صنعت نساجی در رقابتی نابرابر با واردات

به گزارش ارانیکو به نقل از اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران، فرسودگی ماشین آلات نساجی، افزایش قیمت تمام شده محصول، ضعف در قوانین و اجرای آن، عدم دسترسی به مواد اولیه مناسب، کاهش توان مالی مصرف کنندگان، نرخ بالای بهرههای بانکی، واردات بی رویه پارچه و مدیریت ناکارآمد از جمله مشکلاتی است که صنعت نساجی با آن دست و پنجه نرم میکند. کیفیت تولید پارچههای ایرانی که تا سه، چهار دهه پیش زبانزد بود اکنون و با وجود این مشکلات ارزش و اعتبار گذشته خود را از دست داده و بازار داخل مملو از پارچه های خارجی است.

هزینههای سربار صنایع زیاد است

ابراهیم گرجیان، مدیر کارخانه نساجی خوی با اشاره به رکود صنایع تولیدی به ویژه صنعت نساجی کشور، میگوید: با توجه به کاهش توان مالی و قدرت خرید مردم در سالهای اخیر، محصولات نساجی در اولویت سه و چهار خرید خانوارها قرار گرفته است. اکنون در شرایطی هستیم که محصولات غذایی به عنوان اصلی ترین نیازهای مردم نیز بازار مناسبی ندارند و در رکود به سر میبرند. وی همچنین در خصوص هزینههای سربار کارخانهها میافزاید: واحدهای تولیدی و صنایع در چنین وضعیت نامناسبی با هزینههای سربار دیگری که ناشی از اجرای نادرست قوانین در دستگاههای دولتی است، مواجه هستند. کارخانه نساجی خوی در سال 81 حدود 380 میلیون تومان به شرکت ملی گاز پرداخت کرد اما پس از گذشت 13 سال هنوز انشعاب گاز کارخانه را نداده اند. با یک حساب سرانگشتی اگر این مبلغ را در بانک سرمایه گذاری میکردیم، چقدر می توانستیم تسهیلات یا سود دریافت کنیم؟

قانون کار ضد تولید

مدیر کارخانه نساجی خوی ادامه میدهد: این در حالی است که قوانین کار هم بر ضد تولید است. برای نمونه در بخش مشاغل سخت و زیان آور 4 درصد سهم کارفرما را یواشکی و چراغ خاموش به 8 درصد می رسانند. در حالی که کارگران پس از 20 سال کار، دوباره به کارشان برمی گردند. اگر کارشان سخت و زیان آور است چگونه توان دوباره کار کردن را دارند. گرجیان میگوید: اینها گوشه ای از ضعف قوانین است که باید اصلاح شوند. قانون کار افتضاح است و شوربختانه کسانی که در وزارت کار مسئولیت داشته اند، هیچ اطلاع و تجربه درستی از تولید و صنایع تولیدی نداشتند. به همین دلیل بسیاری از قوانین ضد کار و تولید است.

واردات باید مدیریت شود

وی همچنین اظهار می کند: برخلاف عدهای که مخالف واردات پارچه هستند، به نظر من اگر واردات نباشد صنایع ما رشد نمی کنند و هر نوع تولیدی را به مردم حقنه می کنند. مانند صنایع خودروسازی که با تعرفه های گمرکی 200درصدی، هر محصولی را که خودشان بخواهند روانه بازار می کنند. بنابراین مدیران نباید از واردات بترسند، باید آن را مدیریت کنند.

مدیر کارخانه نساجی خوی، تاثیر تحریمها بر صنایع را کمتر از تاثیر مسائل داخلی دانسته و میافزاید: مشکل ما در تحریمها انتقال ارز است که با کمک صرافان و البته هزینه 30 درصدی انجام می شود. تولیدکننده چارهای ندارد جز اینکه تمامی هزینههای تولید را روی قیمت کالا محاسبه کند. به این ترتیب هزینه تولید در کشور ما بالاتر از سایر کشورهاست و قدرت رقابت پذیری در بازار را از دست میدهیم

بهره 27 درصدی دردی از صنایع دوا نمیکند

امیر قدیمی نژاد، رئیس اتحادیه بنکداران و تاقه فروشان پارچه، میگوید: تکنولوژی صنایع نساجی ما در سال های اخیر پیشرفت نکرده و منتظر حمایت های دولتی است که شوربختانه دولت هم حمایتی از آن نمی کند. تسهیلات با نرخ بهره 26 و 27 درصدی نه تنها به درد صنایع نساجی نمیخورد بلکه مشکلات شان را بیشتر هم می کند. وی می افزاید: واردات پارچه هم به صورت رسمی و قانونی جریان دارد و دولت نیز حقوق و عوارض خود را می گیرد. البته در موضوع واردات باید اذعان کرد که کیفیت برخی محصولات نساجی به دلیل نبود دستگاه های مناسب و پیشرفته از پارچه های وارداتی پایین تر است.

بهرههای بی دردسر بانکی مقابل تولید

رئیس اتحادیه بنکداران و تاقه فروشان پارچه می گوید: با نرخ ارز بالا و نبود حمایت های دولتی، دیگر کسی تمایلی به سرمایه گذاری و تولید در بخش صنایع نساجی ندارد. سرمایه گذاران، سرمایه های شان را به سمت بانک ها سوق می دهند که سودهای بدون دردسر می دهند و خود را درگیر تولید و مسائل و مشکلات آن نمی کنند. با این رکود بازار، کارخانه ها نیز توان ارتقای صنعت را ندارند و ترجیح می دهند با همین مقدار توان ادامه دهند.

محمد مروج حسینی، رئیس هیات مدیره انجمن صنایع نساجی ایران نیز میگوید: در وضعیت کنونی که رکود اقتصادی بر کشور حکمفرما شده، دیگر کسی تمایل به سرمایه گذاری در بخش تولید ندارد. سرمایه گذار تا از بازار فروش و سود منطقی و معقول حاصل از تولید مطمئن نباشد حاضر به سرمایه گذاری نمیشود. وی می افزاید: در این شرایط دولت باید به کمک صنایع بیاید و سرمایه گذاران را با بسته های حمایتی به تولید و سرمایه گذاری بیشتر ترغیب کند. با این تفاسیر، آیا می توان همچنان به قول و قرارهای وزیر صنعت مبنی بر احیای صنعت نساجی ایران امیدوار بود.