روزنامه آمریکایی «نیویورک پست» طی تحلیلی در زمینه مذاکرت هسته‌ای ایران و نبود اتحاد بین اعضاء این گروه با آمریکا» می‌نویسد: گروه 1+5 در ابتدا خواهان بسته شدن تاسیسات هسته‌ای ایران در «فردو» و «اراک» بود اما تا آخر هفته گذشته این گروه در حال تقاضا از ایران برای عدم ساخت 5 تاسیسات هسته‌ای جدید غنی‌سازی بود.

نیویورک پست می‌نویسد: گروه 1+5 متشکل از آمریکا، انگلیس، فرانسه، روسیه، چین و آلمان هیچ ائتلافی حتی برای ارائه درخواست‌های خود ندارند.

در این میان روسیه در حالی وارد این گروه شد که به آمریکا فقط یک بله بگوید. اوباما می‌تواند کماکان بگوید که همه گزینه‌ها روی میز هستند اما تا زمانی که گفت‌و‌گوها ادامه دارند باید گفت که تنها گزینه باقی مانده گفت‌وگوی بیشتر است و این همانی است که روسیه می‌خواهد.

چین نیز با شرکت در گروه 1+5 تنها در پی سنگین کردن کفه پرونده خود در عرصه جهانی است.

برای آلمان نیز وضعیت مشابه چین است و فقط برای بالا بردن وزنه خود در مذاکرات شرکت دارد. در این بین وزیر خارجه آلمان اظهار داشت که اعتقاد ندارند ایران در پی ساخت سلاح هسته‌ای باشد.

نیویورک پست می‌نویسد: چین و روسیه در واقع گفت‌وهای هسته‌ای را نوعی اقدامی سمبلیک فرض می‌کنند. هیئت اعزامی انگلیس ، متحد آمریکا نیز تنها برای دیدار با مقام‌های ایرانی و فرصتی برای بهبود روابط وارد وین شده بود.

فرانسه نیز با ارسال هئیتی بلند مرتبه دیپلماتیک به وین در پی احیاء روابط تجاری با ایران است.

این نشریه آمریکایی می‌نویسد: در پایان مذاکرات وین اختلاف عمده همچنان پابرجا ماند و آن این بود که گروه 1+5 حق ایران در غنی سازی را البته در حجم کمتر به رسمیت بشناسد.

در ‌ادامه این مطلب آمده است: در واقع با کاسته شدن از حجم تحریم‌ها طی 6 ماه گذشته فشار بر اقتصاد ایران کمتر شده و این کشور چندان ضروریت فوری در هرگونه تعامل هسته‌ای در خود نمی‌بیند.

قسمت شیرین این بخش علاوه بر تمدید زمان مذاکرات موافقت آمریکا با انتقال 2.8 میلیارد دلار از دارایی‌های مسدود شده این کشور بود و در این 4 ماه باقی مانده سران ایران هیچ فشاری را برای تغییر مسیر خود احساس نمی‌کنند.

این روزنامه در خاتمه می‌نویسد: یک دهه قبل تقاضا از ایران عدم ساخت بمب هسته‌ای بود و امروز تقاضا کاسته شدن از روند هسته‌ای شدن این کشور است. باید پرسید که آیا در ماه نوامبر و احتمال توافق هسته‌ای آیا هر نوع توافقی موفقیت در سیاست خارجی اوباما محسوب می‌شود.