پلی‌اتیلن‌ها از طریق پلیمریزاسیون گاز اتیلن ( C۲H۴ ) بدست می‌آیند. از طریق کاتالیست و روش پلیمریزاسیون این ماده می‌توان خواص مختلفی همچون چگالی، شاخص جریان مذاب (MFI)، بلورینگی، درجه شاخه‌ای و شبکه‌ای شدن، وزن مولکولی و توزیع وزن مولکولی را در آنها کنترل کرد. پلی اتیلن شامل ساختار بسیار ساده‌ای است، به طوری که ساده تر از تمام پلیمرهای تجاری می‌باشد . یک مولکول پلی اتیلن زنجیر بلندی از اتم‌های کربن است که به هر اتم کربن دو اتم هیدروژن چسبیده است.
به وسیلهٔ کوپلیمریزاسیون مونومراتیلن با یک مونومر آلکیل شاخه دار، کوپلیمری با شاخه‌های هیدروکربن کوتاه بدست می‌آید که آن را پلی اتیلن خطی با چگالی کم یا LLDPE می‌نامند و از آن اغلب برای ساخت اشیاءای شبیه فیلم‌های پلاستیکی (کسیه فریزر) یا انواع وسایل پلاستیکی انعطاف‌پذیر مانند لوله‌هایی با قابلیت خم شدن استفاده می‌کنند.
دانسیته این نوع پلی‌اتیلن از پلی‌اتیلن سبک نیز کمتر می‌باشد. این نوع پلیمر، در مقابل پارگی و سوراخ شدن مقاومت، استحکام و کشش بهتری را نشان می‌دهد. آمریکای شمالی، آسیا پاسیفیک به جز ژاپن و اروپای غربی به ترتیب بزرگترین تولید کنندگان پلی‌اتیلن در جهان محسوب می‌شوند. تولید این پلیمر در سال ۱۹۹۸ بالغ بر ۱۰/۹ میلیون تن بود که با رشد ۶/۲ درصدی درسال۲۰۰۳ به ۱۴/۸میلیون تن رسید و پیشبینی می شود که در سال ۲۰۱۳ این رقم به ۲۵ میلیون تن درسال برسد.
این نوع پلی اتیلن در سال 1372 برای اولین بار در ایران پلی اتیلن سبک خطی در مجتمع پتروشیمی اراک تولید شد. این واحد براساس تولید 60 هزار تن پلی اتیلن سبک خطی LLDPE یا پلی اتیلن سنگین HDPE طراحی شده است .