برای افزایش قیمت به صورت مصنوعی اقدامات واردات هستند که پس از دور اروگوئه دیگر جزء قوانین کشاورزی نمیباشد.

با ایزوله کردن بخش لبنی از رقابت با محصولات وارداتی، محدودیتهای وارداتی امکان استفاده از عوامل داخلی را برای برنامههای مربوط به بخش محصولات لبنی قوانین قیمتگذاری بازار شیر و برنامه حمایت قیمتی فراهم سازد اگر محدودیتهای وارداتی حذف شوند امکان حمایتهای قیمتی داخلی فراهم نیست.

تعرفهها بر محصولات لبنی در مقایسه با میانگین تعرفه محصولات کشاورزی بسیار بالا میباشد به طوری که در سال 2007، میانگین تعرفههای اجرایی 21 درصد بوده است (4.8% برای کل کشاورزی) به علاوه، از 48 تعرفه بیش از 100 درصد کشاورزی، 7 تعرفه برای محصولات لبنی اجرا میشوند.

واردات محصولات لبنی به وسیله مجموعهای از نرخ تعرفههای سهمیهای در یک سیستم دو طرفه محدود شدهاند حد مجاز واردات در نرخهای تعرفه پایی یا معاف از حقوق گمرکی وارد میشوند (تعرفه در حد سهمیه نامیده میشوند) در حالی که واردات بیش از حد مجاز در نرخهای تعرفه بالا وارد میشوند (تعرفه بیش از حد مجاز نامیده میشوند).

برخی از محصولات لبنی مربوط به حفاظت ویژه هستند که به موجب آن ممکن است حقوق گمرکی موقتی برای تعرفههای بیش از حد سهمیه برای جلوگیری از کاهش قیمت اعمال شود قانون کشاورزی 2008  نیز تعهدات و قوانین سال 2002 را اجرا کرده، اما کمکهای وارداتی را برای محصولات لبنی وارداتی از 303 دلار/تن به 1.7 دلار/ تن کاهش میدهد.

برنامه مشوق صادرات محصولات لبنی

تحت قانون کشاورزی 1985 برنامه مشوق صادرات لبنی کمکهای نقدی را برای صادرکنندگان محصولات لبنی منتخب فراهم آورده و آنها را قادر میسازد تا محصولات را در قیمتهای داخلی آمریکا خریداری کرده و در قیمتهای بینالمللی پایینتر به فروش برسانند.

این برنامه در دهه 90 اجرا میشده است و حداکثر پرداختهای کمکی در سال 1993 برابر با 162 میلیون دلار بوده است در سالهای اخیر قیمتهای جهانی لبنیات افزایش یافته است بنابر این مخارج یا کمکهای این برنامه در سال 2004 بسیار ناچیز و در طی دوره 2009-2005 صفر بوده است، اما به دلیل شرایط بازار جهانی مانند کاهش قیمتهای بینالمللی لبنیات و اختصاص مجدد یارانههای صادراتی محصولات لبنی توسط اتحادیه اروپا، برنامه DEIP مجددا از ماه می 2009 فعال شده است.

*برنامه حمایت قیمتی محصولات لبنی

برنامه حمایت قیمتی محصولات لبنی اولین بار در قانون کشاورزی سال 1949 با اهداف زیر وضع شد:

اطمینان از عرضه کافی شیر

حفظ یک سطح مناسب و مکفی درآمد برای حفظ و حمایت از ظرفیت مناسب بهرهوری برای مقابله با نیازهای آینده

ادامه و حفظ ثبات قیمت

حمایت قیمتی از محصولات لبنی به این صورت است که زمانی که قمیتهای کالاهای کره، شیر خشک بدون چربی، نوعی پنیر (CHEDDAR) منتفع میسازد به هر حال حمایت از قیمت بازارهای هزینهای را به مصرفکنندگان و مالیاتپردازان متحمل نمیسازد و بر محصولات خاصی تاکید دارد بنابر این ممکن است باعث شود کارخانجات فرآوری انگیزهای برای تولید محصولات دیگر با توجه به رشد تقاضا نداشته باشند.

قانون کشاورزی سال 2008، برنامه حمایت قیمتی محصولات لبنی را برای 5 سال تا سال 2012 گسترش داد تغییراتی نیز در این برنامه به وجود آمد به این صورت که حمایتهای مستقیم قیمتی از محصولات لبنی (کره، شیرخشک بدون چربی، نوعی پنیر بیشتر از قیمت شیر افزایش یافت.

سیاستهای مربوط به بخش کشاورزی-محیط زیست

کشاورزی بزرگترین مصرفکننده زمین و منابع آبی در آمریکا است فرسایش خاک،آلودگی آب، رقابت بین آبیارها و دیگر مصرفکنندگان منابع آبی، حفاظت از زیستگاه حیات وحش گونهها و کیفیت هوا، موضوعات مهم و اصلی زیست محیطی با کشاورزی میباشد.

چندان که 60  درصد از کل فرسایش خاک و 6 درصد کل آلودگی گازهای گلخانهای از بخش کشاورزی ناشی میشود تجزیه کربن و خاک و تولید انرژی گیاهی افزایش یافته است اگر چه انرژی گیاهی تنها 3 درصد کل انرژی مصرفی، کمتر از 1 درصد سوخت حمل و نقل و 5 درصد محصولات شیمیایی را تامین میکند، اساسا بر مبنای استفاده از ذرت در تولید اتانول هدف دولت افزایش این سهم به 4 درصد برای انرژی و سوخت و 12 درصد برای محصولات شیمیایی تا سال 2012 میباشد که تاثیر عمدهای بر الگوی کشت محصولات قیمتها و بازارهای بینالمللی خواهد داشت.

سیاستهای کشاورزی- زیستمحیطی، که بخشی از سیاستهای دهه 1930 کشاورزی به شمار میرود شامل ابزارهای سیاسی است که عمدتا بر انگیزههای مالی و کمکهای تکنیکی به تولیدکنندگان کشاورزی کسانی که  اختیار دارند فعالیتهای خود را بر مبنای بهبود کارآیی زیست محیطی طراحی کنند تکیه زد، به طور کلی این سیاستها در ارتباط به حفاظت آب و خاک و مشکلات آلودگی مربوط به تولید کنندگان و دامداری میباشد.

*برنامههای حفاظت میتواند به صورت زیر طبقهبندی شود:

برنامه آیش زمین:

این برنامه پرداختهایی را برای کشاورزان جهت از بین بردن اثرات زیست محیطی تولید محصول در زمین برای یک دوره مشخص تحت یک قرارداد فراهم کند (حداقل 10 سال و در بعضی موارد به طور دائمی)

برنامه حفاظت از زمینهای دارای کاربری:

این برنامه کمکهای فنی و مالی برای کشاورزان که فعالیتهای حفاظت از زمین را انجام میدهند فراهم میکند.

برنامه حفاظت از زمینهای کشاورزی:

هدف این برنامه حفظ زمین و تولیدات کشاورزی به وسیله خریداری حق کشاورازن و تبدیل زمینها به کاربریهای دیگر مانند گسترش زمین میباشد.

کمکهای فنی:

کمکهای فنی مداوم و در حال پیشرفت برای تولیدکنندگان کَشاورزی که در تلاش برای بهبود عملکرد زیست محیطی فعالیتهای کشاورزی میباشند.

قبول محافظت از محیط زیست:

این برنامه نیاز به برنامههای پرداختهای کشاورزی مانند وامهای کالا و پرداختهای مستقیم و ادواری برای محافظت تالابها و خاک در زمینهایی که قابلیت فرسایش دارند.