اگرچه میدان نفتی سروش بزرگترین میدان نفتی شرکت نفت فلات قاره ایران است، اما یکی از قدیمی‌ترین میادین نفتی کشور نیز به حساب می‌آید و به عنوان یک میدان پیر بهره‌برداری مفید از آن نیازمند فناوری‌ها نوین است.

این میدان از میدان‌های نفتی ایران در حوضه خلیج فارس است که در استان بوشهر و در ۸۳ کیلومتری جنوب غربی جزیره خارک، قرار دارد. میدان سروش، در سال ۱۹۶۲ میلادی کشف شد و با حفر اولین چاه با تولید روزانه حداکثر ۱۴ هزار بشکه نفت از لایه کژدمی، به مرحله بهره‌برداری رسید.

نفت میدان سروش یکی از سنگین‌ترین انواع نفت خام ایران و جهان به شمار می رود و به همراه نفت میدان نوروز که در نزدیکی این میدان قرار دارد به پایانه شناور خلیج فارس منتقل و پس از آن طبق برنامه ریزی امور بین الملل نفت به مشتریان فروخته می شود.

یکی از ویژگی‌های سکوی سروش این است که نفت و گاز تولیدی خود را همزمان آماده و صادر می‌کند و از معدود سکوهایی است که طرح جلوگیری از سوزاندن گازهای همراه نفت در آن اجرا می‌شود.

پیش از ورود شل به این میدان، قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، آمریکا و ایتالیا طرح توسعه و برداشت نفت از میدان نفتی سروش را داشتند، طرحی که با شروع جنگ تحمیلی ناگزیر متوقف شد.

میدان نفتی سروش در طول جنگ ایران و عراق به شدت آسیب دید و به دلیل خسارات وارده، تولید نفت از این میدان متوقف شد، اما پروژه توسعه و نوسازی این میدان در اواخر سال ۱۳۷۸ کلید خورد.

این همان زمانی بود که زنگنه در دوره نخست وزارت نفتی‌اش، قرارداد طرح توسعه میدان‌های نفتی سروش و نوروز را به ارزش یک میلیارد و 455 میلیون دلار و با هدف تولید روزانه 190 هزار بشکه نفت با شرکت انگلیسی شل منعقد کرد که در سال 1383 میدان به بهره‌برداری رسید.

در این دوران شرکت شل، با درنظر گرفتن ویژگی‌های نفت خام سنگین سروش و نوروز که باعث سختی انتقال آن به ساحل برای صادرات می‌شد، تصمیم گرفت به جای انتقال به ساحل مراحل فرواری را روی آب انجام دهد و نفت خام به دست آمده را به یک پایانه شناور منتقل کرده و از آنجا صادر کند.

حضور شل در صنعت نفت ایران پس از پیروزی انقلاب با امضای قرارداد طرح توسعه میدان نفتی سروش و نوروز با شرکت ملی نفت ایران، آغاز شد، قراردادی که شرکت شل را متعهد می‌کرد که طی دوره 45 ماهه حضورش در ایران ، صد هزار بشکه نفت از میدان سروش تولید کند.

اما درنهایت این شرکت پس از به نتیجه رساندن قراردادش میدان‌هایی را که به تولید رسانده بود، تحویل داد و از ایران رفت.

پس از خروج شل از میدان سروش و در سال ۱۳۸۴ به تدریج تولید میدان سروش نیز همانند اغلب میادین نفتی کشور، سیر نزولی به خود گرفت و تا سال ۱۳۸۸ تولید آن از 100 هزاربشکه در روز در سال‌های 1380 به ۹۰ هزار بشکه کاهش پیدا کرد.

این درحالیست که طبق پیش بینی شرکت شل مقدار نفت خام درجای میدان سروش هشت تا ١١ میلیارد بشکه است.

اما با گمانه‌زنی‌ها در مورد برداشته شدن تحریم‌ها از ابتدای سال‌ آینده میلادی، ایران بار دیگر آن هم با مدل جدیدی در قراردادها نفتی که بیش از مدل بیع متقابل به سود هر دو طرف تمام می‌شود، میزبان شرکت‌های بین‌المللی نفتی شد.

در کنفرانس تهران که به منظور معرفی قراردادهای جدید برگزار شد، رئیس مهندسی مخازن مطالعاتی شرکت نفت فلات قاره ایران، به میدان سروش به عنوان بزرگترین میدان نفتی شرکت نفت فلات قاره ایران است، که نیازمند ورود شرکت‌های نفتی بین‌المللی است اشاره کرد.

در این کنفرانس شل نیز در کنار دیگر رقبای نفتی خود حضور داد و حال باید دید این شرکت با مدل جدید قرارداهای نفتی چقدر علاقه مند است که بار دیگر کارش را روی میدان نفتی سروش از سرگفته و تولید را در آن افزایش دهد.