از چند دهه قبل که ساخت هواپیماهای مسافرتی از انحصار بویینگ خارج شد و ایرباس فرانسه نیز توانست هواپیماهای جدید مسافرتی تولید کند، رقابت میان این دو شرکت به شکلی گسترده آغاز شد و ایران‌ایر نیز در آن سال‌ها با گرایشی که به بویینگ داشت توانست استفاده مثبتی از این رقابت کند.

با گذشت حدود ۴۰ سال از آن زمان و البته باز شدن دوباره فضایی برای بازگشت ایران به این عرصه حالا زمان آن رسیده که بار دیگر این فضا به سود صنعت هوایی ایران تغییر کند. به خصوص که در این سال‌ها دو غول صنعت هوایی جهان رقبایی جدید از کانادا، برزیل و ژاپن را نیز در کنار خود می‌بینند و باید شرایط خود را متناسب با مشتریانشان تغییر دهند.

در کنار این موضوع آنچه اوضاع را به شکلی قابل توجه تغییر داده، قدرت گرفتن برخی از ایرلاین‌ها در عرصه جهانی است تا جایی که به راحتی برای این هواپیماسازان تعیین تکلیف می‌کنند.

نمونه این موضوع در اظهارات اخیر مدیرعامل قطر ایرویز نمود پیدا می‌کند. جایی که وی به طور رسمی از ایرباس برای تاخیر در اجرای قراردادهایش انتقاد کرده و گفته است که برای جبران این موضوع با بویینگ قراردادهایی جدید امضا خواهند کرد.

اگر قرارداد جدید قطری ها را بویینگ کنار بگذاریم، اظهار نظر رسمی آنها در حمایت از بویینگ در ساخت با کیفیت‌ترین هواپیماها نشان از آن دارد که شاید تداوم رابطه با ایرباس برای آنها چندان در اولویت نباشد.

هرچند عمل نکردن ایرباس به تعهدات خود موضوعی است که می‌تواند در قرارداد با ایران نیز به وجود آید و باید از الان برای آن برنامه ریزی کرد، اما به نظر می رسد با فاصله افتادن میان عرب‌های حاشیه خلیج فارس و ایرباس، این فرصت وجود خواهد داشت که ایران میخ خود را در صنعت هوانوردی جهان محکم‌تر به زمین بکوبد.

ایران ایر خود را آماده می‌کند در طول سال‌های آینده و با رسیدن هواپیماهای جدید بار دیگر لااقل بخشی از بازار سال‌های پیش خود را باز گرداند و در این راستا ایرلاین‌های بزرگ منطقه اصلی‌ترین رقبا هستند؛ رقبایی که با ثروت کلان خود ناوگانی عظیم به وجود آورده‌اند و برای کنار زدن آنها باید از هر فرصتی استفاده کرد. موضوعی که شاید بتوان گوشه‌ای از آن را در اختلاف میان قطری‌ها و فرانسوی‌ها پیگیری کرد.