نساجی را به تایلند و ترکیه باختیم

اکبر ترکان دبیر شورای هماهنگی مناطق آزاد  تجاری و اقتصادی در پنجمین نشست کارآفرینان برتر کشور با اشاره به اینکه شاید اصلی ترین دلیل شکست برنامه پنجم ، که دستاوردی برنامه های سوم و چهارم را هم از بین برد، افزایش قیمت نفت در سال 52 است، اظهارداشت:در آن مقطع قیمت نفت از 6/2 دلار به یازده دلار رسیده بود ولی مهیا نبودن سایر عوامل توسعه باعث شد تا ناهنجاریهایی در کشور ایجاد شود.

وی با اشاره به اینکه در سالهای پس از پیروزی انقلاب هم در دوره ای که درآمد نفتی خوب بود دستاوردهای توسعه ای کشور خراب شده است، افزود: در حال حاضر هنوز آثار بیماری هلندی در اقتصاد کشور وجود داشته و از تجربیات گذشته خود درس نگرفته ایم. همیشه در آمد های نفتی موجب ایجاد اغتشاش در برنامه ای توسعهای شده است. البته این موضوع چندان هم پیچیده نیست.

 ترکان با اعلام اینکه اگر متناسب با نقدینگی افزایش حجم تولید هم اتفاق بیفتد مشکلی در اقتصاد ایجاد نخواهد شد، گفت: همیشه دولتها فکر کرده اند برای اینکه گرانی قیمتها به مردم آسیب نزند، از افزایش قیمت ارز جلوگیری کنند  این دیدگاه هرچند خیرخواهانه اشت اما ساده اندیشی است. در اقتصاد ایران درسال 56 این اتفاق افتاد. در دوره های دولت نهم و دهم نیز عین این اتفاق افتاد کوشش شد که قیمت ارز را ثابت نگه دارند در مقابل تورم داخلی شکست خورد.

*نساجی را به تایلند و ترکیه باختیم

وی با بیان اینکه آشکارترین شکست این موضوع در صنعت نساجی و پوشاک قابل مشاهده است، تصریح کرد: تقریباً ما نساجی و پوشاکمان را به تایلند، کره و چین و ترکیه باختیم. چرا این اتفاق افتاد! خیلی ساده هرچه آنها تولید کردند ما با دلار ارزان وارد کردیم. قطعاتمان را با مدرک و گواهی پژو  تولید می کردیم سپس روی پژو می بستیم . این چرخه معیوب به جایی رسید که قطعات را از بیرون آوردیم و بدون گواهی پژو و بدون کیفیت روی خودرو نصب کردیم. در این میان بخش مهمی از تولید کنندگان داخلی آسیب دیدند آنقدر آش شور شد که ما میوه هم از خارج وارد کردیم.؛حتی سنگ قبر را هم از چین وارد کردیم. این اتفاقات ناشی از یک کج فهمی در سطح کلان  است.

ترکان اضافه کرد:  اگر در بخشی از صنایع سرپا هستیم مانند مغاره داری است که بخش اعظم کالاهای آن  به خاطر اعتبارش است نه دارایی نقدی اش.  

دبیر شورای هماهنگی مناطق آزاد با اشاره به اینکه اقتصاد کشورها را خوشه های بزرگ می گردانند نه بنگاههای کوچک، اظهارداشت: باید یک بنگاه بزرگ باشد تا در پی آن بنگاههای کوچک هم توان حرکت داشته باشند. به این بنگاههای بزرگ پیشران می گویند. این پیشرانها سه دوره در اقتصاد کل کشور شکل گرفتند و متاسفانه هر بار با ضربه ای که به آنها وارد شد حذف شدند. یک دوره پیش از انقلاب بود که در برنامه های صنعتی آن زمان بنگاه های بزرگی از جمله ایران خودرو، کفش ملی و ... بطور طبیعی در سالهای پایانی حکومت شاه از بین رفتند. زیرا می گفتند چون نگاه مدیریتی مجموعه وابسته به رژیم سابق است پس زیرمجموعه هم مشکل دارد .

*خصوصی سازی ما یک مقداری ناپخته پیش رفت

 ترکان تصریح کرد: در دوره دوم که مربوط به خصوصی سازی بود این پیشرانها از بین رفتند . درحالیکه باید تمام مجموعه وارد خصوصی سازی می شد نه تنها بخش زیانده آن. در مجموع در دوره سوم که در زمان سهام عدالت بود بنگاههای کارآمد فشل شدند و  پروژه هایی که واگذار شده بودند  برای تکمیل یا تداوم حیات نیازمند به سرمایه بودند که باید سهامدار این اقدام را انجام می داد اما سهامداران هم توان مالی نداشتند.