یک کارشناس صنعت فولاد با اشاره به طلبی که ایران از دوران تحریم از چین دارد، می‌گوید: اگرچه این تصمیم نه به لحاظ اقتصادی نه به لحاظ تکنولوژیکی به نفع ما نیست، اما در عین حال برای آزاد کردن برخی منابع مالی که در چین داریم ناچار به انجام این کار هستیم.
محمدرضا دانشگر با اشاره به اینکه طرح‌های استانی معادله‌ای است که چین برنده نهایی آن است، می‌گوید: طرح‌های استانی اگرچه به دلیل وجود نگاه‌های سیاسی بر آن با انتقاد‌های فراوانی همراه هستند، اما به این دلیل که واحدهای احیای مستقیم این کارخانه‌ها بین 40 تا 60 درصد پیشرفت داشته و در مراحل پایانی خود هستند و واحدهای ذوب این طرح‌ها نیز تا حدود 20 درصد پیشرفت داشته‌اند و از سویی تکنولوژی ساخت آن نیز در کشور وجود دارد، به هر حال ناگزیر از تکمیل آنها هستیم، اما اینکه چین بیاید و با مبلغی که نزدیک به 2 میلیارد دلار است بخواهد وارد قسمت‌های ساده این طرح‌ها شامل تکمیل اسکلت فلزی یا کارهای ساده ساختمانی شود، واقعا ارزش افزوده‌ای برای ما نخواهد داشت و صرفا مبلغی از طلب ما از چینی‌ها به قیمت ایجاد اشتغال برای کارگران چینی از بین خواهد رفت.
در نهایت با وجود تمام انتقادهایی که نسبت به ورود چینی‌ها به طرح‌های استانی فولاد وجود دارد، تنها اتفاق مثبت این هزینه یک میلیارد و 800 میلیون یورویی، می‌تواند ایجاد الزامی برای چینی‌ها باشد که این طرح‌ها را (که در مجموع ظرفیتی نزدیک به 8 میلیون تن در سال خواهند داشت) تا یک سال و نیم یا نهایتا دو سال آینده به مرحله تولید برسانند.
دنیای اقتصاد