سفر ریاست محترم جمهوری به خوزستان، متاسفانه ادامه روش های قدیمی دواندن مردم در پشت خودروی مسؤولین و جمع کردن نامه ها و جواب دادن به ابراز احساسات کلیشه ای را به یادمان آورد و اینکه این سنت ، قصد تغییر ندارد.

البته سیاست اعلامی مسوولان دولت این بود که در سفرهای استانی این دولت، استقبال مردمی رسمی و مکانیزم های زشتی مانند تعطیلی مدارس و ادارات و آذین بندی های آنچنانی صورت نگیرد که به طور رسمی و اداری صورت نگرفت ولی فقدان تدابیر مناسب باعث شد عملاً پروسه دویدن پشت سر خودروی رئیس جمهور و نامه دادن به او و اطرافیانش شکل بگیرد و رئیس جمهور هم همانند سلفش، سر از خودرو بیرون بیاورد و به مردم دست تکان دهد تا خبرنگار رادیو از خوزستان با ذوق اعلام کند که پیمودن مسیر 20 دقیقه ای از فرودگاه تا محل سخنرانی، به علت ازدحام استقبال کنندگان، یک ساعت طول کشید.

البته باید گفت مردمی که عادت داده شده اند که اگر در مراسم استقبال نامه دهند، احتمال پیگیری اش زیاد است، این بار نیز همان رفتار 8 سال گذشته را از خود بروز دادند. حال آن که دنبال ماشین دواندن مردم اصولاً برخلاف حفظ کرامت انسانی است. این حرکت ها فقط در مبارزات انتخاباتی و یا درباره مقامات خاص دینی قابل توجیه است وگرنه چه لزومی دارد یک مسؤول دولتی - که موقتاً 4 یا 8 ساله هست و سپس می رود - از فرودگاه تا محل سخنرانی مردم را به دنبال خودرواش بدواند یا ساعت ها آنان را در میدان ها و مصلاها و استادیوم ها، منتظر سخنرانی اش نگه دارد؟!

انتظار می رود همان گونه که مسوولان دولتی، پیشتر نیز گفته بودند، با استفاده از تجربیات سفر خوزستان، تدابیری بیندیشند تا مردم نیازی به تجمع دور خودروی رئیس جمهور نداشته باشند.

شاید لازم باشد که مسوولان به صراحت و تکرار، به مردم اعلام کنند که برای رساندن نامه ها به ریاست جمهوری، دویدن دنبال خودروی رئیس جمهور، ضرورتی ندارد و رئیس جمهور هم، از این که عده ای به زحمت بیفتند و احاطه اش کنند و برایش دست تکان دهند و نفس زنان نامه‌هایشان را به درون خودروی او بیندازند، خوشحال نمی شود.

باید به مردم اطمینان داد که اگر نامه های خود را خیلی راحت و ساده پست کنند، حتماً به نهاد ریاست جمهوری می‌رسد و در آنجا هم افرادی هستند که نامه ها را پیگیری می کنند و گذشت آن دورانی که نامه بردن در مراسم استقبال، یک امتیاز مثبت برای پیگیری نامه‌ها بود.

وانگهی اساساً لزومی به این گونه سفرها و سخنرانی عمومی در این استان و آن استان است. رئیس جمهوری یک کشور آنقدر برنامه‌های کاری دارد که رفتن او به استان‌ها باید فقط برای موارد خاص مانند زلزله، سیل، رسیدگی به یک مورد بسیار ویژه و نظایر این باشد؛ چه لزومی دارد برای افتتاح این پروژه و آن پروژه، رئیس دولت با صرف میلیون ها تومان سفر کند و جلوی دوربین ها با افتخار آن را اعلام کند؟

مگر دولت وظیفه ای غیر از پیشبرد کشور و خدمت به مردم دارد؟ با توجه به مشکلات اقتصادی زیاد مردم و تاکید مکرر مقام معظم رهبری به حل آنها، پیشنهاد مشخص ما این است که سفرهای استانی به دلیل غیر مفید بودن و صرف هزینه های بالای تدارکاتی، حذف و به جای آن اختیارات استانداران و فرمانداران و شهرداران افزایش یابد و جز در موارد خاص سفری صورت نگیرد و وقت و هزینه سفر، مصروف کارهای مهم‌تر و عملیاتی برای حل مشکلات مردم شود.

در صورت لزوم هماهنگی بین مرکز و استان‌ها نیز تکنولوژی مساله را حل کرده است، با ویدئوکنفرانس یا وسایل ارتباط جمعی دیگر مسائل حل می گردد. وزیران هم می توانند در موارد لزوم به حوزه های مختلف بدون سر و صدا و تبلیغات رسانه ای سرکشی کنند و بر روند امور از نزدیک نظارت نمایند.

یادمان باشد که مشروعیت و مقبولیت و محبوبیت با استقبال ها و تجمعات، نه رقم می‌خورد و نه اثبات می‌شود بلکه با کار و خدمت و گره گشایی از کار جامعه شکل می‌گیرد و فراموش نکنیم که در کف خیابان‌ها ، نه "تدبیر" شکل می‌گیرد و نه "امید" پایدار.