غلامرضا بهمن نیا اظهار کرد: فلسفه وجودی و طراحی مشعل‌ها از ابتدا به منظور تخلیه آنی مجموعه گازهای داخل پالایشگاه برای عبور از بحران و یا تخلیه گازها در حین راه‌اندازی و از کاراندازی (تعمیرات اساسی) بوده است.

وی افزود: این فلسفه هم اکنون تا اندازه‌ای تغییر کرده است و با طراحی فناوری‌های روزآمد در دنیا، در نخستین گام، ما تلاش کردیم تا به سوی کاهش سوزاندن گازهای مشعل‌ در مبداء یعنی سوزاندن گازهای اضافه‌ای که در شرایط عادی به مشعل فرستاده می‌شد، برویم.

مدیر هماهنگی و نظارت بر تولید شرکت ملی گاز ایران با بیان این که این کاهش سوزاندن گازهای مشعل‌ دلیل آن نیست که تخلیه و ارسال گازهای مازاد در شرایط اضطراری هم کاهش یافته باشد، گفت: از آنجا که این مسئله (تخلیه و ارسال گازهای مازاد در شرایط اضطراری) به هرحال وجود خواهد داشت، این کار را در مواقع اضطراری از طریق همان مشعل خاموش انجام می‌دهند که در موقع لزوم با یک جرقه روشن و پس از پایان کار دوباره خاموش می‌شود.

بهمن‌نیا با اشاره به این که فناوری مورد استفاده در پالایشگاه اول پارس جنوبی، به نوعی روش کاهش گازهای مازاد در مبدا بود که بسیار هم خوب جواب داد، گفت: این موضوع به آن معناست که موفق شدیم از 2 کمپرسور موجود در سرویس، یکی از کمپرسورها را از سرویس خارج کنیم، به این ترتیب ظرفیت یکی از مشعل‌ها را کاهش و به صفر رساندیم تا خاموش شود.

به گفته بهمن‌نیا، این در حالی است که قرار است برای فازهای 2، 3 و ۱۲ از فناوری دیگری استفاده شود؛ فناوری برگرداندن گازهای مازاد به داخل فرآیند خوراک گاز.

وی در پایان با بیان این که با این کار، در پارس جنوبی گازهایی که در شرایط نرمال هستند دوباره برای خوراک پالایشگاه مورد استفاده قرار می‌گیرند، تصریح کرد: پیش‌بینی ما این است که تا پایان سال 98، انشاءالله همه مشعل‌ها در پالایشگاه‌های پارس جنوبی با استفاده از تازه‌ترین فناوری‌ها و خلاقیت، ابتکار و تعهد قلبی مهندسان و تکنیسین‌های ایرانی خاموش شوند.