چین با حجم مبادلات دو جانبه تا سقف ٥٤ میلیارد دلار در سال ٢٠١٤، اصلی‌ترین شریک تجاری ایران محسوب می‌شود؛ حتی در دیدار رییس‌جمهور چین از ایران، دو طرف توافق کردند در دهه پیش رو حجم مبادلات تجاری خود را تا بیش از ٦٠٠ میلیارد دلار افزایش دهند. حال خبرها حکایت از برنامه پنج‌ساله چینی‌ها برای بازار ایران دارد و چشم بادامی‌های آسیای شرقی می‌خواهند گسترده حضورشان در ایران را بیش از چیزی که تاکنون بوده است گسترش دهند.

ناگفته پیداست که چینی‌ها در رقابت جدید حمایت انحصاری دولت را ندارند و اگر می‌خواهند بازار ایران را به دست آورند دیگر نمی‌توانند به عنوان وارد‌کننده انحصاری کالا به ایران مطرح باشند، و همانند سال‌های تحریم چینی‌ها نمی‌توانند کالای بی‌کیفیت خود را به ایرانی‌های غالب کنند.

موضوعی که ظاهرا از نگاه خود آنها هم دور نمانده و رایزن‌های تجاری دو طرف بنا دارند با معیار کیفیت به بازار ایران نگاه کنند.

دیوید وانگ مدیر مجموعه نمایشگاهی CTW به آن اشاره دارد و ضمن اشاره به برنامه پنج ساله چین برای تقویت روابط تجاری و اقتصادی خود با ایران می‌گوید: چین می‌خواهد جاده ابریشم را احیا کند و به همین منظور برای اجرایی کردن طرح خود برنامه‌هایی را برای معرفی محصولات خود در بازارهای هدف اجرا کرده است که برگزاری نمایشگاه CTW از جمله آنهاست و می‌خواهد کالاهای باکیفیت و تک چینی را در معرض نمایش بگذارد.

کیان معتمدی‌کیا، نماینده ایرانی برای گسترش رابطه با چین هم معتقد است: با توجه به حجم مراودات ٥٢ میلیارد دلاری ایران و چین، دو کشور از جمله بهترین شریکان تجاری یکدیگر هستند، با وجود این رساندن سطح مبادلات به حدود ٦٠٠ میلیارد دلار را هدف‌گذاری کرده‌اند.

میشل میریک، از اعضای اتاق بازرگانی چین هم با تاکید بر ضرورت تغییر نگاه مردم به کیفیت محصولات چینی می‌گوید: چین و ایران دو شریک تجاری قدیمی هستند و حدود ٤٠ درصد از واردات ایران را کالاهای چینی تشکیل می‌دهند اما کیفیت این محصولات به میزان سرمایه‌ای که تجار ایرانی صرف خرید آنها می‌کنند بستگی دارد.

موقعیت استراتژیک ایران به عنوان شاهراه شرق و غرب و منابع غنی نفت و گاز این کشور موجب شده تا اراده سیاسی مسوولان دو کشور بر افزایش سطح مبادلات تجاری باشد.

البته گویا خود چینی‌ها هم به حضور متزلزل خود در بازار ایران واقف هستند که برنامه حضور مجددشان در ایران را منوط به تغییر دیدگاه مردم ایران نسبت به محصولات چینی می‌دانند و معتقدند که تولیدکنندگان چینی می‌توانند بهترین کیفیت را با تکنولوژی مدرن و با قیمت معقول و رقابتی تولید و عرضه کنند.

دیوید وانگ حتی از احتمال همکاری مشترک با ایرانی‌ها صحبت می‌کند و تاکید می‌کند: فعالان اقتصادی ایران می‌توانند همتایان چینی خود را شناسایی کنند و با بهترین‌ گزینه‌های تولیدکننده و تامین‌کننده قطعات در این کشور آشنا شوند.

هزینه تولید در چین بسیار پایین است و با توجه به اینکه شاید سرمایه‌گذاری در زمینه تولید مشترک در ایران چندان به صرفه نباشد اما امکان انتقال تکنولوژی و دانش فنی تولید به این کشور وجود دارد.

بررسی چند ساله از روابط تجاری ایران و چین هم در عین حال نشان می‌دهد با همه پستی و بلندی‌های روابط اقتصادی میان دو طرف اما روال صعودی صادرات و واردات در سال‌های گذشته همواره وجود داشته است که این افزایش در سال ٩٣ بیش از سه سال قبل از آن بوده و در نهایت در سال ٩٤ با حضور شرکت‌های اروپایی بعد از برجام کمی کاهش یافته اما هنوز هم چین بزرگ‌ترین طرف تجاری ایران است.