پس از تحریم نفتی ایران، مشتریان آسیایی ـ که عمدتاً از اصلی‌ترین مشتریان نفتی ایران بوده و هستند ـ از تحریم‌های آمریکا با شرط کاهش واردات از ایران معاف شدند؛ اما گویا اکنون وضعیت تحریمی ایران، دستمایه‌ای برای این مشتریانی می‌شود که خواهان کاهش بهای در نفت ایران هستند؛ مشتریانی که اکنون پول نفت را نه به دلار که به پول محلی خود می‌پردازند.
پس از تحریم نفتی ایران، مشتریان آسیایی ـ که عمدتاً از اصلی‌ترین مشتریان نفتی ایران بوده و هستند ـ از تحریم‌های آمریکا با شرط کاهش واردات از ایران معاف شدند؛ اما گویا اکنون وضعیت تحریمی ایران، دستمایه‌ای برای این مشتریانی می‌شود که خواهان کاهش بهای در نفت ایران هستند؛ مشتریانی که اکنون پول نفت را نه به دلار که به پول محلی خود می‌پردازند.به گزارش «تابناک»، دیروز خبرگزاری رویترز در مطلبی با نقل قول از یک منبع آگاه هندی اعلام کرد، هند در سال آینده می‌خواهد واردات نفت از ایران را کاهش دهد.
به ادعای رویترز، این منبع آگاه که نخواسته نامش فاش شود، اعلام کرده: در سال آینده، واردات نفت ما از ایران ۱۰ تا ۱۵ درصد کاهش خواهد یافت. اگر ایران قیمت‌ها را کاهش ندهد، کاهش واردات حتی بیش از این نیز خواهد بود، زیرا هم‌اکنون پالایشگاه‌های هند مشکل نقدینگی اساسی دارند.
رویترز در ادامه گزارش خود یادآوری کرده است، هم‌اکنون پالایشگاه‌های هند در حال دریافت دستورالعمل‌هایی برای کاهش واردات از ایران در آغاز سال ۲۰۱۳ ـ که زمان شروع قراردادهای جدید است ـ هستند؛ اما کاهش واردات به دلیل هزینه‌های بالا، اجتناب‌ناپذیر است.
نکته مهم در گزارش رویترز ـ صرف‌نظر از موضوع کاهش واردات نفت از ایران ـ این است که بهانه کاهش واردات، این بار نه تحریم و فشار آمریکا بلکه هزینه و بهای بالای نفت ایران است.
توضیح آن که میزان تقاضای نفت در ماه و سال برای پالایشگاه‌های هر کشور مشخص است و این میزان تقاضا در تعیین میزان واردات نفت هر کشور تأثیرگذار است. هند نزدیک ۸۰ درصد نفت مورد نیاز خود، معادل ۳.۵ میلیون بشکه از تقاضای خود را از راه واردات تأمین می‌کند.
در نتیجه کاهش واردات هند از ایران، در صورت ثبات در تقاضای این کشور، به این معناست که این میزان کاهش، باید از جای دیگر و از سوی تولیدکننده دیگری تأمین شود.
با این تفسیر، گویا هند و پالایشگاه‌های این کشور به دنبال این هستند تا از شرایط تحریمی ایران سوءاستفاده کرده و نفت ایران را با بهای تخفیفی و ارزان‌تر از ارزش ذاتی آن خریداری کنند؛ کاری که «سینوپک چین» سال گذشته انجام داد و تحریم و از دست رفتن شماری از مشتریان نفتی ایران را دست‌آویزی برای دریافت نفت با بهای تخفیفی کرد.
باز هم جالب‌تر آن که اکنون چین و هند به دلیل تحریم‌های مالی ایران، پول نفت را یا با ارزهای محلی خود یعنی روپیه و یوان پرداخت و یا اقدام به تها‌تر نفت با دیگر کالاهای تولیدی خود می‌کنند! هم‌اکنون هر دو کشور، ایران را در فشار می‌گذارند تا نفت ایران را با بهایی پایین‌تر گرفته تا روپیه و یوان کمتری به ایران بدهکار باشند!
متأسفانه در این ماجرا، نباید چین و هند و دیگر کشور‌ها را ـ که رفتاری مشابه در پیش گرفته یا در آینده در پیش خواهند گرفت ـ مقصر بدانیم، بلکه مقصر اصلی رفتارهای خودمان است که با عدم کاربست مدیریت و دیپلماسی کارآمد، زمینه را به گونه‌ای فراهم می‌کنیم که شاید سرانجام ناچار شویم، سرمایه‌های کشور را به حراج بگذاریم!
مسلماً هند و چین در راستای منافع اقتصادی و سیاسی خود در شرایطی که بحران جهانی دامن‌گیر اقتصاد بسیاری از کشور‌هاست، به دنبال سوءاستفاده از ایران و شرایط کشور هستند، ولی متأسفانه ما بیشتر ادامه خرید نفت این کشور‌ها از ایران را با سر و صدای بلند فریاد و از آن به شکست تحریم‌ها یاد می‌کنیم.
غافل از آنکه در حال حراج سرمایه‌های کشور و تقدیم آنها به کشورهایی هستیم که اگر مثلاً عراق با پنجاه سنت کمتر از نفت ایران، نیاز آنها را تأمین کنند، حتی یک ساعت هم برای قطع واردات از ایران شک نخواهند کرد! بی‌گمان، نباید در این شرایط، اسیر بهانه‌ها و دستاویزهای مشتریان نفتی کشور شد؛ بنابراین، مدیریت دستگاه دیپلماسی و مسئولان نفتی کشور باید هشیاری و ذکاوت را در برخورد با این موارد در دستور کار گذارند.
مسلماً شرایط کشور ایجاب می‌کند که همچنان درآمدهای نفتی کشور و مشتریان خود و موقعیت خود را به عنوان یکی از تولیدکنندگان قدر نفتی در سطح جهانی نگه داریم؛اما هیچ عقل سلیمی حراج سرمایه‌های کشور را برای رسیدن به این هدف تأیید نخواهد کرد.
تابناک