مزد کارگران آیتم‌های مختلفی دارد که بحث حق مسکن، تنها یکی از آنهاست. موارد بسیاری در بحث دستمزد کارگری وجود دارد که باید روی آن توافق صورت گیرد. اصلی‌ترین گزینه‌ ما در این جلسه، بحث معیشت خانوار کارگری با توجه به تورم جاری در اقتصاد است که همه‌ساله مورد بررسی قرار می‌گیرد. نمایندگان کارگران خواهان ترمیم و به‌روزرسانی سبد معیشتی خانوار توسط کارفرمایان و دولت هستند. موضع کارگران در این جلسات، همواره افزایش حداقل دستمزد پیش از پایان سال بوده است و ما به‌رغم فاصله دوماهه تا آغاز سال جدید، همچنان به‌دنبال توافق بر سر ترمیم دستمزد کارگران هستیم. با توجه به اینکه قانونگذار در ماده 41 قانون کار صراحتا به تورم و سبد معیشت در تعیین دستمزد اشاره کرده و هر دوی این موارد در کشور ما دارای نوسانات افزایشی‌ست، در چنین شرایطی بازنگری در دستمزدها نمی‌تواند تنها یک‌بار در سال رخ دهد. شرایط ما با کشورهای دیگر تفاوت بسیاری دارد؛ در کشورهای دیگر نرخ تورم از ثبات نسبی برخوردار و در نتیجه آن، ممکن است یک مرتبه بازنگری دستمزد در طول سال، جوابگو باشد؛ چرا که تورم در این کشورها میزان مشخصی دارد و نوسان آن عمده نیست. اما در ایران نرخ انواع تورم از جمله تورم نقطه‌به‌نقطه با افزایش چشمگیری مواجه است. نرخ تورم 12 تا 13درصدی که توسط مراجع اعلام می‌شود در حقیقت برمبنای تغییرات پایه پولی محاسبه می‌شود و بسیار کمتر از میزان واقعی آن است. مورد بعدی نیز بحث تغییرات محسوسی است که طی 10ماه گذشته در سبد خانوار مشاهده کرده‌ایم. در سال گذشته مطرح کردیم که میزان حداقلی که برای یک خانوار 1/3درصدی تعیین می‌شود، بالای دو میلیون و 700هزار تومان است. اکنون این رقم به یک میلیون و 400هزار تومان رسیده است. این فاصله‌ایست که از سال گذشته تا کنون ایجاد شده است و در حقیقت ما به دنبال آن هستیم که چنین مابه‌التفاوتی جبران شود. انتظار ما این است که فارغ از بازنگری دستمزد در پایان امسال که برای تعیین دستمزد سال آینده انجام می‌شود، تغییرات ارزی که سبب تکانه‌های اقتصادی در کشور شد نیز به علت اثرگذاری عمیق آن، ‌در «ترمیم دستمزد» لحاظ شود. اکنون خانواده‌های کارگری به سبب مشکلات عمیق اقتصادی، با نابهنجاری‌هایی روبه‌رو هستند که چه‌بسا موجب فروپاشی خانوار می‌شود. از جمله آن، اشتغال کودکان است که شرایط خاصی را ایجاد می‌کند. اکنون دستمزد کارگران حداکثر کفاف 10 روز از کل ماه را برای یک خانواده می‌دهد؛ امداد و نجات برای کسی انجام می‌شود که به آخر خط رسیده است و اکنون جامعه کارگری با چنین درآمدی، در مرحله امداد و نجات به‌سر می‌برد. باید کارگران را از فقر مطلقی که به آن دچار شده‌اند یا برخی از آنان را تهدید می‌کند نجات داد. این معضل تنها در بحث خوراک رخ نداده است بلکه در بحث مسکن، حمل و نقل و سایر حوزه‌های زندگی عادی بروز کرده و کمر خانواده کارگری را خرد کرده است. کارگران اکنون با وجود کار و اشتغال، همچنان مستضعف هستند و وضعیت آنها بسیار بحرانی‌ است.