با گذشت بیش از ۷۰سال از ورود سیمان به کشور ما، اما دستگاه‌های مسئول نتوانسته‌اند، الگوی مناسبی برای مصرف سیمان به‌وجود آورند تا ضمن حداکثر بهره‌وری از این مصالح ساختمانی، علاوه بر استفاده ساختمانی در مصارف دیگر چون راه‌سازی نیز بهترین استفاده را ببرند. یکی از مهم‌ترین عواملی که می‌تواند در بهینه شدن مصرف صنعت سیمان تاثیرگذار باشد، تغییر فرهنگ مصرف آن از ساخت‌وساز به الگوهای دیگری چون جاده‌سازی است.

به گفته کارشناسان این حوزه، در حال حاضر حدود ۷۵درصد از سیمان تولیدی کشور به شکل ملات بنایی در ساخت‌وسازها مورد استفاده قرار می‌گیرد. این موضوع در حالی است که در کشورهای پیشرفته و توسعه‌یافته آماری بیش از ۸۰درصد سیمان تولیدی وارد چرخه مصارف صنعتی می‌شود؛ اما در کشور ما مصارف دستی سیمان سهم اصلی را به خود اختصاص داده است. این الگوی مصرف سبب صرف هزینه‌های زیادی می‌شود. براساس آمارهای اعلام‌شده، در فرآیند تولید هر تن سیمان، یک تن گاز کربنیک وارد محیط‌زیست می‌شود و بیش از ۱۲۵ لیتر سوخت فسیلی مصرف می‌شود؛ همچنین بیش از ۱۱۲کیلو وات ساعت برق نیز در این فرآیند مصرف می‌شود و ۶/۱۱درصد از حمل‌ونقل بار جاده‌ای کشور به سیمان اختصاص دارد، بنابراین سیمان اهمیت فوق‌العاده‌ای بین کالاهای حامل انرژی را به خود اختصاص داده است.

با توجه به میزان مصرف انرژی که سیمان به خود اختصاص داده است، بنابراین استفاده ملاتی از آن یک مصرف غلط به‌شمار می‌رود. سیمان تولیدی کشور با توجه به هزینه‌های انرژی‌بری که دارد باید به شکل استانداردتری به مصرف برسد تا سبب هدررفت هزینه نشود. البته چندی است که طرح اصلاح الگوی مصرف سیمان از سوی مسئولان و ارگان‌هایی چون راه و شهرسازی مطرح شده، اما فرهنگ شدن این الگوی مصرف نیازمند زمان و برنامه‌ریزی است. بهترین روش برای رسیدن به اهداف اصلاح الگوی مصرف در صنعت سیمان، اعمال مقررات سخت‌گیرانه و جلوگیری از مصارف مصالح دست‌ساز و غیراستاندارد است.