او آنچه را دیگران در دل دارند، بی‌پرده و بی‌پروا گفته است. شاید فشار کار و بحران‌های دشوار این ماه‌ها یا اجبار برای کتمان دست‌های پشت پرده بازار هزاران‌میلیاردی خودرو موجب شده او در پاسخ به پرسش خبرنگاران درباره بازار آشفته خودرو در کشور بگوید: «من از رسانه‌ها انتظار دارم که این‌قدر چرت ‌و پرت به مردم نگویند تا ما حرف‌هایمان را بزنیم... من قصدی برای صحبت در این شرایط نداشتم... من به شما نباید جواب بدهم.... شما خبرنگار هستید و نماینده مردم نیستید». اما این جان کلام ایشان و ساخت اداری-سیاسی کشور در دستگاه‌های مختلف است که در این جمله‌های کوتاه عریان شده است. خلاصه‌اش این است که رسانه‌ها و روزنامه‌نگاران زیاده‌گویانی بیش نیستند. رسانه و خبرنگار باید در حکم روابط عمومی مدیران ارشد، صرفا در مقام شرح و بسط سخنان آنها و تحسین و تمجیدشان حرف بزند. گردش آزاد اطلاعات و خبرنگار و رسانه در تفکر حاکم بر ساخت اداری کشور، در حکم مزاحمانی‌ هستند که نمی‌گذارند مدیران، اسب تیزتک قدرت و رانت را با آسودگی در این میدان پر از تومان و دلار بتازانند.

هرچه می‌کنند باید در پرده بماند. آنها خود را در برابر رسانه‌ها و مردم مسئول نمی‌دانند و پاسخ‌دادن به پرسش‌های مردم برای آنها اهمیتی ندارد. رسانه‌ها «چرت و پرت» ننویسند تا پشت پرده، تک‌تازان بر اسب قدرت تاخت کنند. در این مشرب، پرسشگری رسانه‌ها از حقیقت یعنی «چرت‌و‌پرت‌نویسی». اما روزنامه‌نگاری آزاد یعنی جست‌وجو در پشت پرده قدرت، ثروت و رانت. یعنی طلب آزادی بیان و آزادی اطلاعات. یعنی حق کسب خبر و حق انتشار خبر برای آگاهی ملت و مهار قدرت. پنهان‌کاری و تلاش برای جلوگیری از گردش اطلاعات ویژگی ساخت اداری – اقتصادی – سیاسی است. هر اندازه انتشار و گردش اطلاعات بیشتر و واقعی‌تر باشد، ساخت مدیریت با مشکلات بیشتری برای انباشت قدرت و ثروت‌های رانتی مواجه می‌شود. با گردش اطلاعات، سره از ناسره هویدا می‌شود و میزان کفایت هر مدیر در هر گوشه از دستگاه‌های اجرائی و غیراجرائی و میزان رعایت یا نقض قانون و عدالت معلوم می‌شود و این همان چیزی است که خیلی‌ها دوست ندارند.

آنچه در گفتار آقای سینکی آمده است، نمونه‌ای دیگر از موارد نقض حق آزادی و امنیت رسانه‌هاست که با نوعی توهین نیز همراه شده است. اصل بیست‌وچهارم قانون اساسی آزادی رسانه‌ها را به رسمیت شناخته است. آزادی رسانه‌ها بدون استقلال حرفه‌ای و آزادی کسب خبر و آزادی انتشار خبر ممکن نیست. رسانه‌ها حق دارند به اطلاعات دسترسی داشته باشند. در تمام دنیا، رسم این است که صاحبان قدرت، هر اطلاعاتی را که مزاحم موقعیت و بسط قدرت خود می‌دانند، پنهان می‌کنند. هر روزنامه‌نگار مسئولی تلاش می‌کند اطلاعات موردنظر خود را بیابد و منتشر کند. هرکس هم که در موقعیت قدرت نشسته، موظف است این اطلاعات را در اختیار روزنامه‌نگار و رسانه قرار دهد. روشن است تلاش می‌شود اطلاعات مهم که موجب تولید قدرت و رانت است، درز نکند و منتشر نشود. روزنامه‌نگار و رسانه اما وظیفه خود را برای یافتن و انتشار این اطلاعات انجام می‌دهد.  روزنامه‌نگاری امروز ایران مصون از انتقاد نیست اما اگر همین روزنامه‌نگاری سخت و پرمرارت و قابل نقد، از هر طیف و جریان سیاسی و فکری نبود، تا امروز بسیاری از مسائل مهم و حیاتی کشور در سیاست، فرهنگ، جامعه و... پشت پرده مانده بود. رکن اساسی مبارزه با فساد، گردش اطلاعات و آزادی بیان است. اگر تاکنون مبارزه با فساد در کشور منجر به نتیجه نشده و هزارپای فساد همه جا دویده است، همین تفکر متبخترانه و تمامیت‌خواهانه است که مانع از آزادی رسانه‌ها و امنیت روزنامه‌نگاران است و به روزنامه‌نگار و رسانه تحکم می‌کند که «چرت و پرت» ننویسد؛ خود را در برابر روزنامه‌نگار و مردم پاسخ‌گو تلقی نمی‌کند؛ نهایتا مردم را بیگانه محسوب و سختی‌های زیاد به روزنامه‌نگار تحمیل می‌کند. این تفکر، قدرت و ثروتی را که قانون به امانت به آنها سپرده است، ملک طلق خود تصور و فراموش می‌کند که حاکمیت ملی متعلق به ملت است و آنها در برابر ملت مسئول‌اند و باید به ملت پاسخ بدهند. این روزنامه‌نگارها هستند که حق آزادی بیان و آزادی گردش اطلاعات را برای ملت به اجرا می‌گذارند.بسیاری از آنچه روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها می‌نویسند و چرت و پرت می‌نامید، حقایقی هستند که در سخنان صاحبان قدرت یافت نمی‌شوند و دوست ندارند برملا شود.می‌گویند هرقدر دست پلیس را ببندید، دست دزدها را باز کرده‌اید. به همین قیاس می‌توان گفت هرقدر دست رسانه‌ها بسته شود، دست فساد قدرت باز می‌شود.