علی بختیار، درباره اجرای پروژه‌های پالایشگاه فراسرزمینی اظهار داشت: در قبل از انقلاب هم پالایشگاه فراسرزمینی سابقه داشته مثلا ما در پالایشگاه مدرس هندوستان سهامدار بوده‌ایم و این پالایشگاه با همکاری ایران ساخته شده و خوراک آن هم از ایران تامین می‌شد، تعداد دیگری از پالایشگاه‌ها نیز بودند که با سرمایه خارجی و با مدیریت ایران انجام می‌شد. برخی صرفا با طراحی خوراک یک میدان نفتی ایران ایجاد شده‌اند، یعنی به نحوی اجرا شده که تنها از نفت ایران تغذیه می‌شده‌اند.

وی افزود: امروز پروژه‌های فراسرزمینی به شکل دیگری اجرا می‌شود تصمیم بر این است که در کشورهای ونزوئلا و سوریه پالایشگاه ساخته شود و خوراک این پالایشگاه‌ها هم از ایران تامین شود و درواقع سرمایه هم ببریم، اما واقعیت این است که ما در شرایط فعلی به لحاظ تامین سرمایه این پالایشگاه‌ها در خارج از کشور دچار مشکل می‌شویم.

این عضو پیشین کمیسیون انرژی مجلس گفت: باید برای تامین سرمایه پالایشگاه‌های فراسرزمینی راه‌حل پیدا کنیم زیرا اگر شرکت ملی نفت خودش بخواهد در این زمینه سرمایه‌گذاری کند. ارجح این است در زمینه‌هایی که اکنون دچار مشکل هستیم مثل ضریب بازیافت و نگهداشت تولید ورود کنیم، از طرفی امروز تعداد کثیری از میادین مشترک ما به دلیل تحریم‌ها توسط همسایگان برداشت می‌شود و ما نتوانستیم سرمایه‌گذار خارجی جذب کنیم و سرمایه داخلی هم کفاف اینکه ما میادین را توسعه دهیم؛ ندارد. نتیجه اینکه اگر منابعی وجود دارد اقتضا می‌کند در میادین مشترک سرمایه‌گذاری شود.

وی تاکید کرد: در شرایطی که بتوانیم فاینانس خارجی داشته باشیم و ورود به اجرایی شدن این پالایشگاه‌ها مشروط به این باشد که اقتصاد طرح‌ها درست شود با FS روشن کار را اجرا کنیم، اجرای پروژه اقدام مناسبی است. بسیار منطقی است که نفت و کاندنسیت خودمان را در این پالایشگاه‌ها پروس و تبدیل به فراورده کنیم و به جای اینکه نفت خام بفروشیم درواقع فراورده بفروشیم البته در صورتی که از منابع غیرداخلی و صندوق توسعه و منابع داخل شرکت ملی نفت استفاده کنیم.