این پایگاه خبری نوشت: بیشتر شاهدان بازار مشتاقانه منتظر برگزاری نشست آینده سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) در الجزایر هستند.
اعضای اوپک قرار است در حاشیه برگزاری کنفرانس بین المللی انرژی الجزایر از پنجم تا هفتم مهرماه (بیست و ششم تا بیست و هشتم سپتامبر) یک نشست غیررسمی داشته باشند و در مورد فریز تولید و تثبیت بازار نفت گفت و گو کنند.
در حالی که صحبت از فریز تولید نفت تاکنون در مهار کاهش قیمت‌های نفت موثر بوده اما هر روز بیش از پیش از تاثیرگذاری نشست اوپک بر بازار جهانی نفت کاسته می‌شود، زیرا تقریبا همه تولیدکنندگان بزرگ نفت در جهان تاکنون در مسیر عکس عمل کرده و تا جایی که توانسته‌اند بر تولید نفت خود افزوده‌اند.
تولید نفت چهار تولیدکننده حاشیه خلیج فارس اوپک یعنی عربستان، عراق، امارات متحده عربی و کویت اکنون یا در بالاترین سطح قرار دارد یا نزدیک آن است.
هر چند دلایل این کشورها برای این تولید رکودوار متفاوت است اما برای هر یک از آنها افزایش تولید نفت یک راهبرد میان مدت تا بلندمدت است.
همزمان، تولید ایران نیز در ماه اوت (یازدهم مرداد تا دهم شهریور) به بالاترین سطح در پنج سال گذشته رسیده است.
تولید ایران که به دلیل تحریم‌های اقتصادی به شدت کاهش پیدا کرده و به یک میلیون بشکه در روز رسیده بود، با لغو تحریم‌های هسته‌ای در ژانویه گذشته (دی ماه 1394)، افزایش یافته است.
تهران قصد دارد تولید نفت خود را به سطح پیش از تحریم یعنی چهار میلیون بشکه در روز برساند. بنابراین در تهران از فریز تولید نفت خبری نیست.
تولید متوسط 11 میلیون بشکه در روز روسیه در نیمه نخست ماه سپتامبر (یازدهم تا بیست و پنجم شهریور) تقریبا معادل بالاترین سطح تولید این کشور از اواسط دهه 1980 میلادی تاکنون است- و امکان افزایش دوباره آن تا پایان ماه سپتامبر وجود دارد. بنابراین سیاست نفتی این کشور نیز تاکنون مبتنی بر افزایش سطح تولید بوده است.
در این میان، تولید نفت نیجریه و لیبی- 2عضو دیگر اوپک- به دلیل ناآرامی‌های داخلی کاهش یافته است و در صورت آرام تر شدن شرایط تولید آنها نیز افزایش می‌یابد.
در نیجریه، شرکت انگلیسی-هلندی «رویال داچ شل» در اوایل ماه سپتامبر (اواسط ماه مرداد) محدودیت‌های تولید در پایانه بانی (Bonny) واقع در منطقه دلتای نیجر را لغو کرد. شرکت آمریکایی «اکسون موبیل» نیز خود را برای از سرگیری صادرات نفت خام «کوا ایبو» که بهترین نفت نیجریه است آماده می‌کند.
بر اساس برآورد بلومبرگ، مجموع صادرات نفت خام کوا ایبو و بانی در سال گذشته میلادی به طور متوسط بیش از 500 هزار بشکه در روز بود.
لیبی نیز در 2 تا از سه پایانه بزرگ صادرات نفت این کشور یعنی «اس سایدر» و «راس لانوف» که از دسامبر سال 2014 (آذر 1393) غیرفعال بوده اند، مقرراتی را لغو کرده است که به شرکت‌های نفتی اجازه می‌داد بدون نقض قرارداد، صادرات نفت را متوقف کنند.
به گفته «مصطفی صنع الله» رئیس شرکت ملی نفت لیبی، این اقدام ممکن است تولید نفت این کشور را تا چهار هفته دیگر به 2 برابر یا 600 هزار بشکه در روز و تا پایان سال 2016 به 950 هزار بشکه در روز برساند.
همچنین کشور غیراوپکی سودان جنوبی که تولید نفت آن پس از آغاز جنگ داخلی در سال 2013 بیش از یک دوم کاهش یافته و به 130 هزار بشکه در روز رسیده، برای ازسرگیری تولید از میدان‌های واقع در منطقه نیل علیا در ماه اکتبر (دهم مهر تا دهم شهریور) برنامه ریزی کرده است.
هر سه این کشورها ممکن است تلاش کنند افزایش تولید را تداوم بخشند زیرا مشکلات سیاسی مهم آنها همچنان پابرجاست.
البته خسارت وارد شده به زیرساخت‌های تولید و حمل و نقل نفت در لیبی و سودان جنوبی هنوز به طور کامل ارزیابی نشده است. اگر خسارات از آنچه انتظار می‌رود، بیشتر باشد ممکن است این کشورها نتوانند به هدف خود دست پیدا کنند؛ گرچه نسبت به وضعیت چند ماه پیش، چشم انداز بهتری برای تولید نفت در پیش دارند.
آژانس بین المللی انرژی (ای.ایی.ای) و اوپک هفته گذشته برآورد ماه اوت خود در مورد تقاضای جهانی نفت در سال های 2016 و 2017 را اصلاح و پیش بینی کردند آهنگ رشد آن کاهش می‌یابد.
آژانس بین المللی انرژی اعلام کرد کاهش آهنگ رشد تقاضای جهانی نفت همراه با افزایش روزافزون مازاد عرضه به معنی این است که دستکم تا پایان نیمه نخست سال 2017 میلادی مازاد عرضه نفت در بازارهای جهانی از بین نمی‌رود.
این آژانس از کاهش نرخ رشد تقاضای جهانی نفت در سه ماهه سوم سال 2016 میلادی سخن راند و این پیش بینی را به سال 2016 و 2017 نیز تسری داد.
اوپک نیز در گزارش ماه سپتامبر با پیش بینی کاهش نرخ رشد تقاضای جهانی نفت در سال های 2016 و 2017، مقدار تقاضای جهانی نفت در این دو سال را به ترتیب 94 میلیون و 270 هزار و 95 میلیون و 420 هزار بشکه در روز برآورد کرد.
قیمت نفت خام وست تگزاس اینترمدیت آمریکا در مقایسه با رکورد تقریبا 52 دلاری آن در اوایل ماه ژوئن (اواسط خرداد گذشته) 16 درصد کاهش پیدا کرده است. با توجه به منحنی پیش بینی شده برای نفت خام آمریکا، قیمت آن تا سال 2019 نمی‌تواند به سطح 52 دلار در هر بشکه برسد.
اگر نشست غیررسمی اوپک در الجزایر بدون دستیابی به یک توافق پایان پذیرد، دوره طولانی ارزانی نفت طولانی تر می‌شود. البته انتظار نمی‌رود بازیگران مهم این نشست اقدام چشمگیری در این زمینه انجام دهند، به ویژه آنکه هزینه تولید نفت آنها هنوز در جهان کمترین است و امکان تحمل ارزانی نفت برای بیرون کردن سایر رقبا از بازار وجود دارد.
اقدام پیشین به منظور فریز تولید نفت در نشست هفدهم آوریل (بیست و نهم فروردین) دوحه، در پی مخالفت عربستان به بهانه خودداری ایران از پیوستن به این طرح ناکام ماند.
خودداری ایران از پیوستن به این طرح به این دلیل بود که قصد داشت با لغو تحریم‌های هسته‌ای، تولید نفت خود را به سطح پیش از تحریم برساند و سهم از دست رفته بازار خود را بازپس گیرد.
ایرنا