درآمد‌ها در هر کشور به دو بخش تقسیم می‌شود بخشی از آن به مصرف می‌رسد و بخش دیگر برای سرمایه گذاری پس انداز می‌شود تا تولید بتواند تداوم پیدا کند و بیشتر و بهتر شود.

پس انداز ملی اغلب جوابگوی همه نیازهای سرمایه گذاری نیست در این صورت کشور مورد نظر یا باید از خارج قرض بگیرد یا اجازه دهد سرمایه گذارهای خارجی در ازای دستیابی به منافعی معقول، وارد شود.

در برنامه ششم توسعه، دستیابی به نرخ رشد ۸ درصدی در چند سال متوالی به عنوان هدف در نظر گرفته شده است. تا حدودی عبور از سد تحریم‌های بین المللی ظالمانه هم سبب شده است ایران به کشوری جذاب برای سرمایه گذاری‌های خارجی تبدیل شود.

ایران با امکانات عظیم ذخایر نفتی، جمعیت و موقعیت جغرافیایی باید بتواند سالی پنجاه میلیارد دلار سرمایه خارجی جذب کند و باید بستر قانونی و رقابتی خیلی متحول شود.

بنابر گزارش سازمان آنکتاد که معتبرترین منبع در زمینه سرمایه گذاری‌های خارجی در دنیاست، ایران در فاصله سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۴ هر سال به طور متوسط سه میلیارد و پانصد میلیون دلار سرمایه خارجی جذب کرده و اگر قرار است این رقم چهارده برابر شود و به پنجاه میلیارد دلار برسد باید مقدمات حقوقی و اقتصادی ان هم فراهم شود.

بریخ نهاد‌ها و مراجع معتقدند برای رسیدن به میانگین رشد سالانه ۸ درصدی در اقتصاد و کاهش نرخ تورم و بیکاری به کمتر از ۱۰ درصد در برنامه ششم توسعه، علاوه بر استفاده از سرمایه‌های داخلی نیازمند جذب حدود ۲۵۰ میلیارد دلار سرمایه خارجی هستیم.

ایران به عنوان کشوری معدنی و برخوردار از منابع سرشار انرژی، موقعیت ویژه و ژئوپولتیک در منطقه، نیروی جوان تحصیل کرده، برخوردار از ثبات و امنیت و با داشتن ۸۰ میلیون جمعیت و همجواری با ۱۵ کشور و جمعیت ۳۰۰ میلیونی در پیرامون خود فرصتی بزرگ برای سرمایه گذاران خارجی و شروع همکاری‌های اقتصادی است.

با اجرای برجام پیش بینی می‌شد در سال ۹۴ بیش از هفت میلیارد دلار رمایه خارجی مستقیم جذب شود و در سال ۹۵ یا ۲۰۱۶ میلادی ظرفیت کشور برای جذب فاینانس خارجی بین ۴۵ تا ۵۰ میلیارد دلار باشد، اما هنوز معولم نیست چقدر تحقق یافته است. این رقم براساس گفتگو‌ها و مذاکراتی است که مراحل ابتدایی و مقدماتی را گذارانده اند و شاید جواب دهد.

بدون تردید می‌توانیم از سرمایه گذاری خارجی رونق اقتصادی ایجاد کنیم ضمن اینکه از منابع و سرمایه داخلی نیز باید به صورت شایسته‌ای برخوردار شویم.

معمولا جذب سرمایه از خارج از بدهکار شدن بهتر است به ویژه اینکه سرمایه گذار خارجی نه فقط پول بلکه فناوری و تجربه و دانش را هم به کشور میزبان می‌آورد و فرصت‌های شغلی ایجاد می‌کند و برای محصولاتش بازار در خارج بوجود می‌آورد.

هیئت‌های اقتصادی زیادی در دو سال اخیر به ایران آمدند، اما هدف آن‌ها عمدتا کسب اطلاع بوده است. در ایران امکانات بالقوه برای سرمایه گذاری فراوان است و در جذب سرمایه گذاری مستقیم سخن بر سر فرایندی است که سال‌ها طول خواهد کشید سرمایه گذار باید مطمئن باشد که امنیت سرمایه گذاری اش به خطر نمی‌افتد و منافع مناسبی هم نصیب او می‌شود.

ایران ظرفیت‌های بالقوه بسیار فراوانی برای سرمایه گذاری دارد، اما باید همه بسترهای رقابتی و فضای کسب و کار رقابت پذیر هم فراهم شود.

اما امنیت اقتصادی و سرزمینی که ایران دارد تقریبا هیچ کشور منطقه‌ای نمی‌تواند ادعای هم ترازی کند و ارزشمند‌ترین مزیت برای سرمایه گذارن خارجی محسوب می‌شود. لغو تحریم‌ها برای ورود سرمایه گذاران خارجی تشویق کننده است.

اما اقتصاد جهانی و غربی هم دچار رکود تاریخی است و به ما نیاز دارد؛ نیاز خارجی‌ها برای خروجی از رکود اقتصادی به سرمایه گذاران در ایران بیشتر است و ما هم البته بی نیاز نیستیم.

یکی از مؤثرترین راه‌ها برای سرمایه گذاران خارجی در ایران، ایجاد پنجره واحد است.

دولت باید تلاش کند سرمایه گذاری‌های خارجی را جذب و هضم کند و دست کم بخشی از کالاهای تولید شده خودشان را در ایران صادر کنند، تولید کالا رقابتی باشد و در نهایت بخشی از سرمایه خودشان را در زمینه تحقیقات و انتقال فناوری بکار بگیرند.

بازار ایران آن قدر جذابیت دارد که شرکت‌های خارجی این شرایط را بپذیرند.

البته شرط لازم برای کارامدی جذب سرمایه گذاری خارجی؛ ابتدا استفاه بهینه از همه ظرفیت‌های داخلی است نه اینکه سرمایه ایرانی از کشور خارج شود.

کشورهایی در جذب سرمایه گذاری خارجی موفق هستند که ابتدا بستر لازم را برای جذب همه منابع داخلی ایجاد کرده باشند.