هرچند وزارت صنعت و خودروسازان با انگیزه ایجاد ارزش افزوده در تولید خودرو و همچنین رشد و توسعه صنعت قطعه‌ ایران بر داخلی‌سازی محصولات مشترک با خارجی‌ها اصرار دارند، اما باید دید که در قراردادهای پیشین تاکید بر داخلی‌سازی به چه میزان توانسته اهداف موردنظر مسوولان صنعتی کشور را تامین کند.

بر این اساس به‌نظر می‌رسد که وزارت صنعت، معدن و تجارت، باید در ابتدا به تحلیل شرایط کنونی و واقعیات صنعت قطعه کشور بپردازد و بعد از آن داخلی‌سازی را جزو الزامات ورود خارجی‌ها قرار دهد.

ازسوی دیگر به اعتقاد بسیاری از کارشناسان، داخلی‌سازی در شرایطی برای قطعه ساز و خودروسازکشور سودده است که تولید محصول به تیراژ اقتصادی برسد؛ چراکه با رشد تیراژ، سرمایه‌گذاری قطعه‌ساز نیز توجیه پیدا کرده و خواسته وزارت صنعت هم تامین می‌شود این در شرایطی است که ورود محصولات جدید با تیراژ اندک، داخلی‌سازی را توجیه نمی‌کند.

از سوی دیگر تجربه نشان داده که داخلی‌سازی خودروهای تولیدی که مسوولان صنعتی تاکید فراوانی به آن دارند، نه به ارتقای کیفی محصولات تولیدی ختم شده و نه رسیدن به قیمت ایده‌آل مشتریان. بنابراین سیاست‌گذاران صنعتی کشور باید با توجه به واقعیات موجود اقدام به صدور مقررات در این زمینه کنند این در شرایطی است که زمینه رشد و توسعه زنجیره خودروسازی کشور مسیرهای فراوانی دارد هرچند توسعه اجباری نمی‌تواند آخرین راه‌حل در این مورد باشد.