خوشبختانه در حال حاضر در جامعه ایران فضای کسب‌وکار - آن هم کسب‌وکارهای نوپا یا به قولی استارت‌آپ‌ها - دارای رشد صعودی است که این امر نویدبخش شور و اشتیاق درحوزه کسب‌وکار و کارآفرینی است. اما آیا می‌توان به تمام این افرادی که این کسب‌وکارها را شروع می‌کنند، کارآفرین گفت؟ چند درصد از این کسب‌وکارها به نتیجه مطلوب که همان سود اجتماعی (ایجاد شغل) و اقتصادی (مزیت طلبی) است، می‌رسند؟

همان‌طور که در تعریف‌ها آمده، کارآفرین به فردی که ریسک می‌کند، هزینه می‌کند‌، نوآوری می‌کند و در نهایت یک محصول یا ایده را تجاری سازی می‌کند و به منفعت اقتصادی می‌رسد، گفته می‌شود.مشکلی که در حال حاضر مطرح است این است که ما تمام صاحبان کسب‌وکارهای جدید را افراد کارآفرین می‌نامیم. این واژه یا به نوعی صفت با وزن مثبت اجتماعی می‌تواند باعث اشتیاق شود، اما این افراد چقدر فاکتورهای موجود در تعریف کارآفرین را دارند؟ آیا می‌توان هرکدام از این افراد را واقعا یک کارآفرین نامید؟

استانداردهای موجود در بعضی از گزارش‌های جهانی برای تعریف کارآفرین، حداقل 3 ماه فعالیت مستمر که شامل بیمه افراد شاغل در آن کسب‌وکار است را لحاظ کرده است. چقدر در کشور ما این موضوع بررسی و مانیتور می‌شود یا صاحبان ایده چقدر این موضوعات را می‌دانند؟به نظر می‌رسد اپیدمی نامگذاری افراد یا کسب‌وکارها به «کارآفرین» یا «کارآفرینی» به‌رغم به‌وجود آوردن شور و اشتیاق چنانچه در خروجی نتیجه نداشته باشد، افرادی را در جامعه دچار سرخوردگی اجتماعی می‌کند که بازگشت این افراد در نهایت به محیط های کسب‌وکار به‌عنوان کارمند یا کارشناس و نه یک کارآفرین ممکن است هزینه های زیادی به جامعه تحمیل کند.

بنابراین بهتر است افراد و کسانی که قصد شروع یک کسب‌وکار را دارند، صاحبان ایده بنامیم نه کارآفرین تا در نهایت اگر خروجی آن ایده به نتایج مطلوب نرسید یا استمرار نداشت فرد دچار خسران اجتماعی نشود و هزینه‌ای را بر جامعه تحمیل نکند و همچنین صاحبان ایده را با آموزش‌های صحیح در مسیر کارآفرینی قرار داد تا این موضوع کاملا شفاف شود که وجود ایده به تنهایی و بدون بررسی محیط کسب‌وکار، بازاریابی، تجاری‌سازی و در نهایت استمرار آن به نتیجه مطلوب نخواهد رسید.