طی چند روز اخیر، برخی مسوولان دولتی در حالی خواستار تامل و دقت بیشتری در امضای قرارداد ایران خودرو و پژو شده‌اند که گویی چندان راضی به شراکت دوباره این دو خودروساز نیستند. مخالفان حتی از مسوولان بلندپایه دولت خواسته‌اند در امضای قرارداد موردنظر (قراردادی که حدود دو سال مذاکره پشت آن خوابیده است) عجله نکنند.

این مخالفت‌ها در حالی است که ایران خودرو و پژو از حدود دو سال پیش، مذاکره با یکدیگر را از سر گرفته و بنا به گفته مسوولان دو شرکت، فرم شراکت جدید آنها بسیار متفاوت از گذشته خواهد بود. از طرفی، وقتی پشت قراردادی، دو سال مذاکره وجود دارد، شاید دیگر خیلی منطقی نباشد که امضای چنین قراردادی را عجولانه خواند، آن هم با توجه به سختگیری‌ها و خطوط قرمزی که وزارت صنعت برای خودروسازان داخلی و خارجی (در بحث همکاری مشترک) لحاظ کرده است.

با این حساب، باید از مخالفان پرسید این که به مسوولان توصیه می‌کنند در قرارداد ایران خودرو و پژو عجله نشود، دقیقا منظورشان از «عجله نکردن» چیست؟ آیا نگران تکرار رفتار گذشته پژو در ایران هستند؟ اگر این طور است که هم ایران خودرویی‌ها و هم پژویی‌ها عنوان می‌کنند که رفتار متقابل خود را تغییر داده و قرار نیست مانند گذشته عمل کنند. به گفته آنها، در قرارداد جدید، پژو باید 30 درصد از محصولات تولیدی در ایران را صادر و همچنین تولید خودرو (در ایران) را با ساخت داخل حداقل 40 درصدی آغاز کند.

همچنین قرار شده شرکتی مشترک میان ایران خودرو و پژو با سهام مساوی 50 درصد، تشکیل شود تا نظارت‌های لازم بر اجرای قرارداد مربوطه صورت بگیرد. نکته دیگر اما اینجاست که به فرض اینکه قرارداد میان ایران خودرو و پژو امضا نشود؛ در این شرایط کدام خودروساز خارجی قرار است جایگزین پژو شده و به رشد و توسعه خودروسازی ایران کمک کند؟