رنجنامه‌ای به هیات‌مدیره اتحادیه پوشاک

رکود مرگبار حاکم بر بازار پوشاک تولیدکنندگان و فروشندگان را بهتنهایی به زانو درآورده است. هر سال هزینه سربار تولید افزایش مییابد و با افزایش هزینه سربار و کاهش قدرت خرید میزان فروش فروشگاههای پوشاک و بهتبع آن تولیدکنندگانی که هر سال با افزایش مالیات و افزایش حداقل دستمزد با بالا رفتن سهم پرداختی به سازمان تامین اجتماعی مواجه میشوند، بیشتر در باتلاق بدهی و کسر درآمد فرو میروند.

هزینه بالای تولید در داخل ناشی از عوامل یاد شده (مالیات، بیمه و بالا بودن نرخ سود سرمایه وامهای بانکی در ایران) هزینه تمام شده کالا را به بالاترین نرخ تمام شده کالا در منطقه رسانده است. مشکلات و قوانین دستوپاگیر پیش روی بخش تولید پوشاک، رقابت تولیدکننده ایرانی را با کشورهای دیگر بسیار نابرابـر و ناعادلانه کرده است.

در سالهای قبل از اجرای هدفمندی یارانهها وضع بهگونه دیگری بود و مزیتهای اقتصادی به تولیدکننده اجازه میداد که با کالای وارداتی که از امکانات اقتصادی بازار آزاد بینالمللی برخوردار بودند، رقابت کند.

حتما مطلع هستید که نرخ سود بینالمللی و بهتبع آن کشورهای عضو تجارت جهانی بسیار ناچیز و برای ما غیرقابل رقابت است. در کشورهایی که ما هدف صادراتیشان قرار گرفتهایم از معافیتهای مالیاتی صادراتی تا نرخهای ترجیحی بیمه عمومی و جوایز صادراتی گرفته تا وامهای بسیار ارزان از تولیدکننده صادراتی خویش حمایتهای همهجانبهیی صورت میگیرد. ضمن آنکه ورود مواد اولیه و تکنولوژی بهروز شده فوق تصور با روند هزینه تمام شده کالا را هر روز پایینتر میآورد تا بتوانند با این سیاست نرخ اشتغال صنعت پوشاک را در کشورشان بههمراه افزایش صادرات و ارزآوری بالا ببرند. در شرایط کنونی صنعت پوشاک در ایران باوجود بالا بودن نرخ اشتغال آنکه طبق آمار تقریبا ۴۰۰هزارنفر تخمین زده میشود، یک صنعت کوچک و ضربهپذیر است و بهدلیل شرایط حاکم بر اقتصاد و سیاست کشور قادر به حضور در بازارهای بینالمللی نیست و سرمایهگذاری داخلی و خارجی هم در آن صورت نمیگیرد. این صنعت که زانو زده و درحال مرگ است قادر به ایجاد اشتغال بالایی و همچنین توان ارزآوری بسیاری را داراست. اما عدم توجه سیاستگذاران اقتصادی و چشم نهادن بر این امکان بالقوه سبب شده است تا نهتنها شاهد رشدی در این بخش نباشیم بلکه با افسوس تمام هر روز دریغ از دیروز. دوستان باتوجه به سود بالای بانکی که مانند شمشیر دو دم بالای سر این صنعت است. سرمایه خود را در بانک سپردهگذاری میکند و بانک عامل با پرداخت ۲۲درصد سود سالانه نظر او را تامین میکند و همکار محتاج به وام بانکی به بانک عامل بین ۲۸ تا ۳۰درصد سود سالانه پرداخت میکند. بهتر است از مصیبتهای وارده ازسوی دارایی و سازمان تامین اجتماعی سخنی به میان نیاوریم که مثنوی هفتاد من است.

اجرای هدفمندی یارانهها ضمن بالا بردن نرخ سوخت، انرژی، دستمزد و تورم همهجانبه، کاهش قدرت خرید را برای صنف ما به ارمغان آورده تا فروش کالا از نظر عددی از نصف هم کمتر شود. افزایش نرخ دلار ضمن اینکه ورود کالای ساخته شده را افزایش داد که بهنفع تولیدکننده داخلی بود، مواد اولیه را بسیار گران کرد و بدینترتیب هزینه تمام شده کالا را افزایش داد که اسباب گرانی پوشاک داخلی را فراهم کرد.

وضعیت بازار تا پایان سال گذشته (۹۲) کجدارومریز و زیر میزان متوسط بود. اما رکود وحشتناک و مرگبار بازار از آغاز سال۹۳ شروع شد و در 6ماهه دوم با کاهش نرخ نفت و عدم تزریق پول به اقتصاد، این صنعت در معرض مرگ قرار گرفته است. هر روز شاهد تعطیلی کارگاه یکی از همکاران زحمتکشمان هستیم و تعدادی از کارگران صنعت ما هر روز به صف بیکاران جامعه افزوده میشوند.

صنعتی که توان بالفعل اشتغال ۴۰۰هزارنفر را دارد و بالقوه میتواند بیش از یکمیلیون هموطن را به صف فعالان عرصه تولید بیفزاید درحال نابودی است. تولیدکننده داخلی از رقابت نمیهراسد اما انتظار دارد همان تسهیلاتی که کشور همسایه ترکیه برای تولیدکنندگان پوشاک خود فراهم میکند دولت جمهوری اسلامی نیز برای فعالان این حوزه در کشور فراهم کرده سپس تولیدکنندگان داخلی را در شرایط رقابت با همکاران ترکشان قرار دهد. در غیر این صورت برندها و تولیدکنندگان پوشاک ایران دیگر توان رقابت با پوشاک ترکیه را حتی در سرزمین مادری خویش نخواهند داشت.

اقتصاد مقاومتی که در راس شعارهای نظام جمهوری اسلامی ایران قرار دارد متضمن حمایت از تولید ملی و حفظ سرمایههای اصلی این مرزوبوم که نیروی کار است. شعار نمایشگاه صنایع پوشاک ترکیه که با حمایت بخشی از سیاستگذاران کشورمان برگزار میشود، اینگونه است: «کشف فرصتهای تجاری در صنعت پوشاک ترکیه.»

آخر کدام انسان عادلی در درون مرزهای خویش نمایشگاه ترتیب میدهد آنهم برای کشف فرصتهای تجاری در صنعت کشور دیگر؟ برای رونق آن صنعت و اشتغال روزافزون کارگران آن کشور و در قبال آن بیکاری کارگران هموطن خویش، با چه استدلالی، با چه توجیهی. آیا این رعایت اصول اقتصاد مقاومتی است؟ صنعت پوشاک ترکیه دچار مشکل شده است چراکه بزرگترین شریک تجاری خویش شده یعنی روسیه را بهدلیل تحریمهای بینالمللی و کاهش ارزش روبل در مقابل لیر و پایین آمدن قدرت خرید طرف تجاری روس از دست داده است. اکنون اقتصاد پوشاک نیمهجان ایران هدف صنعت مشکلدار ترکیه است تا برای تامین بخشی از ظرفیت خالی مانده این صنعت در ترکیه که با سیاستهای دولت آقای اردوغان بهدنبال بازارهای جدید و قوی میشود. مشکلاتش تا حدودی مرتفع شود قرارداد کاهش تعرفههای ترجیحی میان ایران و ترکیه از اول ژانویه ۲۰۱۵ اجرایی شده تا در آینده سطح مناسبات دو کشور را به ۳۵میلیارد دلار برساند. براساس این قرارداد تعرفه واردات پوشاک از این کشور ۴۰ تا ۵۰درصد کاهش یافته است. ما تولیدکنندگان و فروشندگان ضمن تقاضای توجه به خواستههای بحقمان درمورد همکاری سیاستگذاران اقتصادی برای افزایش توان تولید و سرمایهگذاری در این صنعت و تسهیل راه افزایش اشتغال و صادرات در این بخش فرونهاده از اقتصاد کشور، از تصمیمگیرندگان متواضعانه میخواهیم ضمن رعایت اصول اقتصاد مقاومتی که حمایت از تولید داخلی را سرلوحه اقتصاد کشور قرار داده است موارد ذیل را اجرایی کنند:

۱- لغو تعرفه ترجیحی پوشاک مندرج در معاهدهنامه ایران و ترکیه

۲-  محدود کردن نمایشگاه صنایع پوشاک ترکیه

3- جلوگیری از ادامه برگزاری سالانه این نمایشگاه