پس از خبر جنجالی و واکنش‌های بسیاری که چندی پیش از آلودگی ورق‌های وارداتی از چین و خطر مصرف آن در صنایع لبنی و برق کشور حکایت داشت، ظاهرا این بار نوبت صنعت نفت است که در معرض چنین خطری قرار بگیرد.

آنطور که یکی از خبرگزاری‌ها از سفارش واردات 100 هزار تن ورق فولادی از چین و واردات یک میلیارد دلار ورق فولادی از هند توسط شرکت‌های نفتی گزارش داده است، ظاهرا با وجود دستور وزیر نفت بر استفاده از تولیدات داخلی و محدود کردن خرید کالاهایی که توان تولید آنها در داخل کشور، برخی شرکت‌های زیرمجموعه وزارت نفت اقدام به واردات گسترده ورق‌های فولادی بی کیفیت لوله‌های انتقال نفت از هند و چین کرده‌اند.

این در حالی است که وزیر نفت بارها بر استفاده از تولید داخل تاکید و اعلام کرده است که واردکردن کالاهای خارجی دارای مشابه داخلی در صنعت نفت ممنوع است.

این حجم واردات زمانی مورد تایید قرار می‌گیرد که مدیرعامل یک شرکت ایرانی گفته است یک شرکت زیرمجموعه وزارت نفت، برای پروژه احداث یک خط لوله انتقال فرآورده های نفتی از جنوب به مرکز کشور، 100 هزار تن ورق فولادی از چین سفارش داده است!

آنگونه که این تولیدکننده گفته است، در پروژه مربوط به شرکت ملی نفت‌خیز جنوب توانمندی‌های فولادسازان داخلی در تولید ورق‌های API (ورق‌های عریض فولادی) ثابت شده بود و به دنبال آن انتظار می‌رفت شرکت‌های زیرمجموعه وزارت نفت، پروژه‌های خود را به جای چینی‌ها به تولیدکنندگان داخلی واگذار کنند، اما این اتفاق نیفتاده است.

ادر حالی که که تولیدات داخلی از نظر کیفیت و قیمت مناسب‌ تر از نمونه چینی است.

این در حالی است که پیش از این نسبت به استفاده از نبشی‌های تقلبی در صنعت برق هشدار داده شد و قضیه از این قرار بود که پیمانکاران پروژه‌های برقی کشور نیز این روزها به دلیل استفاده از فولادهای وارداتی نامرغوب که عمدتا از چین وارد کشور می‌شود، دچار مشکل شده‌اند به طوری که ممکن است با استفاده از نبشی نامرغوب دکل انتقال برق شکسته شده و خط انتقال خاموش شود.

کارشناسان معتقدند نبشی‌های بی‌کیفیت و تقلبی از کشور چین تحت سیاست دامپینگ وارد بازار داخلی ایران شده که پیمانکاران به دلیل پایین بودن قیمت آنها متقاضی این محصولات شده‌اند و عواقب آن ظاهرا بی‌خبرند.

به نظر می‌رسد واردات فولاد نامرغوب چینی و استفاده از آن، از صنعت لبنیات و برق به صنعت نفت رسیده و این موضوع توانمندی تولیدکنندگان داخلی را زیر سوال برده است.

چرا که در حال حاضر چینی‌ها یک کارگاهی در بزرگراه فتح تهران راه‌اندازی کرده‌اند که در آن ورق استیل را با دستکاری کدبندی‌ها، کد محصول را تغییر می‌دهند و کیلویی قیمت آن را بالا می‌برند و به راحتی با دستگاه‌های چاپ و کدزنی قیمت آن را در بازار بالا می‌برند.

از این رو کارشناسان معتقدند بازار فولاد نیاز به نظارت بیشتر و اصلاح تعرفه واردات فولاد دارد.

نکته تامل برنگیز این است که چرا باید ارز و منابع کشور به چینی‌ها داده شود در حالی که در داخل کشور می‌توان با بهترین کیفیت، تولید کرد؟ یا اینکه زمانی که امکان تولید صفر تا صد فولادهای مورد نیاز صنایع کشور با کیفیت و نرخ مشابه در داخل کشور وجود دارد، چرا باید از کشورهای خارجی واردات صورت گیرد؟