بررسی وضیعت اشتغال زنان در یک دهه اخیر نشان می دهد، جمعیت شاغل کشور در گروه زنان که در سال ۸۶ به میزان ۳ میلیون و ۸۶۲ هزار نفر بود این جمعیت در سال ۹۳ به کمترین میزان خود یعنی ۳ میلیون و ۹۹ نفر هزار نفر نفر رسید. البته از سال ۹۴ میزان ورودی بانوان به بازار کار روند صعودی به خود گرفت به طوریکه در سال ۹۴ جمعیت بانوان شاغل به ۳ میلیون و ۴۶۱ هزار نفر، در سال ۹۵ به ۳ میلیون ۸۸۱ هزار نفر و در سال ۹۶ نیز به ۴ میلیون و ۱۹۵ هزار نفر افزایش یافت.

بررسی وضعیت اشتغال بانوان در یک دهه اخیر نشان می دهد، در حالی که تعداد شاغلان مرد تقریبا در سال های مورد بررسی رو به رشد بوده است اما روند تعداد شاغلان زن در اکثر سال ها کاهشی بوده است. این موضوع نشان می دهد در شرایط رکود اقتصادی وقتی امکان حضور به موقع زنان در شغل های مناسب و مورد علاقه شان کاهش می یابد، در ادامه و با پررنگ شدن امور دیگر از جمله تشکیل خانواده لزوما نمی توانند جذب بازار کار شوند.

اما در بین عمده گروه های اقتصادی یعنی سه بخش صنعت، کشاورزی و خدمات، مشاهده می شود تعداد شاغلان مرد بخش کشاورزی تا سال ۹۰ روند کاهشی داشته است و بعد از آن با شیب بسیار ملایم روند افزایشی پیدا کرده است. تعداد شاغلان زن بخش کشاورزی در فاصله سال های ۸۴ تا ۹۳ تقریبا ۷۰۰ هزار نفر کاهش و طی سال های ۹۴ تا ۹۶ نیز افزایش یافته است. رشد جمعیت زنان شاغل در بخش کشاورزی طی سال های ۹۴ تا ۹۶ را می توان حاصل رشد بخش کشاورزی دانست.

اما روند نرخ بیکاری در گروه بانوان نیز حاکی از آن است که نرخ بیکاری در سال ۹۰ به اوج خود رسیده است و روند نرخ بیکاری این گروه از جامعه از سال ۹۲ به بعد روند کاهشی داشته است. در سال ۹۵ این نرخ دوباره افزایش یافته و به ۲۰.۷ درصد رسید که نرخ بالایی است.

نرخ بیکاری زنان تقریبا ۲ برابر مردان بوده است. بنابراین موضوعاتی که در تحلیل آمارهای نیروی کار باید مورد توجه قرار گیرد، حجم عرضه نیروی کار زنان، نوع شغل های مورد تقاضای آن ها و نقش آن ها در بازار کار است.