مرکز آمار ایران با انتشار نتایج طرح آمارگیری نیروی کار در سال ۱۴۰۲، اعلام کرد: ۴۱.۳ درصد جمعیت ۱۵ساله و بیش‌تر در سال ۱۴۰۲ از نظر اقتصادی فعال بوده‌اند، یعنی در گروه شاغلان یا بیکاران قرار گرفته‌اند؛ بررسی تغییرات نرخ مشارکت اقتصادی حاکی از آن است که این نرخ نسبت به سال قبل از آن (۱۴۰۱)، ۰.۴ درصد افزایش یافته است.

بر اساس این گزارش، بررسی نرخ بیکاری افراد ۱۵ساله و بیش‌تر نشان می‌دهد که ۸.۱ درصد از جمعیت فعال (شاغل و بیکار)، بیکار بوده‌اند. بررسی روند تغییرات نرخ بیکاری حاکی از آن است که این شاخص، نسبت به سال قبل (۱۴۰۱)، ۰.۹ درصد کاهش یافته است.

جمعیت شاغلین ۱۵ساله و بیشتر در سال ۱۴۰۲، برابر با ۲۴ میلیون و ۴۹۰ هزار نفر بوده که نسبت به سال قبل بیش از ۷۷۰ هزار نفر افزایش‌یافته است.

بررسی اشتغال در بخش‌های عمده فعالیت اقتصادی نشان می‌دهد که در سال ۱۴۰۲، بخش خدمات با ۵۱.۹ درصد بیش‌ترین سهم اشتغال را به خود اختصاص داده است. بخش‌های صنعت با ۳۳.۷ درصد و کشاورزی با ۱۴.۴ درصد در رتبه قرار دارند.

نرخ بیکاری جوانان ۱۵ تا ۲۴ساله حاکی از آن است که ۲۱.۲ درصد از فعالان این گروه سنی در سال ۱۴۰۲ بیکار بوده‌اند. بررسی تغییرات سالانه نرخ بیکاری این افراد نشان می‌دهد، این نرخ نسبت به سال قبل (۱۴۰۱) ۱.۴ درصد کاهش یافته است.

بررسی نرخ بیکاری گروه سنی ۱۸ تا ۳۵ساله در سال ۱۴۰۲ نشان می‌دهد که ۱۵.۲ درصد از جمعیت فعال این گروه سنی بیکار بوده‌اند. این در حالی است که تغییرات نرخ بیکاری این افراد نشان می‌دهد این نرخ نسبت به سال ۱۴۰۱، به میزان ۱.۱ درصد کاهش یافته است.

بررسی سهم جمعیت ۱۵ساله و بیش‌تر دارای اشتغال ناقص در سال ۱۴۰۲ نشان می‌دهد که ۸.۲ درصد جمعیت شاغل، به دلایل اقتصادی (فصل غیرکاری، رکود کاری، پیدا نکردن کار با ساعت بیش‌تر و…) کم‌تر از ۴۴ ساعت در هفته کار کرده و آماده برای انجام کار اضافی بوده‌اند. این در حالی است که ۳۸.۵ درصد از شاغلین ۱۵ساله و بیش‌تر، ۴۹ ساعت و بیش‌تر در هفته کار کرده‌اند.

همچنین این نتایج گویای آن است که در سال ۱۴۰۲ جمعیت شاغل کشور به طور متوسط ۴۵.۷ ساعت در هفته کار کرده‌اند.

اطلاعات فوق نشان می‌دهد دولت سیزدهم توانسته در سال ۱۴۰۲ کمترین رقم نرخ بیکاری پس از انقلاب را به نام خود ثبت کند.