عضو هیات مدیره انجمن تولیدکنندگان و صادرکنندگان درجمع خبرنگاران درخصوص دستاورد‌های سمپوزیوم سنگ‌آهن وین گفت: جایگاه ایران در بازار سنگ‌آهن بسیار بالاتر از دوره‌های قبل بود و بسیاری از کشورهای تولید‌کننده عمده سنگ‌آهن در سمپوزیوم آهن و فولاد وین، پیش‌بینی‌های خود را از بازار آینده سنگ‌آهن و فولاد ارائه دادند.

کیوان جعفری طهرانی در ادامه افزود: در این سمپوزیوم نیز بر حمل و نقل به‌عنوان مبحث تاثیر‌گذار بر قیمت سنگ‌آهن تاکید شد و همچنین روش‌های جدید حمل‌ونقل‌ به دنیا ارائه شد که یکی از این روش‌ها که هم‌اکنون به مرحله اجرایی رسیده حمل سنگ‌آهن به‌صورت غوطه ور در آب از طریق لوله بود.

وی ادامه داد: آنها با این روش، کنسانتره سنگ‌آهن را به بندر رسانده و واحد‌های گندله را در بنادر احداث کرده و اقدام به صادرات می‌کنند؛ با توجه به پتانسیل بالای ذخایر سنگ‌آهن در ایران و از سویی آماده نبودن زیر ساخت‌های حمل و نقلی این روش در ایران نیز می‌تواند راهکار خوبی باشد.

وی همچنین چشم اندازقیمت سنگ‌آهن را مثبت اعلام کرد و گفت: نیمی از شرکت‌کنندگان در سمپوزیوم برآوردشان از قیمت سنگ‌آهن بین 60 تا 65 دلار و نیمی دیگر 50 تا 60 دلار در هر تن بود؛ بنابراین برآیند کلی از قیمت‌ها رشد در سال جاری بود و همچنین برآورد از سال 2020 این بود که در کمترین حالت نرخ سنگ‌آهن 75 دلار و در خوش‌بینانه‌ترین حالت به 95 دلار در هر تن می‌رسد.

عضو هیات مدیره انجمن تولیدکنندگان و صادرکنندگان سنگ‌آهن همچنین برتقویت جذب سرمایه‌گذاری خارجی در کشور تاکید کرد و گفت: در دنیا برای جذب سرمایه‌گذار خارجی از نسبت 50 درصد- 50 درصد استفاده می‌شود. این در حالی است که در کشور ما و کشور‌های عربی این رقم 49 درصد سرمایه‌گذار خارجی به 51 درصد سرمایه‌گذار داخلی است و تا زمانی که قابلیت برد-برد را رعایت نکنیم، در تجارت بین‌الملل موفق نخواهیم بود.

جعفری طهرانی گفت: نیاز دنیا به سنگ‌آهن 1/ 2 میلیارد تن است؛ در حالی‌که در کل دنیا 5/ 1 تا 6/ 1 میلیارد تن تاکنون تولید سنگ‌آهن داشته‌ایم. وی تصریح کرد: اوج حمل‌و‌نقل دریایی در سال 2018 خواهد بود که 3/ 1 بیلیون تن توسط دریا حمل می‌شود و از 2018 میزان حمل‌و‌نقل دریایی کاهش می‌یابد و در سال 2025 اوج نیاز دنیا به سنگ‌آهن خواهد بود. عضو هیات مدیره انجمن در ادامه گفت: برای رسیدن به تولید 55 میلیون تنی فولاد طبق برنامه، نیازی نیست که تمام زنجیره تولید فولاد را در داخل داشته باشیم، بلکه می‌توانیم مواردی را که دارای توجیه اقتصادی است انجام دهیم و مابقی را وارد کنیم.