اینکه گفته می‌شود معافیت ایران از کاهش تولید تمدید شده است برای ایران بی‌اثر است و نمی‌توان گفت برد داشت زیرا عملا حدود 5/1میلیون بشکه نفت ایران از بازار حذف شده است. البته تیم ایران زحمت خود را کشید اما اینکه گفته می‌شود ایران سهمیه خود را کاهش ندهد مانند یک امتیاز مجازی است زیرا ایران رسما فروش ندارد و حتی اگر 500هزار بشکه هم از سهمیه ایران کم می‌شد، در عمل هیچ فرقی به حال ما نداشت. به همین دلیل نمی‌توان گفت ما دستاورد خاصی داشته‌ایم. همه این تصمیمات هم به نفع آن کشورهایی است که دارند نفت می‌فروشند. این روند، از اهمیت اوپک برای ما می‌کاهد. شاید زمان آن رسیده است که ایران از اوپک خارج شود زیرا دیگر هیچ سودی برای ما ندارد. اوپک به‌عنوان یکی از مهمترین سازمان‌های نفتی باید در مقابل تحریم نفت ایران مقاومت می‌کرد و نباید هیچ کشور عضوی جای ایران را می‌گرفت اما در بدترین شرایط ایران، اوپک هیچ قدم حمایتی بر نداشت. امیدوارم این نشست اوپک باعث شود ما به جوانب دیگر بین‌المللی هم توجه کنیم و اینکه این سازمان اکنون چه سودی برای ما دارد یا چه رفتاری با ایران دارد و عربستان چه سوءاستفاده‌ای از این شرایط می‌کند یا آمریکا که به‌عنوان بازاریاب نفت عربستان کار می‌کند و یک‌یک مشتریان نفتی ایران را به عربستان و روسیه واگذار می‌کند. ما باید عملگرا باشیم. تمام این خط سیر به اینجا ختم می‌شود که بازار ما را به زور از دستمان در بیاورند و به عربستان و روسیه بدهند. اوپک هم به این روند شکل قانونی می‌دهد و برای آن بسترسازی می‌کند. ایران باید زمانی که نفت تحریم شد از اوپک خارج می‌شد یا آنکه اوپک تعهد می‌داد که جای نفت ایران را پر نمی‌کند. باید با عربستان برخورد دیگری می‌شد و اجازه نمی‌دادند سهمیه‌اش افزایش یابد. باید ثمرات اوپک را در زمان تاسیس با اکنون مقایسه کنیم. شاید بهترین تصمیم ایران در این مقطع به جای حفظ سهمیه‌ای که نمی‌فروشد خروج از اوپک باشد. ایران باید محور خواسته‌های خود را بر این قرار می‌داد که نباید هیچ کشوری نفت مشتریان سنتی ایران را تامین کرده و جای ما را پر کند. این می‌توانست یک برد باشد اما اکنون از چنین رویکردی خبری نیست. اما نکته‌ای که وزارت نفت باید بدون تعارف به استحضار مسئولان ارشد کشور برساند و مردم هم آگاه شوند، رفتار روسیه است که همواره در بزنگاه‌ها، ایران را وجه‌المصالحه قرار می‌دهد و در پشت صحنه با عربستان همکاری می‌کند. روسیه همیشه از ایران به‌عنوان یک کارت بازی استفاده کرده است؛ اگر دقیق نگاه کنیم می‌بینیم که وزن خالص معایب دوستی با روسیه با اختلاف زیادی بیش از منافع آن است. روسیه در کوتاه‌مدت امتیازاتی می‌دهد و در بزنگاه‌ها امتیازات بسیار بزرگی می‌گیرد و در نهایت کشور بسیار نامطمئنی برای دوستی است.