مدیران تازه‌کار اغلب این سوال را از خودشان می‌پرسند که چطور می‌توانند یک سبک مدیریتی متناسب با خودشان پیدا کنند: «چه کسی را الگوی خودم قرار بدهم؟ چه نوع رهبر سازمانی باید باشم؟»

نخستین روزها، هفته‌ها و ماه‌های مدیریتی هر فردی مملو از بیم‌ها و امیدهاست و معیاری برای محک‌زدن مدیر تازه منصوب شده به‌حساب می‌آید.

مدیریت کردن برای اغلب مدیران بی‌تجربه و تازه‌کاری که مدت زیادی از مدیر شدن‌شان نمی‌گذرد فرآیندی مملو از آزمون و خطاست، به طوری که افراد تازه پس از گذشت چند سال از دوران مدیریتشان، می‌آموزند چه کارهایی را باید انجام داد و از انجام چه کارهایی باید خودداری کرد.

مدیران تازه باید چیزهای زیادی را بیاموزند تا به تدریج به رهبری بزرگ و پرنفوذ تبدیل شوند. تحقق این هدف نیازمند کسب تجربیات و مهارت‌هایی است که در طول زمان و به‌تدریج از سوی مدیران جوان کسب می‌شوند و به سال‌ها زمان نیاز دارند.

یکی از اولویت‌های کاری مدیران تازه‌کار و کم‌تجربه، آگاهی یافتن از نحوه ایجاد و تقویت اعتماد به نفس در میان کارکنانشان است.

برای بسیاری از مدیران تازه‌کار و کم تجربه که البته سرشار از انرژی و انگیزه هستند، کار کردن روی یک پروژه یا انجام دادن یک کار لطف چندانی ندارد و انجام وظایف متعدد و چند شغله بودن یکی از ارکان اصلی و کلیدی بهره‌وری و کارآمدی محسوب می‌شود.

تجربه نشان داده اغلب کسانی که برای نخستین بار سکاندار هدایت یک سازمان، شرکت یا یک تیم کاری می‌شوند دچار یکسری اشتباهات محاسباتی و خطاهای مشترکی می‌شوند که می‌تواند به آینده کاری آنها به عنوان یک مدیر قابل اتکا و مقتدر لطمه وارد کند و در برخی موارد عرصه را آنچنان بر آنها تنگ می‌کند که چاره‌ای غیر از استعفا و کناره‌گیری از حرفه مدیریت ندارند.

یکی از مهم‌ترین دغدغه‌ها و ترس‌هایی که مدیران تازه‌کار و کم‌تجربه در ماه‌های نخست فعالیت مدیریتی‌شان با آن دست به گریبان هستند، ترس از شکست خوردن و ناتوانی در برآورده ساختن انتظارات دیگران است که همین ترس پیامدهایی چون کاهش بهره‌وری، افزایش اضطراب و ناامیدی از آینده را برای مدیران جوان و کم‌تجربه به ارمغان می‌آورد.