پس از امضای توافق نامه ژنو که به عنوان نخستین مرحله از توافق هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران با شش کشور قدرتمند دنیا شناخته شد صنعت هواپیمایی ایران به عنوان یکی از بخش‌هایی که از سال‌ها پیش در لیست تحریم‌ها قرار داشته توانست به عنوان یکی از اولین حوزه‌های اقتصادی با اروپا وآمریکا ارتباط مستقیم برقرار کند.

هرچند در ماه‌های ابتدای این توافق همچنان بسیاری از شرکت‌های هواپیمایی بزرگ جهان که سازنده قطعات و هواپیماهای مدرن هستند به دلیل ترس از بازگشت تحریم‌ها از فروش قطعات جدید به ایران سر باز زده‌اند اما با گذشت چند ماه از این توافق و ماندگاری آن کار مذاکرات ایرلاین‌های ایرانی با آن‌ها ادامه پیدا کرد.

تا جایی که ایران ایر به عنوان بزرگترین شرکت هواپیمایی ایران توانست نخستین قرارداد خود را با شرکت بویینگ به امضا برساند.

قراردادی که بر مبنای آن این شرکت آمریکایی پس از طی بیش از سه دهه به این شرکت ایرانی بسته های جانبی پروازی مانند نقشه، چارت و دیتای پرواز فروخته است.

هر چند بویینگ اعلام کرده این بسته‌ها ارتباطی با قطعات هواپیما ندارد و تنها به منظور بالا بردن ایمنی پروازهای ایران به این کشور ارائه شده‌اند اما صرف بسته شدن این قرارداد نشان از آن دارد که آمریکایی‌ها بار دیگر به بازار هواپیمایی ایران بازگشته‌اند.

در سال‌های گذشته باقی ماندن تحریم‌های همه جانبه علیه صنعت هواپیمایی ایران ضربه‌های محسوسی را به این صنعت وارد کرد تا جایی که در حال حاضر نزدیک به نیمی از هواپیماهای ایران به دلیل نبود یک یا چند قطعه زمین گیر هستند و از سوی دیگر نبود هواپیماهای جدید باعث روی آوردن به هواپیماهایی شد که از نظر امنیتی شرایطی مناسبی نداشتند و بعضا به سقوط و حوادث هوایی منجر شدند.

هر چند صنعت هوایی ایران با توجه به شرایط امروز خود و گذر از بیش از سه دهه تحریم‌های سخت اقتصادی بیش از هر چیز به قطعات و هواپیماهای جدید نیاز دارند اما حتی این قرارداد محدود نیز می‌تواند آغاز یک پایان بر تحریم‌های چندین ساله صنعت هوایی ایران باشد.