روسیه بزرگترین صادرکننده زغالسنگ حرارتی به کشورهای اروپایی است و بازار فروش به کشورهای اروپایی را در اختیار دارد. زغالسنگ حرارتی که اروپا از روسیه خریداری می‌کند، در نیروگاه‌ها و زغال سنگ متالورژیک در فولادسازی استفاده می شود. سهم روسیه از واردات زغالسنگ حرارتی به اتحادیه اروپا، حدود ۷۰ درصد است و آلمان و لهستان بیشترین وابستگی را دارند. حدود ۱۰ درصد از برق آلمان با استفاده از زغالسنگ سخت تولید می‌شود و این کشور برخلاف فرانسه، نیروی هسته‌ای اندکی به عنوان یک گزینه جایگزین دارد. وابستگی این منطقه به روسیه با کاهش تولید داخلی، افزایش قابل ملاحظه‌ای پیدا کرده است. طبق آمار آژانس بین‌المللی انرژی، اروپا در سال ۲۰۲۰ به میزان ۵۷ میلیون تن زغال سنگ حرارتی از روسیه وارد کرد.
ممنوعیت واردات زغال سنگ این کشور به اروپا، به معنای افزایش رقابت در بازار زغالسنگ دریابرد است که امسال با اختلالات بزرگی روبرو شده است. قیمت زغالسنگ در اروپا روز سه شنبه پس از انتشار خبر ممنوعیت پیشنهاد شده برای واردات زغالسنگ روسیه، ۱۴ درصد افزایش یافت و به بالاترین حد سه هفته اخیر صعود کرد. مشکل اینجاست که جایگزینی برای این حجم عظیم از تجارت وجود ندارد و این ممنوعیت اثر دومینو وار خواهد داشت و باعث شکل گیری موج تقاضای جهانی برای زغال سنگ می شود.
طبق آمار ICE Future اروپا، بهای معاملات زغالسنگ نیوکاسل برای تحویل در آوریل روز سه شنبه ۶.۴ درصد افزایش یافت و به ۲۸۱ دلار در هر تن رسید که بزرگترین افزایش در دو هفته گذشته بود. پیش‌بینی می‌شود قیمت‌ها با افزایش تلاش مصرف‌کنندگان اروپایی برای یافتن منابع جایگزین زغالسنگ روسیه، افزایش بیشتری پیدا کند.
صادرکنندگان در اندونزی که صادرکننده بزرگ زغالسنگ برای نیروگاه‌هاست، در حال بررسی طرح‌هایی برای نفوذ به بازارهای جدید هستند با این حال باید به مقررات دولتی عمل کنند که تامین تقاضای داخلی را در اولویت قرار داده است. تولیدکنندگان در استرالیا که صادرکنندگان بزرگ زغالسنگ حرارتی است، اعلام کرده‌اند ظرفیت مازاد تولید اندکی برای افزایش فروش به اروپا دارند.
قیمت زغالسنگ در آسیا در پی موج جدید شیوع کووید ۱۹ در چین و محدود شدن فعالیت کارخانه‌ای و کاهش تقاضا برای سوخت در این کشور، از رکوردی که طی چند هفته اخیر داشت، نزول کرده بود اما قیمت پایه دو برابر و نیم بالاتر از مدت مشابه سال میلادی گذشته است.
بر اساس گزارش بلومبرگ، حتی پیش از تحریم‌های جدید، شرکت‌های انرژی در اروپا و آسیا از خرید سوخت روسیه اجتناب می‌کردند و با پیش‌بینی اعمال تحریم‌های بیشتر علیه مسکو، به دنبال منابع دیگری بودند.
ایسنا