هر چند این شرکت‌ها نیز به دلخواه خود ایران را ترک نکردند، اما موضع گیری دولت‌های حاکمه آنها در قبال مواضع هسته‌ای کشورمان و همچنین خروج به یکباره آنها از شرکت‌های خودروساز داخلی که مشکلات و چالش‌های زیادی را برای تولید‌کنندگان به‌وجود آورد نیز به‌سادگی قابل اغماض نیست.
 به عنوان مثال شرکت پژو پیش از تحریم قطعی صنعت خودرو مبادرت به ترک ایران کرد و مدیران این شرکت با وجود آگاهی از اینکه ایران دومین بازار این شرکت خودروساز است و با خروج از کشورمان دچار ضرر و زیان‌های مالی فراوانی می‌شود، بازهم بر خروج از ایران آن هم قبل از تحریم صنعت خودرو پافشاری کرد. نتیجه آن شد که هم این شرکت فرانسوی با انباشتی از ضرر و زیان‌های مالی، تاوان ترک ایران را داد و هم شرکت خودروساز داخلی طرف قرارداد با افت تولید روبه‌رو شد. پس از این جریانات شرکت رنو نیز با توجه به تحریم صنعت خودرو مجبور به کاهش فعالیت‌های خود در ایران شد که این اتفاق نیز بار دیگر شرکت‌های داخلی و قطعه‌سازان را با ضرر مالی مواجه کرد. این روند در شرایطی رخ داد که با توافق هسته‌ای، این دو شرکت بیش از باقی شرکت‌های همکار صنعتی ایران ابراز خشنودی می‌کنند تا جایی که حتی سهام این شرکت‌ها پس از اخبار هسته‌ای یکشنبه گذشته روندی صعودی پیدا کرده است. حال سوالی که بسیاری از کارشناسان مطرح می‌کنند این است که برخورد خودروسازان ما که با کوچ ناگهانی دو خودروساز همکار و شریک دچار ضرر‌های هنگفتی شدند، با آنها چگونه خواهد بود. آیا قرار است همکاری این شرکت‌ها همچون گذشته ادامه یابد یا اینکه شرکت‌های داخلی رویکرد تازه‌ای در برخورد با آنها خواهند داشت؟