روزنامه آمریکایی واشنگتن تایمز طی گزارشی نوشت کاخ سفید همچنان در انتظار تاثیرگذاری تحریم های فلج کننده بر اقتصاد ایران است؛ انتظاری که مشخص نیست چه مدت به طول خواهد انجامید

این گزارش افزود:این هفته در جریان نشست کمیته روابط عمومی آمریکا و اسرائیل (آیپک) تقریبا تمامی سخنرانانی که به موضوع ایران اشاره کردند، از لزوم وضع تحریم های فلج کننده علیه این کشور سخن گفتند. اوباما و پشتیبانانش در این نشست ادعا کردند که کاخ سفید پیشتر تحریم های فلج کننده ای را علیه تهران به مورد اجرا گذاشته است. اما کاندیداهای حزب جمهوری خواه برای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا و برخی دیگر از منتقدان معتقد بودند که تحریم های فعلی به اندازه کافی فلج کننده نیستند. اصطلاح "تحریم های فلج کننده" بارها در این نشست مورد استفاده قرا گرفت، و همین کثرت استفاده از این عبارت را می توان دلیلی بر عدم وجود تحریم های فلج کننده علیه ایران دانست.

این اصطلاح در دهه 1950 میلادی، زمانی که کشورهای عربی تلاش کردند با استفاده از سازمان ملل تحریم هایی علیه رژیم صهیونیستی اعمال کنند، به کرات مورد استفاده قرار گرفت. این تلاش شکست خورد، اما اصطلاح "تحریم های فلج کننده" در ادبیات سیاسی جهان ماندگار شد.

از آن زمان تا کنون این اصطلاح برای توصیف بسیاری از تحریم ها علیه کشورهایی چون اندونزی، در دهه 1960 و عراق در دهه1990 مورد استفاده قرا گرفته است. در برخی موارد این تحریم ها موثر بوده و در بر خی موارد نیز تاثیری در پی نداشته اند، اما مواردی که حاکی از به زانو در آمدن کشورها در نتیجه این تحریم ها باشد، در دست نیست.

حتی اگر این تحریم ها، کشور مورد تحریم را با مشکلات زیادی مواجه سازند، لزوما موجب توقف روند توسعه تسلیحات نشده اند. مثال عینی در این مورد کره شمالی است. در طی دهه 1990 و دهه ابتدایی قرن 21، پیونگ یانگ با انواع تحریم ها و مشوق ها برای دست کشیدن از فعالیت های هسته ای نظامی خود روبرو بوده است. البته کره شمالی در سایه این تحریم ها فلج شد و اکنون یکی از فقیر ترین کشورهای جهان به شمار می رود، اما به هر ترتیب دولت این کشور مصمم به تولید بمب اتمی بود و علیرغم همه تحریم ها و محدودیت ها، اولین بمب اتمی خود را در سال 2006 آزمایش کرد. مورد کره شمالی، درس خوبی است که می توان از آن برای مواردی همچون ایران بهره جست.

این گزارش افزود: حکومت ایران کنون با انسداد دارائی ها، محدودیت های مالی، تحریم نفتی و انواع اتهامات در مورد حمایت از تروریسم مواجه است. این اقدامات تاثیراتی را بر اقتصاد این کشور بر جای گذاشته است، اما هرگز این تاثیرات فلج کننده نبوده اند. بر خلاف کره شمالی، ایران موضع سر سختانه ای را در عرصه بین المللی در پیش گرفته و با بهره گیری از کشورهایی همچون روسیه و هند، توانسته تا کنون در مقابل فشارهای غرب ایستادگی کند. تهران همچنین می تواند از تجربه پیونگ یانگ در خصوص گسترش توان هسته ای خود استفاده کند. در مجموع به نظر می رسد که ایده تحریم های فلج کننده برای متقاعد کردن جمهوری اسلامی نسبت به دست کشیدن از گسترش فعالیت های هسته ای اش، به لحاظ منطقی و عملی، ایده ای ناموفق باشد و در واقع این تحریم ها افسانه ای بیش نیست.