تاکید حسین ساسانی در توسعه پایدار صنعتی بر این است که توسعه صنعتی یک مفهوم ذهنی است و با الگوهای رفتاری انسان‌ها سروکار دارد و زمانی توسعه پایدار در صنعت و در جامعه افزایش می‌یابد که مدل‌های ذهنی و خصوصیات رفتاری افراد تغییر کند و باورهای کهنه و کج‌اندیشی‌ها از ذهن یک جامعه و افراد آن رخت بربندد. توسعه پایدار صنعتی با رشد صنعتی متفاوت است و متاسفانه آنچه در کشور اتفاق افتاده، چه در زمان تحریم‌ها و چه در زمانی که تحریمی در کار نبوده است، رشد صنعتی مقطعی بدون ارزش‌افزوده پایدار است. با این اوصاف نباید انتظار داشت که با برداشته شدن تحریم‌ها توسعه پایدار در صنعت روی دهد.
جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی
حسین ساسانی، تحلیلگر مهندسی پایدار درباره توسعه پایدار صنعتی در ایران می‌گوید: توسعه پایدار صنعتی زمانی در یک سرزمین تبلور می‌یابد که وقتی به آنجا گام می‌نهیم تحت تاثیر انرژی، اشتیاق و اعتماد مردم عادی به آینده کشورشان قرار گیریم. این باور که فردا می‌تواند بهتر از امروز باشد باید در «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» موج زند، ضمن آنکه هر کسی برای ساختن آینده‌یی بهتر خود را مسوول بداند و هر کاری که از دستش برمی‌آید انجام دهد. حسین ساسانی در ادامه عنوان می‌کند: طبیعی است که این روح تاثیرگذار، موتور اصلی تحرک و پویایی اقتصاد، «صنعت» و «تکنولوژی» است و جامعه در یک چرخه مارپیچ توسعه پایدار صنعتی به سمت تعالی حرکت می‌کند.
ارزش‌های بنیادین صنعت و اقتصاد
این تحلیلگرمهندسی پایدار با بیان اینکه ارزش‌های بنیادی و باورهای اخلاقی کار در ریشه جمع عظیمی از مردم «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی»، نهادینه است، اظهار می‌کند: ارزش‌هایی چون نو بودن و نو شدن در کلیه سطوح «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» پی‌ریزی می‌شود و ایده نو شدن عامل اصلی آفرینش فرهنگ تلقی می‌شود. ساسانی می‌افزاید: «یادگیری مداوم»، «مسوولیت اجتماعی»، «تمرکز بر نتایج و ایجاد ارزش‌افزوده، نگرش سیستمی» و... از جمله ارزش‌های بنیادین هستند که در یک «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» با کار و تلاش عجین شده و چنانچه فعالیت یا اقدامی در راستای این ارزش‌ها و اعتقادات درونی جامعه نباشد، آن فعالیت کنار گذاشته می‌شود حتی اگر ضرر و زیانی چشمگیر به همراه داشته باشد.
ثروت هم تاریخ مصرف دارد
وی با اشاره به شروط توسعه پایدار صنعتی تصریح می‌کند: در یک «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» داشتن ثروت به شرطی که حاصل کد یمین باشد، ارزش تلقی می‌شود و مظاهر مال و دارایی از منزلت بالایی برخوردار است. به شرطی که لذتی که از آنها حاصل می‌شود غیرانسانی و غیرارزشی نباشد. به عبارت دیگر در «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» ثروت نماد ارزش است و معنای این جمله آن است که داشتن سرمایه و مال و اموال ناپسند نیست و ضرورتی ندارد که کسی ثروت خود را پنهان کند.
ساسانی با بیان‌اینکه در «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» بیشتر ثروت مردم به‌جای اینکه موروثی باشد حاصل کار و کوشش آنهاست، اظهار می‌کند: همین جامعه قادر است که ثروت‌های نامرئی فعالیت‌های اقتصادی غیررسمی و غیرقانونی را به دارایی قانونی تبدیل کند و شاید یکی از قوانین «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» این است که ثروت تاریخ مصرف دارد و اگر مدت طولانی بی‌مصرف بماند، بوی تعفن آن بلند می‌شود.
این تحلیلگر مهندسی پایدار با بیان اینکه اگر «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» می‌خواهیم باید ثروتمندان را تحمل کنیم» می‌افزاید: فرد ثروتمند در «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» به جای تحمل مورد ستایش قرار می‌گیرد به شرطی که ثروت او از راهی آبرومندانه و شرافتمندانه به دست آمده باشد. اعتقاد به افزایش طبیعی ثروت، رفاه و نعمت برای یک «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» به این معناست که زندگی روز به روز به سبب افزایش ثروت برای همه بهتر می‌شود. در واقع جهان روز به روز ثروتمندتر می‌شود و نشانه‌های فقر نیز ناپدید خواهد شد. سرانجام جامعه جهانی در اندیشه متعالی شدن نسبت به گذشته، گام‌های استواری را همراه خود خواهد برداشت.
نقش راهبران و مدیران
ساسانی با اشاره به وظیفه راهبران برای ایجاد جامعه توسعه پایدار صنعتی تصریح می‌کند: در یک «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی»، وظیفه راهبران و سطوح بالای مدیریت اجرایی، تدارک انرژی و فراهم ساختن منابع و امکانات نیست بلکه وظیفه آنان آزاد کردن انرژی جامعه و افراد آن در راستای دستیابی به خواسته‌ها و آمال‌های انسانی است. در این باره است که افراد جامعه می‌توانند خود را با پیچیدگی‌های جامعه و با تغییرات روزافزون جامعه جهانی انطباق دهند. این فرآیند یعنی «فرآیند انطباق» که سبب می‌شود تا «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» دارای جهت‌گیری روشن به آینده باشد و آمال و آرزوهای خود را در افق‌های دوردست ترسیم کند.
وی‍ژگی مردمان متعهد به توسعه پایدار
این تحلیلگر مسائل راهبردی در بخش دیگری از سخنانش با بیان اینکه مردمان یک «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» دارای خودآگاهی هستند، گفت: یعنی توانایی تشخیص و درک حالات روحی، احساسات و عواطف و انگیزه‌های خود و نیز تاثیرآن بر دیگران از طریق افزایش اعتماد به نفس، خود ارزیابی واقع‌‌گرایانه و خود انتقادی را دارا هستند. به واقع دارای خودنظمی و انضباط کاری هستند به این معنی که توانایی کنترل یا تغییر مسیر تمناها، خواسته‌ها، حالات روحی مغرب، تامل در داوری و تفکر قبل از اقدام را از طریق احساس ارزشمندی و اصالت، پذیرنده ابهام و آمادگی برای تغییر، به‌کار می‌گیرند. دارای انگیزش، اشتیاق و دلبستگی به کار، فراسوی دلایل مسائل مالی و موفقیت شغلی هستند و به دنبال کردن اهداف همراه با انرژی و پشتکار از طریق انگیزه قوی برای دست‌یافتن به موقعیت مناسب، خوش‌بینی حتی هنگام رویارویی با شکست و تعهد انسانی و ملی تمایل شدید دارند.
وی در ادامه با اشاره به ویژگی‌های جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی عنوان کرد: جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی دارای همدلی هستند به این معنی که توانایی درک حالات عاطفی دیگران، مهارت رفتار با دیگران براساس واکنش‌های عاطفی آنها از طریق حساسیت نسبت به فرهنگ‌های مختلف، سلیقه‌های متفاوت و ارائه خدمت مناسب در شأن نام انسان به هم‌نوعان است. در نهایت اینکه مردم «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» مردمی هستند که از اعماق وجود می‌خواهند از گذشته بگسلند و همه امید خود را به آینده‌یی نو ببندند.
عوامل پیشرفت و مسوولیت اجتماعی
این کارشناس صنعت با اشاره به عوامل پیشرفت درجامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی گفت: در یک «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» چهار عامل؛ «اطلاعات»، «انگیزه»، «سرمایه‌گذاری» و «نوآوری با یکدیگر» درهم آمیخته و راه بر پیشرفت بشریت هموار می‌شود و جالب این اینکه این چهار عامل در سراسر تاریخ رمز ترقی و پیشرفت بوده‌اند. تلفیق این عوامل معمولا حاصل نمی‌شود. مگر اینکه بستری مناسب در باورها و اعتقادات مردم در حوزه‌هایی که مورد بحث قرارگرفته به وجود آید.
ساسانی با بیان اینکه نوعدوستی اشخاص با وجود نیت‌های خیری که در آن است برای آسایش مردم و ثروتمند کردن جامعه انسانی در اولویت اول و برای دنیای بشریت در نگاه کلان‌تر کافی نیست، خاطرنشان کرد: آنچه را که اشخاص با کمال مباهات انجام می‌دهند باید سرمشق شرکت‌ها، بنگاه‌های بزرگ اقتصادی و دولت قرار گیرد. نهادهایی که باید به نفع بقیه، فراتر از مرزها و نسل‌های خود حرکت کنند. در این صورت و فقط در این صورت است که می‌توان گفت دارای یک «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» هستیم که همه افراد حقیقی و حقوقی به مسوولیت‌های اجتماعی خود واقف هستند و بدان عمل می‌کنند.
وی در ادامه تصریح کرد: همه ما بنا به مسوولیتی که در قبال جامعه خود داریم، ناگزیریم که فقیران را ثروتمند کنیم تا خود ثروتمندتر شویم و این یعنی اینکه تکلیف‌مان بیشتر از این است که فقط مالیات خود را بپردازیم. به گفته ساسانی، معنای این سخن این است که برای توسعه یکپارچه مناطق توسعه نیافته داخلی و خارجی سرمایه‌گذاری کنیم. همچنین در تکنولوژی‌هایی سرمایه‌گذاری کنیم که به طبیعت و محیط‌زیست آسیب کمتری می‌رسانند، گو اینکه این سرمایه‌گذاری‌ها بازده کوتاه‌مدتی ندارند. ما و بنگاه‌های اقتصادی‌مان باید یاد بگیریم تا نوک بینی خود را نبینیم تا نوادگان ما بتوانند در فضایی زندگی کنند که تلاش و کار مایه اصلی حیات آنها باشد.
3نکته کلیدی در توسعه پایدار
وی در پایان به سه نکته کلیدی اشاره کرد و گفت: نکته اول اینکه انسان آزاد، خطاهای خود را تصحیح می‌کند و تصحیح خطاها و بهبودهای مستمر، توسعه پایدار صنعتی را به ارمغان می‌آورد. دستیابی به یک «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» یک راه بی‌بازگشت است و این جامعه در نقاط مختلف دنیا درحال متولد شدن است و در جاهایی هم متولد شده و به حیات خود ادامه می‌دهد. جوامع متعهد به توسعه پایدار صنعتی درحال متولد، نیازمند راهبرانی است که دوراندیش باشند تا آنها را به سرمنزل مقصود برساند و تفاوت این راهبران با سایر راهبران گذشته در این است که این بار بیشتر راهبران باید از درون دانشگاه توسعه پایدار صنعتی و از بستر کسب وکار قد برافرازند نه از درون دولت و دستگاه دولتی.
وی نکته کلیدی دیگر را اینگونه بیان کرد: در یک «جامعه متعهد به توسعه پایدار صنعتی» مردم بر این باورند که خوشبختی از راه روی هم چیدن موفقیت‌های مادی به دست نمی‌آید بلکه انسان آنگاه احساس خوشبختی می‌کند که حاصل کوشش‌های خود را در بهبود زندگی دیگران ببیند. ساسانی در پایان با اشاره به نکته کلیدی سوم خاطرنشان کرد: در جامعه غیرمتعهد به توسعه پایدار صنعتی معمولا خوبان اعتقاد راسخ خود را به تعالی بشریت از دست داده‌اند و حال آنکه بدان آکنده از شور و شوق هستند. نظام توسعه پایدار صنعتی که در آن مردم از شبکه‌های مشترک و اتکای به یکدیگر بهره‌مند هستند، می‌تواند توسعه پایدار صنعتی جامعه را افزایش دهد در غیر این صورت ظهور فردگرایی خام و جامعه‌یی که هر کسی به فکر خویش است، توسعه پایدار صنعتی را تنزل می‌دهد و جامعه را با بحران‌های متوالی مواجه می‌کند.
تعادل