در این بین باید یادآور جوانان دهه ٧٠ بود که با تمام وجود خود خواستار اصلاح جامعه مدنی بودند و در پیروزی دولت اصلاحات نقش پررنگی داشتند و بعد از آن با حضور پر شور و نشاط خود، زمینه پیروزی در انتخابات مجلس ششم و شورای شهر اول تهران را فراهم کردند. جوانان در تمام این عرصه‌ها بی‌منت حضور داشتند، اما دیده نشدند. در حقیقت سیاست‌مداران بدون اینکه این حضور را درک کرده باشند، هیچ‌گاه به این مهم فکر نکردند که باید برای مدیران نسل اول انقلاب به فکر جایگزین‌های پرانرژی و باانگیزه باشند.

قطعا باید این نکته را گوشزد کرد که جوان امروز و به‌خصوص جوانان فعال در عرصه سیاسی، نیازمند شغل نیستند و مدیران نباید به آنان به‌عنوان جوان نیازمند کار نگاه کنند. زیرا این جوانان با تمامی شایستگی‌های خود به تنهایی دارای سوابق قابل‌دفاع در بخش خصوصی هستند. بنابراین باید به این جوانان به‌عنوان نیروهای محرک جامعه نگاه کرد که باعث افزایش امید و نشاط در جامعه شده و می‌توانند مدیریت نوین در تمامی عرصه‌ها را محقق کنند. در غیر این صورت و فقدان چنین نگاهی، جوانان امید و انگیزه خود را از دست داده و جامعه شاهد رخوت و بی‌تحرکی و بی‌تفاوتی خواهد شد که نتیجه این خمودگی، کاهش مشارکت مدنی، اجتماعی و سیاسی خواهد شد.  البته در دولت دوازدهم این موضوع حداقل در کلام و لحن مسئولان دیده می‌شود که در صورت اجرائی‌شدن چنین شعارهایی، باید این امید را داشت که در سال‌های آینده و نه چندان دور نیروی جوان خوش‌فکر و خلاق، در کالبد خسته مدیریت ایرانی روحی نو بدمند.