به گزارش ارانیکو . به نقل از شانا ؛ رضا امیری با بیان این که با توجه به ظرفیتهای موجود در منطقه و توانمندیهای داخلی پتروشیمی بندرامام، طرحهای توسعه‌ای در این مجتمع تعریف شده اند، گفت: این طرحها در حوزه تامین خوراک، شامل سرمایه گذاری و مالکیت NGL-٣٢٠٠ در منطقه اروندان واقع در غرب رود کارون و مشارکت، سرمایه گذاری و مالکیت NGL-٢٣٠٠ در مناطق نفت خیز جنوب می شود.

مدیرعامل پتروشیمی بندر امام اظهار داشت: نگاه توسعه ای و تولید اقتصادی از چند سال پیش در این پتروشیمی شکل گرفته و پس از خصوصی سازی روند تقویتی به خود گرفته است، از این رو با تحقیق اجرای پروژه های یادشده کمیت و تنوع محصول در پتروشیمی بندرامام بطورقابل ملاحظه ای افزایش خواهد یافت و منافع همه ذینفعان را تامین می کند.

امیری گفت: در باره طرحهای توسعه ای پتروشیمی بندر امام، قراردادها بصورت EPC و یا EPCF تنظیم شده و لیسانس از شرکتهای معتبر اخذ می شود.

وی با تاکید بر این که واحدهای موجود پتروشیمی بندرامام نیز همگی دارای لیسانس از شرکت های معتبر هستند، گفت: با توجه به شرایط بیرونی و بین المللی و اعمال محدودیت ها، مرکز پژوهش مجتمع با همکاری دیگر بخشهای علمی و پژوهشی کشور متناسب با نیاز داخلی اقدام به تعریف پروژه های پژوهشی می کند؛ این پروژه‌ ها در برخی موارد به عنوان دانشنامه ثبت شده و در اختیار مجموعه قرار می گیرد.

در اریبهشت ماه سال ١٣٥٢ قرارداد مشارکتی میان شرکت ملی صنایع پتروشیمی ایران و پنج شرکت ژاپنی با نمایندگی شرکت میتسویی و شریکان امضا و تحت عنوان شرکت سهامی پتروشیمی ایران ژاپن (IJPC) نامگذاری شد.

هدف این شرکت، تولید و ذخیره، حمل و نقل و بازاریابی، صدور الفینها، پلی الفینها، آروماتیکها و دیگر فرآورده های پتروشیمی بوده است. نحوه مشارکت به طور کلی بین طرفین قرارداد، مساوی ذکر شده و اعتبار آن برای مدت سی سال از تاریخ اجرا و تابعیت شرکت "ایرانی" پیش بینی شده بود.

کارهای مقدماتی اجرای طرح نظیر خاکریزی، تسطیح زمین، شمع کوبی، ایجاد ساختمانهای موقت، ایجاد تاسیسات، آب و برق و اسکله های این مجتمع بزرگ از اوایل سال ١٣٥٣ به تدریج آغاز شد.

عملیات ساختمان واحد های اصلی طرح که از سال ١٣٥٥ آغاز شده بود، در اسفند ماه ١٣٥٧ پس از پیروزی انقلاب اسلامی در حالی که ٧٣ درصد پیشرفت کرده بود، متوقف شد.

در سال ١٣٥٨ اقدامهایی برای آغاز دوباره کارها صورت گرفت اما با وقوع جنگ تحمیلی در مهرماه ١٣٥٩ و متعاقب آن خروج پیمانکاران ژاپنی از ایران، عملیات ساختمانی طرح به طور کامل متوقف شد، با پذیرش آتش بس و امکان از سر گیری عملیات ساختمانی، شرکت ملی صنایع پتروشیمی گفتگوهای متعددی برای ادامه و تکمیل طرح با شریکان ژاپنی آغاز کرد که سرانجام پس از هفت دوره مذاکره میان طرفها، شریک ژاپنی به بهانه اقتصادی نبودن طرح از ادامه کار خودداری و در پی آن قرارداد مفارقت میان طرفها در مهرماه سال ١٣٦٨ امضا شد و بدین ترتیب همه سهام آن به شرکت ملی صنابع پتروشیمی انتقال داده شد و نام شرکت پتروشیمی ایران ژاپن (IJPC) به شرکت سهامی پتروشیمی بندر امام (BIPC) تغییر یافت.

با توجه به مفارقت شریکان ژاپنی، شرکت ملی صنایع پتروشیمی با استفاده از شرکتهای صاحب نام اروپایی در صنعت پتروشیمی و کارشناسان و پیمانکاران ایرانی، این مجتمع را در یک برنامه پنج ساله و در چهار مرحله بازسازی کرد و به بهره برداری رساند. واحد آروماتیک به عنوان آخرین واحد بازسازی شده، به طور انحصاری بوسیله کارشناسان و پیمانکاران ایرانی بازسازی و راه اندازی شد و هیچ شرکت یا فرد غیر ایرانی در آن نقش نداشته است.

با راه اندازی این واحد، کار بازسازی در این مجتمع عظیم به پایان رسید و پروژه های پارازایلین و MTBE که به عنوان بخشی از طرحهای توسعه ای پتروشیمی بندر امام مطرح شده بود، اجرا شد و هم اکنون در حال بهره برداری است.