اینکه روحانی خیلی کلی و مبهم می‌گوید برخی از وزرا ایجاد یاس و ناامیدی می‌کنند و تلویحا می‌گویند اگر رویه خود را تغییر نمی‌دهند استعفا دهند بدین معنا است که حقایق را به مردم نگویید. صرف نظر از اینکه وزرا چه گفتند، شاید حرف‌های آنان واقعیت‌های کشور بوده است.

چیزی که از روحانی انتظار می‌رفت و در گفت‌وگوهای زنده در صدا و سیما هم از آنها حرف زده بود بازگویی واقعیت‌های کشور بود. روحانی با مردم مانند اطفال صحبت می‌کند و فکر می‌کند مردم با حرف‌های زیبای او سرگرم خواهند شد. جملاتی مثل اوضاع بهتر خواهد شد، مشکلاتی هست، شایسته‌سالاری ضروری است، توجه به جوانان در اولویت است و... برای مردم تکراری شده است. درواقع برخلاف گفته‌های روحانی کار درست را وزرایی می‌کنند که مشکلات و چالش‌های کشور را با مردم در میان می‌گذارند.

روحانی به جای سرزنش مسئولان و وزرا باید از بقیه مدیران هم بخواهد مردم را جدی بگیرند. چرا که مردم ایران رشد یافته هستند و نمی‌توان آنها را با امیدهای واهی قانع کرد. تا چند سال این روش قرار است ادامه پیدا کند؟ نباید به مردم بگویید خزانه کشور خالی است؟ نباید بگویید بهترین فارغ‌التحصیلان کشور در صف خروج از کشور هستند؟ کشور برای بحران آب هیچ راهکار از پیش تعیین شده‌ای نداشته است. چطور می‌توان با پنهان کردن مشکلات کلان کشور، رو به جلو پیش رفت؟ بهتر است مردم را به همان شکل که هستند فرهیخته و عالم به شرایط بدانید