هرچند تعیین اهداف صادراتی و گسترش بازارهای جهانی می‌تواند یکی از راهکارهای چرخه این صنعت به‌شمار رود، اما به نظر می‌رسد بهترین راهکار برای خروج از چنین رکود و اشباع تولیدی، تغییر رویه از سمت تولید فولاد خام و ساده به سمت تولید فولادهای خاص و آلیاژی باشد. به عبارت دیگر، اگر تمام واحدهای تولیدی فولاد در کشور در یک جهت و تاحدودی یکسان اقدام به تولیدات ساده و خام کنند، در یک بازه زمانی میان‌مدت جز اشباع کردن بازار عایدی حاصل‌شان نخواهد شد.

بنابراین می‌طلبد که برای رقابتی‌تر شدن بازار فولاد در داخل کشور واحدهای تولیدی بیش از پیش تغییر رویه داده و تولیدات ویژه را در راستای برنامه‌های خود قرار دهند. چراکه تولید فولادهای خاص علاوه بر اینکه می‌تواند نجات‌دهنده شرایط رکودی بازار باشد از سوی دیگر می‌تواند سبب ایجاد ارزش‌افزوده بالایی برای این صنعت شود.

البته باید به این موضوع آگاه بود که زیرساختارهای فولادسازی در کشور برمبنای تولید فولاد خام طراحی شده است، از این‌رو این تغییر رویه نیازمند فناوری جدید و دانش روز است. از این‌رو برای ایجاد چنین تغییراتی نیازمند سرمایه‌گذاری بیشتر در این زمینه هستیم. اما با علم به این موضوع که این تغییرات با هر میزان سرمایه‌گذاری می‌تواند در بلندمدت به سود صنعت مادر در کشور باشد، یک ضرورت به‌شمار می‌آید. از این‌رو می‌طلبد که باوجود سختی‌های پیش‌رو در تغییرات زیرساختاری در فولادسازی کشور بیش از پیش به‌سوی تولید فولادهای خاص‌تر گام برداشت که البته این موضوع همت بیشتر بخش خصوصی را می‌طلبد.