علیرضا حائری، در خصوص مشکل اصلی صنعت پوشاک، گفت: مشکل اصلی در صنعت پوشاک قاچاق است به طوری‌که حدوداً سالانه ۶۰۰ الی ۷۰۰ میلیون دلار پوشاک به صورت قاچاق وارد کشور می‌شود.

وی در خصوص نحوه برخورد با معضل قاچاق بیان کرد: برای رفع معضل قاچاق باید واردات پوشاک را آزاد کنیم تا زمانی که واردات ممنوع است و تقاضای پوشاک خارجی در داخل کشور وجود دارد آزاد شدن واردات پوشاک باعث رقابت‌پذیر شدن واحد‌های داخلی، ارتقای کیفیت و کاهش قیمت تمام شده کالا می‌شود.

عضو هیئت‌مدیره جامعه متخصصان نساجی ایران بیان کرد: باید در صنعت پوشاک با رقبا رقابت کنیم تا کالا را با کیفیت بهتر و قیمت کمتر به بازار عرضه کنیم. زمانی که بازار انحصاری باشد و هر جنسی که تولید شود متقاضی داشته باشد کیفیت اولویت اول تولیدکننده نیست.

حائری اظهار کرد: سیاست ممنوعیت برای واردات پوشاک و ایجاد انحصار کمکی به رشد صنعت پوشاک نمی‌کند و به تولیدکنندگان پوشاک کمک می‌کند.

وی در خصوص توسعه تولید و صادرات پوشاک، گفت: تا زمانی که صنعت پوشاک به صورت انحصاری اداره شود و نگاه به این صنعت تولید برای مصرف داخلی باشد کمیت افزایش پیدا می‌کند، ولی به لحاظ کیفیت، صادرات و ارزآوری رشد پیدا نمی‌کنیم؛ بنابراین برای دستیابی به توسعه پوشاک از تمامی جنبه‌ها باید صنعت پوشاک را از صنعت محلی به صنعت بین‌المللی تبدیل کنیم.

عضو هیئت‌مدیره جامعه متخصصان نساجی ایران اظهار کرد: مرز‌ها را باز کنیم تا امکان رقابت با سایر رقبا را برای تولیدکنندگان فراهم کنیم.

وی خاطر نشان کرد: یکی از راه‌هایی که می‌توانیم صنعت پوشاک را جهانی کنیم اشتراک نشانه‌های تجاری مطرح جهانی است، زیرا به سرعت به نتیجه می‌رسیم مانند کشور بنگلادش که تمام نشانه‌های تجاری معروف درجه یک دنبال را در داخل کشور خود تولید می‌کند.

عضو هیئت‌مدیره جامعه متخصصان نساجی ایران عنوان کرد: تولید پوشاک با نشان‌های معتبر جهانی در داخل کشور باعث ایجاد اشتغال، افزایش تولید ناخالص داخلی، افزایش تولید پوشاک، صادرات و ارزآوری می‌شود؛ بنابراین به کشور‌های همسایه از جمله آسیای میانه، پاکستان، افغانستان، کشور‌های عربی و ... به راحتی می‌توانیم نفوذ پیدا کنیم.