در فاصله سال‌های 90-1380 تجارت خارجی ایران از کشورهای صنعتی فاصله گرفت
و به نحو فزاینده‌ای به امارات‌متحده و چین وابسته شد. این وابستگی به‌گران‌شدن واردات و کاهش کیفیت کالاهای وارداتی انجامید. به علاوه بخش بزرگی از کالاهای وارداتی از کشورهای درحال توسعه (چین، هند، ترکیه و کره) رقیب تولیدات داخلی بوده و به قیمت کاهش تولید داخلی بازارهای ایران را فتح کرده‌اند. واردات از این کشورها به قول آقای روحانی در عمل صدور فرصت‌های شغلی جوانان ایرانی به این کشورها بوده است. در عین حال واردات کالا از طریق کشورهای ثالث زمینه‌ساز فساد گسترده‌ای بوده که افرادی چون بابک زنجانی را خلق کرده است.
همان‌گونه که در جدول مشاهده می‌شود در فاصله سال‌های 90-1380 میزان واردات ایران از امارات‌متحده‌عربی بیش از 10برابر شده و از 1/6 به 17/5 میلیارددلار رسیده است. به سخنی دیگر در سال 1390 مبدا بیش از 30‌درصد واردات ایران این کشور کوچک بوده، در حالی که این نسبت برای سال 1380 کمتر از 10‌درصد بوده است. سهم کشور چین نیز از کل واردات از پنج‌درصد به حدود 13‌درصد رسیده است. در کل 57‌درصد از کل واردات 57/5 میلیارددلاری ایران در سال 1390 از چهار کشور امارات‌متحده‌عربی، چین، کره‌جنوبی و ترکیه خریداری شده است. در مقابل سهم آلمان از 10‌درصد به شش‌درصد، سهم فرانسه از شش به سه‌درصد و سهم ایتالیا از 5/6  به سه‌درصد کاهش پیدا کرده است.
حضور سرمایه‌گذاران اروپایی در ایران، بیانگر گرایش کشورهای صنعتی برای آغاز مجدد مناسبات اقتصادی با ایران است. روابط تجاری با کشورهای صنعتی راهکار تحول تکنولوژیک درصنایع کشور، از جمله صنایع نساجی و لوازم خانگی است. این صنایع با بهره‌گیری از شیوه‌های جدید تولید خواهند توانست توان رقابتی خود را افزایش دهند و با تولید محصولاتی با کیفیت بالا و قیمت مناسب به بازارهای صادراتی راه یابند.
به علاوه مذاکرات برای رفع تحریم‌های بین‌المللی، سبب کاهش نااطمینانی و بهبود فضای کسب‌وکار شده است که مهم‌ترین عامل در افزایش سرمایه‌گذاری‌های داخلی و جذب سرمایه‌های خارجی، گسترش ظرفیت‌های تولیدی و ایجاد فرصت‌های شغلی جدید است. با افزایش مشاغل مولد، اقتصاد ایران قادر خواهد بود که از استعداد و دانش جمعیت جوان و تحصیلکرده بهره جوید، سطح رفاه مردم را ارتقا بخشد و از آسیب‌های اجتماعی جلوگیری کند.