اقتصاد ما با مشکلات ساختاری از جمله در فضای کسب‌وکار، مالیاتی، بازار پول و سرمایه و... مواجه است که ربطی به تحریم‌ها هم ندارد که اگر این مشکلات برطرف نشود، رفع تحریم‌ها نیز نمی‌تواند اهداف چشم‌انداز را تامین کند.

در این بین صنعت سیمان یکی از پرمصرف ترین فرآورده‌های صنعتی در دنیا است و بالاترین میزان تولید را در میان محصولات صنعتی جهان دارد، به طوری که گستردگی دامنه تولید و مصرف آن یکی از شاخص‌های رشد و توسعه هر کشور به شمار می‌آید. سیمان فرآورده‌ای است حجیم که ارزش آن به نسبت فضایی که اشغال می‌کند بسیار پایین است. این امر سبب شده تا عواملی نظیر مسافت یا هزینه ترابری و بهای سوخت در فروش و صادرات سیمان بسیار تاثیرگذار باشد. ماده اصلی بتن سیمان است، بتن از نظر مقداری و حجم دومین کالای مصرفی پس از آب در جهان است. در میان فرآورده‌های صنعتی از نظر حجم، سیمان بیشترین میزان تولید را دارا است. در حال حاضر در بیش از 150 کشور دنیا این محصول تولید می‌شود و کشورهای ایران،ترکیه و چین به عنوان سه کشور بزرگ صادرکننده‌ سیمان در جهان و نیز عراق، بنگلادش، آمریکا و افغانستان بزرگ‌ترین واردکنندگان سیمان جهان هستند. ایران با تولید سالانه 75-70 میلیون تن سیمان بزرگترین تولید کننده سیمان در منطقه و چهارمین تولیدکننده بزرگ سیمان جهان است.

حال این سوال مطرح است که بخش صنعت چه تغییراتی خواهد کرد؟ فعالان بخش صنعت سیمان کشور نیز که از نوسان‌ها و فشارها آسیب‌های جدی دیده‌اند منتظر رسیدن نسیم خوش آرامش هستند و انتظارهای جدی از این توافق دارند. سال ١٣٩٣ برای صنعت سیمان کشور درحالی به اتمام رسید که انبوهی از مشکلات بر دوش این صنعت انباشته شد، اما با این بیانیه صنعت سیمان کشور نیز مانند سایر صنایع امید روشنی به آینده کشور دارد. از همین رو برای روشن شدن موضوع و تحلیل مسیر تازه اقتصاد ایران، در گفت و گو با مدیران و کارشناسان بخش صنعت سیمان، دیدگاه‌های آنها را درباره تاثیرات بیانیه لوزان – سوئیس بر عملکرد این صنعت پرسیده‌ایم. و اینکه بیانیه لوزان – سوئیس و توافق احتمالی در تیر٩٤ چه آثاری بر این صنعت خواهد داشت و راهکاری کارآمد برای رفع چالش‌های صنعت سیمان چیست؟