پلی پروپیلن یکی از پرمصرف ترین و اساسی ترین پلیمرهای مورد استفاده در دنیا و بزرگ ترین مصرف کننده پروپیلن می‌باشد.

پلی پروپیلن از پلیمریزاسیون پروپیلن در شرایط دما و فشار نسبتاً ملایم ودر حضور کاتالیست معروف زیگلر – ناتا انجام می‌شود . وجود این کاتالیست ، پلیمری به صورت ایزوتاکتیک را تشکیل می‌دهد که قادر به متبلور شدن تا حدود ۹۰ درصد می‌باشد.

نام های دیگر: پلی پروپن، هولستان PP، موپلن (Mopolen)، نوولن (Novolen)، وستون، لوپارن

تاریخچه:

این محصول در سال 1957 به صورت تجاری به بازار عرضه شد. این پلیمر در درجه حرارت  55 تا 85 درجه سانتی گراد و در فشاری بین 25 تا 40 اتمسفر تولید می شود.
این پلیمر دارای مقاومت حرارتی عالی تا درجه حرارت 120 درجه سانتی گراد است و در دمای 174 درجه سانتی گراد ذوب می شود.
پلی پروپیلن به دو صورت کو پلیمر و همو پلیمر تولید می شود. به کمک کو پلیمریزاسیون و کاتالیزور و وزن مولکولی می توان خواص PP را کنترل کرد.
همو پلیمر PP بر اساس منظم بودن یا تصادفی بودن گروه متیل جانبی به سه دسته ایزوتاکتیک (Isotactic)، سیندیو تاکتیک (Syndiotactic) و اتاکتیک (Atactic) تقسیم می شود.

چگونگی تولید:

پلی پروپیلن (PP) با پلیمریزاسیون گاز پروپیلن تولید می شود. هزینه مواد اولیه آن نیز مانند پلی اتیلن پائین است. تفاوت مولکول PP با PE تنها در یک اتم کربن اضافی در مونومر گازی می باشد که این ساختمان متفاوت مونومر اولیه سبب ایجاد شاخه های جانبی یکنواخت تر می شود که در نتیجه آن، ماده حاصل دارای خواص فیزیکی و شیمیایی یکنواخت تری است.
حضور گروه متیل (CH3) در زنجیره پلیمر سبب محدود شدن چرخش زنجیره اصلی و در نتیجه کاهش انعطاف پذیری و افزایش استحکام می گردد.

کاربرد:

پلی‌پروپیلن یک پلیمر ترموپلاست می‌باشد که در یک بازه گسترده از کاربردها شامل فیلم و ورق، قالب‌گیری دمشی، قالب‌گیری تزریقی، بسته‌بندی غذایی، نساجی، تجهیزات آزمایشگاهی و پزشکی، لوله، کاربردهای صنعتی و ساختمانی و اجزاء خودرو مورد استفاده قرار می‌گیرد. علاوه بر این، پلیمر تولید شده از منومر پروپیلن به طور معمول در برابر حلال‌های شیمیایی، بازها و اسیدها مقاوم می‌باشد. کد مشخصه این پلیمر می‌باشد.