رئیس جمهوری اسلامی ایران،امروز در مراسم تجلیل از تولیدکنندگان برتر بخش کشاورزی عباراتی را بر زبان راند که اهمیت بسیار بالایی در جهت گیری دولت در روزهای آینده دارد. جمله ای که هر یک از وزیران باید آن را با طلا در سر در نهادهایی که مسئولیت آن را بر عهده دارند بنویسند.

دکتر حسن روحانی در این مراسم گفت : «پیشرفت در حوزه کشاورزی، قدرت و اقتدار ملی ما را بالا می‌برد البته برخی اقتدار ملی را در برد موشک می‌دانند و البته نیروهای مسلح، ارتش، سپاه، بسیج و نیروهای امنیتی قدرت و اقتدار ما هستند اما اگر در کشور انواع سلاح داشته باشیم اما برای گوشت، گندم، جو و روغن و ... به دیگران نیازمند باشیم و دست ما به بیرون دراز باشد، اقتدار حاصل نمی‌شود»

عبارتی که اگر چه ممکن است برخی از رسانه های مخالف و موافق دولت،تیتر «برخی اقتدار ملی را در برد موشک می‌دانند» را برای گزارش سخنان رئیس جمهور برگزینند، اما حقیقت این است که رئیس جمهور بر کارآمدی بخش هایی و ناکارامدهایی بخش های دیگر از نهادهای کشور اشاره غیر مستقیمی داشته است.

اینکه نهادهای نظامی به این نتیجه رسیده اند که باید با تقویت خود در بخش موشکی، آن بخش از اقتدار کشور را بر عهده آنان است را درست تشخیص داده و بر اساس آن عمل کرده اند،هیچ شکی در آن نیست.در واقع در حوزه نهادهای نظامی، هم یک تشخیص درست از چگونگی نیل به اقتدار نظامی ایران وجود داشته و هم یک اعتقاد که می توان در داخل، بستر به وجود آمدن چنین اقتداری را با توان فنی داخلی فراهم کرد. لذا سخن رئیس جمهور در رد توانایی و خود کفایی نهادهای نظامی نمی تواند باشد، بلکه باید تاییدی بر این توانایی باشد. اما اینکه توانایی موشکی به تنهایی کافی نیست، جمله درستی است. حال بحث این است که آنکه به دنبال اقتدار نظامی ایران است،وظیفه خود را درست انجام داده است و آنان که باید در کنار توانایی نظامی،سایر توانایی های ایران را ارتقاء بدهند کوتاهی کرده اند.

دولت آقای دکتر روحانی،عموما متشکل از کارگزارانی است که در سی سال گذشته مسئولیت های کلان کشور را بر عهده داشته اند. از خود شخص رئیس جمهور که در دوران جنگ و پس از آن در مجلس و شورای امنیت ملی و مجمع تشخیص مصلحت نظام مسئولیت داشته است تا معاون اول او که در کابینه های مختلف بوده است تا وزاری مختلف نفت و مسکن و صنعت و ... که همگی طی سی سال گذشته در مسئولیت های خطیر بوده اند و در بخشی عدم توانمند شدن کشور در حوزه های مختلف ناشی از عملکرد آنان است.آنانی که شاید هم در بخش تشخیص جهت حرکت و هم در بخش اعتقاد به توان داخلی کوتاهی هایی داشته اند.

سخن رئیس جمهور سخن درستی است.اقتدار تنها در برد موشک نیست.بلکه اقتدار در توسعه همه جانبه است. اقتدار ملی یعنی اینکه همه بخش های کشور بتوانند هم تراز و دوشادوش توسعه نظامی ایران خود را توسعه دهند.

اینکه صنایع نظامی توسعه یافته است یک مزیت است و اینکه بخش های دیگر توسعه نیافته اند یک خسران است.وزیران آقای رئیس جمهور،باید دغدغه رئیس جمهور را که به کیاست دریافته است که بخش های دیگر کشور در حد و اندازه توان نظامی،توسعه نیافته است را دریابند و تلاش کنند در نهادهایی که مسئولیت دارند حداقل به اندازه و نه بیشتر از نهادهای نظامی خود را ارتقاء دهند.

در سی و پنج سال گذشته به جز سالهای معدودی،کشور با نظر کارشناسی همین مسئولین کنونی اداره شده است. این مسئولین در کنار مسئولین دیگر که خارج از دولت هستند و حتی در دولت رقیب روحانی بوده اند باید اکنون با خود بیاندیشند که آنان چرا در بخش تشخیص مساله و یا در بخش اعتقاد به توان داخلی کوتاهی کرده اند و نتوانسته اند توان کشور را همراستا با توان نظامی کشور،توسعه دهند.

بیشتر از این، آیا وزاری دولت اعتقاد دارند که مثلا در بخش کشاورزی باید خود کفا بود؟ آیا اگر اعتقاد دارند خود و مجموعه خود را برای چنین هدفی آماده کرده اند؟ آیا برنامه ریزی آنان برای نیل به چنین هدفی هست؟

آیا می توان در سالهای آینده رئیس جمهور سخنرانی کند و اعلام کند که صنایع دیگر ایران هم خود را به قامت صنایع نظامی ارتقاء داده است.آیا دیگر نهادهای دولتی و حاکمیتی هم می توانند اعلام کنند که در حوزه های کاری و تخصصی خود یک گام به جلو برداشته اند.

به هر حال برای حل مشکلی که رئیس جمهور گفته اند یعنی توسعه نامتوازن دو راه حل وجود دارد. یا صنابع موشکی کشور را آنقدر پایین بکشیم که قد دیگر صنایع هم به آن برسد و همه در عقب ماندگی با هم شریک شوند. این کار البته کار راحت تری است. یا اینکه صنایع دیگر خود را بالا بکشند و خود را هم قد صنایع نظامی بکنند. که البته این کار دشوارتری است. اعتقاد می خواهد و پشتکار.