علیرضا حائری اظهار کرد: مسئله ورشکستگی صنایع نساجی مربوط به مقطعی است که در دهه ۷۰ ارز تک نرخی شد و این مسئله باعث آسیب به واحدهایی شد که دولتی بودند و از رانت ارز چند نرخی استفاده می‌کردند. البته پیامدها و حوادث مربوط به این تعطیلی این واحدها هنوز ادامه دارد.
به گفته وی حدود ۵۰ کارخانه نساجی در سرتاسر ایران بعد از انقلاب زیر نطر سازمان صنایع ملی ایران قرار گرفتند و مدیریت آنها دولتی شد، بنابراین سود این واحدها عموما از رانت نرخ چند ارزی حاصل می‌شد و مربوط به تولید و عملکردشان نبود، به همین دلیل مقطع کوتاهی که ارز تک نرخی شد این واحدها آسیب دیدند.
عضو هیات مدیره جامعه متخصصین نساجی ایران ورشکستگی صنایع نساجی را شایعه توصیف کرد و گفت: عملکرد بخش خصوص چه در زمان تعطیلی واحدهای دولتی بخش نساجی چه بعد از آن عملکرد خوبی بوده است.
به گفته وی، در دهه هشتاد بیشتر این کارخانه‌های نساجی که وارد بافت شهری شدند و زمین آنها افزایش قیمت چشمگیری پیدا کرد. در این زمان قانونی تحت عنوان بازسازی و نوسازی صنایع نساجی تصویب شد که طبق آن این کارخانه‌ها می‌توانستند با حفظ اشتغال و تولیدشان زمین‌ها را بفروشند و فعالیت خود را به شهرک‌های صنعتی منتقل کنند. آنها همچنین می‌توانستند به شرط رعایت موارد یاد شده فعالیت خود را به بخش خصوصی واگذار کنند.
حائری با بیان اینکه بالا رفتن ارزش زمین این کارخانجات باعث شد واحدها با فروش زمین زیان انباشته خود را جبران کردند، اظهار کرد: در این میان عده‌ای به طمع قیمت بالای این کارخانه‌ها آنها را خریدند، اما شرایط را رعایت نکردند و نه تنها کارگران بازخرید شدند بلکه تولید به صفر رسید و بعد هم زمین‌ها را به مزایده گذاشتند و این روند و تبعات آن تا اوایل دهه نود ادامه داشت.
وی افزود: با توجه به قدمت صنعت نساجی در ایران که اولین صنعتی بود که به ایران وارد شد و همچنین شهرت برندهای کارخانه‌های تعطیل شده، شایعه تعطیلی صنایع نساجی بر سر زبان‌ها افتاد.
ایسنا