اخیرا گزارش‌هایی مبنی بر توزیع برنج‌های پلاستیکی در بازار به گوش می‌رسد. برنج‌هایی که ماده اولیه آنها را سیب زمینی معمولی، سیب زمینی شیرین، پلاستیک و صمغ‌های صنعتی تشکیل می‌دهد.
البته این ماجرا مختص به ایران با بازار گسترده و مرزهای وسیعی که گاه از کنترل باز می‌مانند، نمی‌شود. اولین خبر در مورد ورود برنج پلاستیکی تولید چین را یک نشریه کره‌ای با نام «هنگ‌کنگ هفتگی» منتشر کرد. خبری که حاکی از توزیع برنج‌های پلاستیکی تولید چین در محله چینی‌های هنگ‌کنگ با نام «تایووآن» بود.
این در حالی است که به گفته کارشناسان وزارت سلامت کره جنوبی، خوردن سه کاسه از این برنج‌های چینی، معادل خوردن یک کیف پلاستیکی کوچک است.
با توجه به اهمیتی که این موضوع برای کشور کره جنوبی داشت، دولت این کشور به بازرسی گسترده کارخانجاتی که احتمال داده می‌شد تولید‌کننده این گونه محصولات باشند، دست زد و به مردم کشورش نیز اطمینان داد که مقابله با این پدیده را به برخورد با توزیع‌کنندگان خرد این محصولات محدود نخواهد کرد؛ اگرچه قیمت پایین برنج‌های پلاستیکی در مقایسه با برنج‌های طبیعی، سود هنگفتی را روانه جیب فروشندگان و توزیع‌کنندگان کلان این نوع برنج کرده بود.
اهمیت ماجرای توزیع برنج‌های تقلبی چینی در بازار کشورهای مختلف زمانی بیشتر شد که دولت سنگاپور نیز پس از کره جنوبی خبر از توزیع برنج‌های پلاستیکی در بازار کشورش داد.
برنج‌هایی که پس از پخته شدن، به دلیل صمغ‌های صنعتی که به مواد اولیه آنها یعنی سیب زمینی و پلاستیک اضافه شده است، خوش رنگ و بو می‌مانند و کاملا طبیعی به نظر می‌رسند.
حال پس از گذشت اندک زمانی از توزیع برنج‌های پلاستیکی چینی در بازار برخی کشورها به ویژه کشورهای آسیایی که بیش از سایر مناطق جهان، ذائقه خوردن برنج دارند، در برخی نقاط ایران به ویژه نواحی مرزی جنوبی کشور نیز خبر توزیع این نوع برنج‌ها به گوش می‌رسد.
خبری که مسوولان وزارت بازرگانی و سازمان حمایت از مصرف‌کنندگان و تولید‌کنندگان آن را به شدت تکذیب کرده و در عین حال اعلام می‌کنند که در صورت مشاهده چنین محصولاتی در بازار، آنها را جمع‌آوری کرده و با توزیع‌کنندگان متخلف به شدت برخورد خواهد شد.
از سوی دیگر اواخر سال گذشته مدیرکل دامپزشکی استان لرستان از توزیع تخم‌مرغ‌های چینی در بازار این استان و البته جمع‌آوری سریع آنها خبر داد.
خبرگزاری «ایسنا» که این خبر را منتشر کرده بود، به نقل از گودرزی در این باره نوشته بود: ۲۸۸ هزار و ۵۴۴ عدد تخم مرغ چینی در استان لرستان جمع‌آوری شده که از این تعداد ۳ هزار و۶۰۰ عدد تخم مرغ مصنوعی معدوم شده است.
بنا به گفته وی ۲۲ هزار و۵۰۰ عدد از تخم مرغ‌های مصنوعی چینی در شهر بروجرد جمع‌آوری شده است و در عین حال تاکید کرده بود که تخم مرغ‌هایی که کشور چین آنها را با شکل تخم مرغ روانه بازار ایران کرده، به لحاظ ظاهری هیچ تفاوتی با تخم مرغ‌های طبیعی ندارند و تشخیص شان مشکل است.
این خبر در حالی اواخر سال گذشته در کشورمان منتشر شد و موجبات نگرانی مصرف‌کنندگان را فراهم کرد که دولت چین، اواخر سال 2009 میلادی در مورد توزیع این تخم مرغ‌های تقلبی در بازارهای این کشور هشدار داده بود.
تخم مرغ‌هایی که به طرز عجیبی به تخم مرغ‌های طبیعی شبیه هستند و پوسته آنها با استفاده از کربنات کلسیم تهیه می‌شود.
زرده و سفیده این تخم مرغ‌های تقلبی را نیز نمک اسیدی سدیم‌دار، زاج سفید، ژلاتین، کلراید کلسیم خوراکی و آب و رنگ مصنوعی تشکیل می‌دهد؛ موادی که با مخلوط شدن و قرار گرفتن در قالب‌های تخم مرغ شکل، در پوسته‌ای تهیه شده از پارافین، پودر سنگ گچ، کربنات کلسیم و برخی مواد دیگر قرار می‌گیرند و به دست مشتری‌های از همه جا بی‌خبر می‌رسند.
اما باید پرسید ریشه این تجارت پرسود از کجا آب می‌خورد؟
چینی‌ها می‌گویند: خریدن هر یک کیلوگرم تخم مرغ طبیعی، 5/6 یوآن برایشان هزینه در بردارد؛ این در حالی است که آنها می‌توانند با پرداختن 42 یوآن، یک کیلوگرم نمک اسیدی سدیم‌دار تهیه کنند که برای تولید 150 کیلوگرم تخم مرغ مصنوعی کفایت می‌کند!
این روزها که قیمت تخم مرغ رو به صعود دارد این پرسش مطرح می‌شود که با توجه به وضعیت خاص بازار آیا واردات تخم مرغ مصنوعی و توزیع آن در بازار محتمل نیست؟ و آیا راهی برای اعمال بازرسی‌های دقیق تر آن هم در مورد کشورهایی که محصولات غیرخوراکی شان تا حدی امتحان پس داده‌اند، چه رسد به محصولات خوراکی آنها، وجود ندارد؟!