سال تولید ملی یا تجارت ملی؟

اینروزها از تریبونهای حامی تجارت نقدهایی به صنعت و البته نه صنعت وارداتی بلکه صنعتی که در دهه اخیر با اتکا به صنعتگران زحمتکش و غیور مملکت بهدست آمده است، به گوش میرسد. متاسفانه مدیران ارشد کنونی وزارتخانه ادغامی صنعت، معدن و تجارت واکنشی در خور ندارند اکنون تمامی اخبار وزارتخانه ادغامی در چند چیز خلاصه شده است:

1. انگار مشکل صنعت ما فقط با قیمتگذاری و بگیر و ببند گرانفروش ها حل میشود.

2. انگار پس از یکسال و اندی شرح وظایف وزارتخانه ادغامی تهیه، ابلاغ واجرا شده است و متولیان کنونی صنعت که با شعار تولید صادرات گرا بالاترین رای اعتماد مجلس به وزارتخانه های ادغامی را گرفته بودند به اهداف خود دست پیدا کردهاند و تمامی مشکلات وزارتخانه کنونی حل شده و فقط چرخه تولید ما معیوب میباشد که آنهم تقصیر مدیران صنعت قبل از اداغام میباشد.

تغییر و تحولات صورت گرفته در این وزارتخانه طی سال گذشته این سئوال را در ذهن بهوجود میآورد که آیا واقعا چرخش وزارتخانه جدید به سمت تولید بوده است یا همچنان این قانون نانوشته باقی مانده است که تولید سرچشمه تجارت است؟ آیا همچنان تولید صادرات محور دغدغه اصلی است؟

به نظر میرسد انتصاب مدیران غیر صنعتی، ضربهای مهلک در بلند مدت به بدنه صنعت خواهد بود. آیا واقعا قواعد بازی در نظر گرفته شده در وزارتخانه ادغامی به نفع تولید کننده داخلی است؟ چه اقداماتی در جهت ترجمه عملیاتی سخنان رهبر فرزانه انقلاب اسلامی در ارتباط با اقتصاد مقاومتی انجام شده است؟

گویا به زعم این عزیزان اقتصاد مقاومتی ریشه در تجارت دارد! چرا مدیران بازرگانی تنها وزارتخانه صنعتی کشور، مشکلات اخیر بازار داخلی را متوجه بخش تولید میدانند؟ در این مقطع زمانی، با توجه به تحریمها تنها راه نجات و استقرار اقتصاد مقاومتی، حمایت بیشرط از تولید ملی است، نارسایی در این بخش غیر قابل انکار است همچون سایر بخشهای دیگر زنجیره تامین، اما این مشکلات با معرفی" تولید" بهعنوان مقصر اصلی، آنهم مشکلاتی که ساخته و پرداخته خود مسئولین است، آیا مرتفع میشود؟ اقتصاد مقاومتی تنها راه برون رفت از شرایط کنونی وتحریمهای اخیر است، برای تحقق آن و رسیدن به اهداف کلان اقتصادی تنها و تنها با حمایت از تولید ملی، کار و سرمایه ایرانی دست یافتنی است. اقتصاد مقاومتی در عمل یعنی اتکا به اقتصادی که بر بستری به نام خودباوری رشد ونمو کرده است. اقتصاد مقاومتی اقتصاد پویای بدون وابستگی است که چند شاخص دارد که مهمترین آنها خودباوری است. این خود باوری است که گرایش به تولید را نهادینه کرده است وتولید کننده باور کرده است که موتور و محرک اقتصاد است . چنانچه امروز به این خودباوری ملی که نتیجه مجاهدت چندین ساله است، آسیبی برسد، چگونه میتوان به آینده و تحقق چشما نداز ایران در 1404 امید داشت؟

ودر خاتمه نویسنده به آرزوهایی میاندیشد که در یکسال گذشته بازرگانان با صدای بلند به آنها فکر کردهاند:

1. کاش امسال بهجای سال تولید ملی، سال تجارت ملی بود.

2. کاش همین تعداد اندک مدیران باقیمانده صنعتی که غلام حلقه به گوش بازرگانان شدهاند هم نبودند، تا مزاحمتی برای بخش تجارت نباشد.

3. کاش دلار با تک نرخی شدن واقعی به همان هفت تومان قبل از انقلاب برسد که بازرگانان آقایی کرده و تمامی مایحتاج مملکت از سوزن گرفته تا موشک و ماهواره ونیروگاه هستهای و سلولهای بنیادی و... را با دلار هفت تومان و با منت بر سر فروشنده خارجی وارد مملکت نمایند و ایرانیان بهجای تولید سروری و آقایی نمایند.

4. کاش کشور چین پی به اشتباه خود ببرد چون با پایین نگهداشتن نرخ برابری یوان نسبت به دلار تولیدات ارزان خود را به تمامی جهان صادر میکند. بایستی همانند کویت چنان قیمت پول ملیاش را بالا ببرد که بازار کشورش مملو از اجناس خارجی شده و با این کار بر عالم و عالمیان فخر فروخته و از قبل سرمایهگذاری فقط پولهایش را بشمرد.

5. کاش هرچه زودتر نام روزنامه گسترش صنعت (1) به گسترش تجارت تغییر یابد تا دیگر مجبور نباشد در قبال پولی که صنعت برای نموش هزینه کرده است، پاسخگوی جامعه صنعتی باشد!