در روزهای منتهی به سال جدید، تکاپوی انتخاباتی دوباره در پیش است؛ انتخاباتی که قرار است بهار اتاق باشد. اتاقی که همه زیر سقف آن جمع می‌شوند تا خطوط پویای اقتصاد ایران را ترسیم کنند. خطوطی که می‌تواند شاخصی برای پیشرفت اقتصاد، بهره‌وری و نظام تولید و اشتغال باشد. شاخصی که می‌تواند خطوطش در نمودارهای سالانه رو به بالا حرکت کند. جایی که از آن به‌عنوان پارلمان بخش‌خصوصی، تعبیر می‌کنند. اتاق بازرگانی پایگاه تجاری است که راه و رسم پیشرفت را می‌دانند و در مسیر سربلندی جامعه تلاش می‌کنند. اتاق، جایی برای جنگ جناح‌های سیاسی نیست؛ جایی برای اقلیت و اکثریت نیست، اینجا همه در صندلی حرفه‌ای تجارت می‌نشینند تا آینده اقتصادی ایران را به دور از حاشیه‌ها رقم بزنند. اتاق، دارای یک جغرافیای اقتصادی گسترده است که مرزهایی از شرق دور تا غرب دور را در بر می‌گیرد و ایران درست در استراتژیک‌ترین نقطه از این دو قرار گرفته است. نه، باز هم باید بگویم در اتاقی که برای فردا طراحی شده، خبری از ماجراجویی نیست. اینجا قرار است تا در آرامش، مشق رونق اقتصادی را بنویسیم و با همتایان بین‌المللی خود برای داشتن یک دهکده جهانی پایدار، دست همکاری بفشاریم. کمی به عقب برگردیم؛ به دوره‌ای در اواسط قرن سیزدهم که حاج محمدحسن امین‌الضرب، نماینده هیات بازرگانان تهران توانست با حمایت هم‌قطاران خود، نظر موافق ناصرالدین‌شاه را برای تشکیل مجلس وکلای تجار ایران جلب کند. ناصرالدین شاه هم در سال ۱۲۶۲ خورشیدی، اساسنامه این مجلس را تایید کرد. مجلس وکلای تجار ایران که آن را مجلس تجارت هم می‌خواندند، دستگاهی اقتصادی، با صلاحیت حقوقی بود. حالا اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران، میراث‌دار همان مجلس وکلای تجار است. قدمتی که به 131 سال قبل می‌رسد. اعضای مجلس تجار ایران یا به عبارتی اتاق بازرگانی، نزدیک به یکصد برابر بیشتر از نمایندگان مجلس شورای اسلامی هستند. اتاقی که 20 هزار عضو دارد؛ اعضایی که اقتصاد را با دل و جان می‌فهمند و تجربه بازار را در کوله‌بار سال‌ها تلاش و کوشش با خود به همراه دارند. این افراد چند روز دیگر وکلای کاربلد خود را برای مشخص شدن دوسوم از ترکیب اتاق بازرگانی دوره هشتم، انتخاب می‌کنند. انتخابات این دوره، یعنی دوره هشتم، میدانی بس تخصصی‌تر نسبت به دوره‌های پیشین محسوب می‌شود. این انتخابات از آن جهت که دولت جدیدی روی کار آمده و سعی در گشایش دروازه‌های اقتصادی دارد، بیش از پیش حائز اهمیت است. حالا بسیاری از نامزدها که برای کسب کرسی در اتاق، وارد کارزار انتخاباتی شده‌اند، خیلی خوب می‌دانند که باید «طرحی نو» دراندازند. این بار قرار است در اتاقی نفس بکشیم که هوای آن، هوای همدلی و تعامل باشد. قرار است تا 40 نفر ازخاستگاه بخش‌خصوصی با کوله‌باری از تجربه‌های روزهای سخت در اتاق دور هم جمع شوند، چهره اقتصاد مردمی ایران را خندان کنند. با مشاوره‌های کارشناسی و تصمیم‌گیری‌های اصولی شاخص‌های سینوسی را در مسیر صحیح و با اتکا به مردم جامعه خود رو به بالا هدایت کنند. پس، آینده در گرو تصمیمات امروز ما است؛ تصمیماتی که اتاقی برای فردا خواهد ساخت.