به اعتقاد فعالان این بخش، برخی بی‌مهری‌ها به این صنایع در کشور در حالی است که با توجه به منابع و بازارهای بالقوه موجود در منطقه و ایران در حوزه فلزات غیرآهنی، همچنین تلاش چشمگیر همسایگان در توسعه این صنایع حتی بدون داشتن منابع معدنی آن، لزوم تمرکز بیشتر و ایجاد دیدگاه اقتصادی پایدار در این صنایع، بررسی ابعاد، فرصت‌ها و تهدیدهای موجود در آنها را بیش از پیش نمایان می‌کند؛ به‌طوری‌که در حال حاضر، توازن میان تولید و صادرات و مصرف داخلی در بازار این فلزات، از اصلی‌ترین چالش‌های حال حاضر این صنایع محسوب می‌شود. بر این اساس، درباره چالش‌های موجود در صنایع سرب هفت معضل ذیل را می‌توان برشمرد:
۱- صنعت سرب طی دو دهه گذشته، با روندی آرام ولی مستمر و عمدتا توسط بخش خصوصی، آهنگی رو به رشد را تجربه کرده است. در این دوره ظرفیت بالقوه تولید از کمتر از ۴۰هزار تن در دهه هفتاد، به بالاتر از ۴۰۰هزار تن افزایش یافته است. یعنی ۱۰ برابر، با این حال اکنون فقط ۲۰ تا ۳۰ درصد این ظرفیت در حال بهره‌برداری است.
۲- تغییرات مکرری که در ضوابط و قوانین واردات مواد اولیه صنعت سرب طی چند سال گذشته وجود داشته، باعث شده بسیاری از کارخانه‌ها بدون مواد و معطل باشند.
۳- اعمال قوانین جدید ضدصادراتی علیه این صنعت صادرات محور، ضربه‌ای اساسی بر پیکره این صنعت وارد آورده است.
۴- فقدان ارتباط موثر و مناسب بین بخش خصوصی و فعال در این حوزه با بخش‌های تصمیم‌‌گیرنده عمدتا دولتی، باعث از دست رفتن مکرر فرصت‌های تجاری است که طی سال‌های طولانی و با صرف هزینه‌های زیاد به دست آمده است.
۵- تغییرات مکرر نرخ ارز، قدرت برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری را از فعالان این بخش، به نحو بارزی سلب کرده و آنان را دچار سردرگمی کرده است.
۶- مجموعه موارد یادشده، به علاوه مسائل متعدد دیگر، باعث شده تا این صنعت به‌تدریج مرکزیت خود را از ایران خارج کرده و در حال عزیمت به سمت کشورهای همجوار است.
۷- در نتیجه در میان‌مدت بسیاری از کارخانه‌ها در حالت تعطیلی یا فعالیت با ظرفیت پایین قرار گرفته و در دراز‌مدت بدون افقی روشن برای برنامه‌ریزی، کارگران و نیروهای ماهر شاغل در آن، پراکنده شده و متعاقبا موجب اتلاف سرمایه‌گذاری‌های انجام شده می‌شود.
دنیای اقتصاد