بهزاد صفری، با اشاره به تاکید وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات بر ضرورت تجمیع کارت‌های شهروندان در یک کارت، بیان کرد: این یک ضرورت فوری برای جلوگیری از به هدر رفتن سرمایه‌های ملی از طریق خروج ارز از کشور برای خرید دستگاه‌های کارت‌خوان است که در هر مغازه چند دستگاه از آن موجود است. همین طور طبق برخی آمار حدود ۳۰ میلیون کارت بانکی غیرفعال در کشور وجود دارد. وی با اشاره به ضرورت قانون‌گذاری در حوزه کارت‌های الکترونیکی در کشور، اظهار کرد: بانک مرکزی به عنوان تنظیم‌گر در این حوزه باید قوانینی را وضع کند تا همه بانک‌ها بتوانند به صورت مشترک از یک کارت استفاده کنند و یک کارت قابلیت اتصال به چندین حساب را داشته باشد.

صفری با اشاره به کارت‌های شهروندی به عنوان پوشش‌دهنده خدماتی غیر از خدمات بانکی، گفت: در سال‌های اخیر شهرداری‌های شهرهای مختلف به راه‌اندازی کارت هوشمند شهری اقدام کرده‌اند که بانک ها از ارائه‌ی این خدمات محروم بوده‌اند. ضمن این که کارت‌های صادر شده هر شهر برای شهر دیگر قابلیت استفاده ندارد که خود ایرادی بزرگ است.

این کارشناس بانکداری الکترونیکی با تاکید بر ضرورت تجمیع کارت‌های بانکی و خدماتی، اظهار کرد: لازم است که وزارت ارتباطات، وزارت کشور، سازمان شهرداری‌ها و نمایندگان بانک با هم مشورت کنند و یک استاندارد واحدی را برای ارائه خدمات به شهروندان توسط بانک‌ها تدوین کنند تا دیگر شاهد جزیره‌ای عمل کردن سازمان‌ها نباشیم.

وی با اشاره به طرح پروژه سپاس (سامانه پرداخت الکترونیک سیار) توسط بانک مرکزی، بیان کرد: این طرح را هر بانکی و به صورت جزیره‌ای برای مشتریان خود اجرا کرد و همین موضوع باعث شد تا این پروژه عملا گسترش پیدا نکند، ضمن این که به دلیل یکپارچه نبودن این خدمات استقبال چندانی هم از آن نمی‌شود و آن چنان هم نمی‌تواند درآمدزا باشد.

صفری با بیان این که زیرساخت‌های اجرای طرح تجمیع کارت‌ها و خدمات در کشور وجود دارد، گفت: مساله‌ی مهم در این باره هم افزایی بانک‌ها و نهادهای مختلف با یکدیگر است. قوانین یکپارچه کننده در این زمینه می‌تواند از جزیره‌ای عمل کردن در این حوزه جلوگیری کند.

گسترش کارت‌های پلاستیکی در اوایل دهه ۵۰ میلادی آغاز شد. هزینه پایین این کارت‌ها که از جنس پلی وینیل کلراید (PVC) بودند باعث شد تا به سرعت جای کارت‌های کاغذی که تحمل تنش‌های فیزیکی و تغییرات آب و هوا را ندارند را بگیرند. اولین کارت پرداخت در سال ۱۹۵۰ توسط Diners Club به صورت محدود برای اعضای ویژه ساخته شد تا به جای پول نقد از آن استفاده کنند. در ادامه رستوران‌ها و هتل‌ها هم به استفاده از این نوع کارت‌ها اقدام کردند به خاطر همین در آن دوره از آنها به عنوان کارت سفر و سرگرمی یاد می‌شد اما امروزه کارت‌های هوشمند یا کارت‌های شهروندی با استفاده از همین فناوری طراحی و در شهرها به کار گرفته شدند. این کارت‌ها امکان پرداخت کلیه خدمات شهری را به صورت الکترونیکی و بدون نیاز به پرداخت پول نقد فراهم می‌آورند که هم در سرعت و هم هزینه‌ها موجب صرفه جویی می‌شوند.